Review: Concrete Genie

Review: Concrete Genie – In een tijd van sequels, prequels, remakes en remasters is het vaak moeilijk om nog een originele game met een nieuw concept te vinden. Je kan dan wel eens discussiëren over het feit dat veel Triple-A games vandaag de dag de artistieke kant van videogames vergeten en in de plaats daarvan opteren voor wegen die veelal leiden naar de hoogste financiële opbrengst. Het is daarom zeker leuk om te zien dat ook kleinere titels zoals Concrete Genie nog gemaakt worden. Concrete Genie zet immers, vrij letterlijk, de kunst van games op de voorgrond en maakt van jou, de speler, tegelijk ook een kunstenaar. Haal dus je innerlijke Michelangelo boven, want in Concrete Genie vormt de wereld rondom je het doek waarop je je meesterwerk vorm zult geven!

Een stad zonder kleur

In Concrete Genie staat Ash centraal, een jongeman die in zijn vrije tijd graag tekeningen maakt van allerlei fantasierijke wezentjes. Hij vertoeft hiervoor in het vissersdorpje Denska, dat na een olieramp een tijd geleden er nogal vervallen bijligt. De trieste geschiedenis van Denska wordt niet zozeer rechtstreeks aangebracht, maar kan wel afgeleid worden uit krantenartikelen die overal verspreid liggen en op magische wijze nooit zijn weggewaaid. Het dorpje wordt jammer genoeg wel geteisterd door een groep pestkoppen, die maar al te graag Ash lastigvallen en dat is ook exact wat op een dag gebeurt. Ash verliest hierdoor tekeningen uit zijn schetsboek en wordt op een gammel treintje richting de verlaten vuurtoren gestuurd.

Eenmaal aangekomen bij de vuurtoren vindt Ash plots enkele van zijn schetsen terug en hij krijgt toegang tot een magische verfborstel waarmee hij de wezentjes op zijn schetsen tot leven kan wekken. Deze wezentjes worden ook wel “genies” genoemd en geven Ash een erg belangrijke opdracht mee: gebruik de magische verfborstel om de straten van Denska te beschilderen om opnieuw kleur en leven in het dorpje te blazen. Ash aanvaardt deze missie en keert met volle moed terug naar Denska: het is het begin van een fantasierijk avontuur… Je kleurrijke creaties en de schattige genies staan dan wel garant voor een fantastische sfeer, maar wees gewaarschuwd dat het verhaal wel wat vaak in clichés vervalt. Het doet geen afbreuk aan het geheel, maar het maakt het verhaal wel wat voorspelbaar.

Laat er licht zijn

Om de straten van Denska terug te doen stralen, moet Ash een mysterieuze donkere substantie die het dorpje teistert zien te verwijderen van alle muren. Dit gaat echter niet zomaar, want het is eerst de bedoeling dat je zoveel mogelijk licht door de straten heen jaagt, waardoor de duisternis verzwakt wordt. Dit licht verkrijg je door lampjes aan te steken die in de straten zijn opgehangen. Een stopcontact en een lichtschakelaar zijn echter niet van de partij, maar om de één of andere reden lichten de lampjes wel op als je iets op de achterliggende muur schildert. Pure magie!

Wat je dan precies op de muren schildert is volledig aan jou! In de stad vind je echter wel verschillende verloren pagina’s uit je boek terug, die je toegang geven tot het schilderen van nieuwe dingen. Wanneer alle lampjes in een gebied branden, trekt de duisternis zich volledig terug en kan je naar het volgende gebied overgaan. Tussendoor krijg je ook wel eens te maken met een wat minder sterke versie van deze duisternis, maar die kan je met zogenaamde “superverf” verwijderen. Superverf kan je op zijn beurt verkrijgen door een specifiek element te schilderen voor één van je genies, die je op je tocht ondersteunen en geregeld eens een “verzoektekeningetje” aanvragen.

Assassin’s Creed, ben jij dat?

Alhoewel er iets meer bij de gameplay komt kijken, komt de game uiteindelijk telkens neer op hetzelfde patroon: zoek genies en verzamel superverf – verwijder donkere kleuren en laat de lichtjes branden – ga naar het volgende gebied en herhaal. De schilderijen die je onderweg fabriceert zijn dan misschien wel mooi om naar te kijken, de gameplay-cyclus begint dan op den duur wel wat te vervelen. Om de zaken iets interessanter te maken probeert Concrete Genie beroep te doen op wat extra gameplay elementen die – op z’n zachts gezegd – geleend zijn van andere games. Zo moet je vaak op loshangende ladders springen, over daken lopen, onrealistische parkour bewegingen uithalen en ondertussen zien weg te sluipen van de pestkoppen.

Waarschijnlijk heb je al wel door aan welke erg bekende franchise dit ons deed denken, maar begrijp ons niet verkeerd: invloeden vertonen van andere games is op zich geen slechte zaak. Die invloeden niet uitwerken en erg oppervlakkig in je game droppen is dat echter wel. Het klimmen is extreem simpel gemaakt en de AI van de pestkoppen is bij momenten oliedom. Net zoals in die andere game, kan je ook hier de vijanden met een simpele druk op de knop afleiden om hen naar een bepaalde plaats lokken. Je moet echter extreem weinig moeite doen om veilig langs de pestkoppen te geraken, aangezien ze op het tempo van een slak lijken te beseffen dat je letterlijk langs hen heen aan het lopen bent. Ja, ook op hogere moeilijkheidsgraden is dit het geval.

Om tot bij de felbegeerde lampjes te geraken verwacht de game soms wel dat je eerst wat ruimtelijke puzzels oplost, waarbij de kleuren van je genies een centrale rol spelen. Zo kunnen rode genies objecten in de fik steken, gele genies kunnen dingen elektrocuteren en blauwe genies kunnen zaken wegblazen. Erg origineel is het niet en de puzzels zijn best simpel, maar we moeten de makers wel feliciteren dat ze toch proberen de eentonige “lampjes-cyclus” ietwat interessanter te maken. Naar het einde van het verhaal toe wordt er plots zelfs wat combat in de mix gegooid, maar ook hier geldt hetzelfde verhaal: het is leuk voor even, maar uiteindelijk komt ook dit gameplay element telkens op hetzelfde neer en wordt het best wel wat saai. Verdraaid jammer!

Artistieke tussendoortjes

Het verhaal zelf neemt ongeveer zes uurtjes van je tijd in beslag, wat op zich wat aan de kortere kant is. Er zijn immers slechts vijf grote gebieden, waar je op een vrij korte tijd wel doorheen kan komen. Nadat we verschillende malen hebben gezegd dat de game wat saai wordt na een tijdje, kan het volgende voorstel misschien wat vreemd overkomen: we denken namelijk dat de game misschien beter was geweest als de makers de levels wat groter en langer hadden gemaakt. Hierdoor zouden de verschillende gameplay elementen meer ruimte gekregen hebben om beter uitgewerkt te worden, in plaats van de vrij repetitieve en oppervlakkige cycli die we op ons palet kregen.

Dat gezegd zijnde, geeft Concrete Genie ons wel enkele kleinere extra modi om ons in uit te leven nadat je het verhaal hebt uitgespeeld. Zo kan je eerdere gebieden uit het verhaal opnieuw bezoeken en je kan zonder narratieve beperkingen je creativiteit helemaal uitleven op de muren van het gebied. Ook een leuke toevoeging aan het geheel, is een VR-modus waarin je dichter dan ooit bij je genies komt te staan en je je creaties tot leven kan zien komen. Artistieke zieltjes onder ons kunnen zich dus nog wel even uitleven nadat de credits voorbij zijn gerold.