Review: Warhammer: Chaosbane – Ga even mee terug in de tijd naar november 2018. Toen vond immers het grootse BlizzCon 2018 plaats, waarbij gamegigant Blizzard hun nieuwste projecten aan het grote publiek liet zien. Waarschijnlijk het meest bekende moment uit het gehele evenement vond plaats tijdens de Diablo-conferentie. Fans van de bekende Action RPG-serie stonden namelijk te popelen om de eerste gameplay van Diablo 4 te zien, maar kregen in de plaats een ontgoochelende mobiele Diablo-game. Voor al die fans is nu echter geen reden tot treuren: Warhammer: Chaosbane, een ARPG die zich in het Warhammer-universum afspeelt, is nu uit en biedt je het perfecte tussendoortje tijdens het lange wachten op Diablo 4. En néé, dit is geen late aprilgrap.

Warhammer, wat is dat?

Waarschijnlijk heb je ooit al eens de naam Warhammer ergens horen vallen, wat logisch is aangezien er in de loop der tijd toch wel gigantisch veel games zijn verschenen die dit label dragen. Binnenin die Warhammer games is dan nog eens een opsplitsing gemaakt tussen games met een fantasy setting en een sci-fi setting. Warhammer: Chaosbane speelt zich af in het uitgebreide fantasy-universum, maar vrees niet: Chaosbane kan perfect zonder ruimere context gespeeld worden als je geen kennis van Warhammer hebt. Verschillende personages uit de Warhammer-lore komen wel aan bod, maar op zich staat dit verhaal wat geïsoleerd ten opzichte van de vorige dan wel andere games.

De kwaliteit van het verhaal zelf is met twee simpele letters samen te vatten: OK. Aan het begin van het verhaal kies je uit 4 verschillende personages je favoriet. Elk personage heeft zo zijn eigen achtergrond en eigen vechtstijl. Nadat je je keuze hebt gemaakt, maak je door 4 acts heen jacht op een kwaadaardige heks die Magnus the Pious, de huidige keizer, vervloekt heeft. Onderweg kom je op verschillende locaties terecht met telkens enkele personages die je op weg helpen. Het verhaal is zeker niet slecht, maar echt goed is het nu ook niet te noemen. Met het verhaal hebben de makers vooral erg op safe gespeeld: grote verrassingen krijg je niet en alles verloopt volgens patronen die je al in zoveel andere fantasy verhalen hebt gezien.

Mooi, de wereld is mooi!

De wereld waarin alles zich afspeelt is erg mooi vormgegeven. Of het nu om stinkende riolen gaat, of om besneeuwde bossen: het esthetische component van de game is alleszins erg geslaagd. Vooral de omgevingen uit act IV springen in het oog en behoren tot mijn persoonlijke favoriet. Een minpuntje hierbij is echter wel dat je erg lang in dezelfde omgeving zal rondlopen om verschillende missies op te lossen. Elke act bestaat immers uit een lineaire lijst van missies die je moet afgaan, om achteraf naar een nieuwe act en een nieuwe omgeving gestuurd te worden. Hoe mooi de omgevingen ook zijn, de verschillende levels zie je net iets te vaak, waardoor je soms begint te verlangen naar iets nieuws.

De personages die in de wereld rondlopen worden vertolkt door stemacteurs die erg hun best doen. Vooral de verteller amuseert zich rot in zijn rol en dat is eraan te horen. Hierop is wel één gigantisch grote uitzondering vast te stellen: de stemactrice van Elessa, één van de 4 speelbare personages, vindt jammer genoeg duidelijk geen feeling met het personage, waardoor de tenen al snel eens gaan krullen als ze aan het woord is. Een ander punt is dat de game je jammer genoeg weinig te doen geeft met de personages, waardoor de interactie met de wereld wat summier aanvoelt. Je komt wel verschillende personages tegen in de verschillende kampen, maar bijna geen van dezen heeft je iets te zeggen, waardoor de omgeving toch wat leeg aan kan voelen. Om alles alsnog wat interactiever te maken, heb je de optie om de game met meerdere mensen via online én lokale multiplayer te doorlopen, wat zeker een pluspunt is.

De omgeving wordt in beeld gebracht door een vast camerastandpunt dat op het slagveld neerkijkt vanboven. Helaas kan je dit beeld niet zelf manipuleren indien gewenst, wat soms wel jammer is. Dit hangt samen met een toch wel algemeen probleem waarmee ik te kampen kreeg: de interface is simpelweg te klein. Alhoewel we kunnen begrijpen dat je hier op een monitor geen last van zult hebben, ligt dit wat anders met een tv-scherm. Als je graag vanuit je luie zetel wat gamet, zal je merken dat de tekst vrij klein is en dat verschillende elementen in de wereld niet duidelijk te zien zijn van veraf. Een goede bril is zeker aan te raden.

Pure chaos

Het hoogtepunt van de game zit ‘m in de gameplay, die erg verslavend is. Gerdurende je tochten word je geconfronteerd met gigantische hopen vijanden die allemaal klaarstaan voor de slachting. Elk van de 4 speelbare personages heeft zo zijn/haar eigen stijl, inclusief persoonlijke vaardigheden en een uitgebreide skilltree. Deze vaardigheden speel je gaandeweg vrij door in level te stijgen, met een voorlopig maximum level van 50. Je scherm loopt bijna voortdurend vol met vijanden en als jij je daarin gaat mengen met verschillende kleurrijke aanvallen, staat het vechtsysteem garant voor erg chaotische taferelen waar je maar geen genoeg van kan krijgen. Ook het verzamelen van nieuwe uitrusting is verslavend en leuk om te doen.

Elke act wordt afgesloten met een episch baasgevecht, maar hier vertoont het systeem wat foutjes, meer bepaald op het gebied van moeilijkheidsgraad. Aangezien de genoemde chaotische gevechten van voordien vaak vrij gemakkelijk leken te zijn, is het aan te raden de game op een wat hogere moeilijkheidsgraad te zetten om een uitdaging te krijgen. Dit ligt bij de baasgevechten wat anders. Deze beschikken over aanvallen die in één slag je levens op 0 kunnen zetten, wat eerder als een frustratie dan een uitdaging wordt ervaren. Terwijl een moeilijk baasgevecht in Soulsborne-games kunnen zorgen voor een heerlijk gevoel van voldoening wanneer de baas het loodje legt, kreeg ik in dit geval eerder een gevoel van opluchting dat ik van de frustraties verlost was. Eerdere levels opnieuw spelen om je personage een hoger level te geven is geen optie, aangezien de lineaire aard van de game dat niet toelaat dus je bent gebonden aan wat je op dat moment hebt.

We’re in the endgame now

Wanneer je alle missies hebt voltooid krijg je officieel toegang tot de zogenaamde endgame-content. Het is zeker de moeite waard om hiervoor te blijven spelen, want deze nieuwe content geeft je toegang tot nieuwe modi, zoals expedities en boss rush, die leuk zijn om te doen. Het grootste nadeel hieraan is dat je eerst verplicht wordt om alle missies in een act uit te spelen vooraleer je toegang krijgt tot de leukste content die de game je te bieden heeft. Dit is enerzijds een goede motivator om te blijven spelen, maar dit kan er anderzijds wel voor zorgen dat de game wat langdradig wordt tijdens het overlopen van alle verplichte missies. Ook de leukste skills en de beste loot zijn vaak degene die je pas als laatste vrijspeelt. Je moet dus geduld hebben voordat je de beste kant van de game te zien krijgt.

Conclusie

Alhoewel Warhammer: Chaosbane zeker geen slechte game is, voegt de game bitter weinig nieuws toe aan het ARPG-genre. Het verhaal is zeker oké en de meeste stemacteurs doen hun best om het verhaal boeiend te brengen. De personages blijven echter heel oppervlakkig en ondersteunen wat te weinig interactie om de mooie wereld echt tot leven te brengen. Het combat-systeem is vrij diepgaand en duivels verslavend. Zowel op vlak van gameplay en verschillende modi heeft de game voldoende content te bieden, maar de beste content wordt achtergehouden tot de endgame, waardoor je eerst een vrij lineaire ervaring moet zien te ‘overleven’.

Pluspunten

  • Meestal goede stemacteurs
  • Mooie omgevingen
  • Verslavende gameplay
  • Voldoende content…

Minpunten

  • …maar voor de beste content moet je veel geduld hebben
  • Moeilijkheidsgraden zijn niet altijd consistent
  • Interface is wat te klein
  • Weinig interactie met omgeving

7.5