Review: Blair Witch

Review: Blair Witch – In 1999 deed The Blair Witch Project het horrorgenre daveren op zijn grondvesten. Drie filmstudenten waren zogezegd onder verdachte omstandigheden verdwenen in de bossen rond Burkitsville, Maryland. Na verloop van tijd werd hun beeldmateriaal gevonden en bleek tot ieders verbijstering dat de studenten hun eigen ondergang gefilmd hadden. Die beelden joeg ettelijke bioscoopgangers de stuipen op het lijf en heeft naar mijn mening zelfs vandaag de dag nog niets aan kracht ingeboet. Nu weten we uiteraard dat de beelden in scène gezet zijn, maar het blijft er allemaal verdomd écht uitzien. Misschien te subtiel voor sommigen en te vaag voor anderen… maar niemand kan ontkennen dat The Blair Witch Project heel wat potten gebroken heeft. De sequels waren heel wat minder overtuigend… net als de game, overigens.

Zoektocht

Blair Witch stuurt gamers het onfortuinlijke groepje studenten uit de film achterna, recht de onheilspellende bossen van Maryland in. Jij bent Ellis, een oorlogsveteraan die kampt met een ernstig post-traumatisch stresssyndroom. Het plaatselijke dorp staat op zijn kop, want er is een jongetje verdwenen, dat laatst gesignaleerd werd in de buurt van het jachtterrein van de heks – een legende, overigens; een stadssage, waar enkel de meest bijgelovige dorpelingen waarde aan hechten. Tegen de wensen van zijn (ex-)vriendin in, besluit Ellis zich aan te sluiten bij de georganiseerde zoektocht. Samen met zijn trouwe viervoeter Bullet en gewapend met een zaklamp trekt hij onversaagd het bos in… om vervolgens te verdwalen en langzaam maar zeker het gevoel te krijgen dat iemand hem in de gaten houdt. Iemand… of iets.

Wat volgt, is naar de normen van de franchise een stuk beter dan we gewend zijn. De laatste film – eveneens getiteld Blair Witch, uit 2016 – probeerde zich krampachtig in de voetsporen van het origineel te begeven en op vlak van “scares” de verdubbelaar in te zetten. Het resultaat was niet alleen een stuk oppervlakkiger dan het origineel, maar slaagde er zelfs in om die oorspronkelijke film met terugwerkende kracht minder eng te maken. Of hoe het mysterie nog steeds heel wat interessanter is dan de uiteindelijke verklaring. Ontwikkelaar Bloober Team begrijpt wél waarom The Blair Witch Project zo griezelig was en houdt het plot redelijk vaag. Het zal niemand verbazen dat het verleden van Ellis erbij gesleurd wordt en dat het verdwenen jongetje niets goeds overkomen is, maar de zoektocht is alvast uitermate boeiend.

Verdwaald

Wat Blair Witch ontzettend goed doet, is je het gevoel geven dat je écht hopeloos verdwaald bent in de wereld van de films. De graphics gaan niet meteen prijzen winnen, maar de beelden zijn overtuigend genoeg en de manier waarop Bloober Team een realistisch overwoekerd bos uit de grond stampt, verdient een stevige pluim. De spelwereld plooit onopvallend terug op zichzelf, zodat je na verloop van tijd automatisch in cirkeltjes wandelt. Het duurt niet lang vooraleer je jezelf de vraag begint te stellen: ben ik hier niet al geweest? Komt die boomstronk mij bekend voor? Wacht eens even… Ga ik nog steeds de juiste richting uit? Meng dit met een quasi-ondoordringbare duisternis tijdens de nachtsegmenten en werkelijk fenomenaal audio design en je hebt een desoriënterende, oprecht beangstigende ervaring.

Dit audio design is dé ster van de game. Bloober Team heeft The Blair Witch Project duidelijk goed geanalyseerd. Geen seconde twijfelde ik eraan dat ik door hetzelfde vervloekte bos aan het ploeteren was als de verdwenen filmstudenten. Het onheilspellende gekraak dat overal rondom je lijkt te weerklinken; subtiel gefluister in je oor, dat even goed een onverwachte windvlaag geweest zou kunnen zijn; Bullet die het plots op een grommen zet en met zijn staart tussen zijn poten achteruit loopt… je zenuwen worden meedogenloos op scherp gezet. Wanneer de game wérkt weliswaar, want op sommige momenten word je door één van de vele glitches uit de ervaring getrokken. Begrijp me niet verkeerd: zowel zwevende honden als vastzitten in het decor zijn ook vormen van horror… maar in dit geval overduidelijk de verkeerde.

Viervoeters en mindfucks

Dat is zo’n beetje de teneur van Blair Witch. Je zweeft van glitch naar glitch en hoopt dat de periode tussenin zo lang mogelijk duurt. Wanneer Blair Witch je niet zelf hardhandig uit de ervaring sleurt, zit je met het angstzweet op het voorhoofd op het puntje van je stoel. Maar zodra de game op technisch vlak faalt, wordt het lachwekkend of frustrerend. Op vlak van gameplay komt Bloober Team al even wisselvallig uit de hoek. De ontwikkelaar stuurt je met een hond op pad en ere wie ere toekomt: je raakt verdomd snel gehecht aan dat beest. Je kan je trouwe viervoeter aaien of een fikse uitbrander geven – jouw houding naar hem toe heeft invloed op het einde – en hij helpt je op zijn beurt door regelmatig spullen te komen aandragen of je te waarschuwen voor naderend gevaar. Als het wérkt, is Bullet elementair.

Nadruk op ‘als het wérkt’. Want net als jijzelf, durft Bullet al eens vast te zitten in het decor. Of abrupt andere oorden op te zoeken. En dan wordt het weer pijnlijk duidelijk dat je een game aan het spelen bent, één die lang niet altijd precies doet wat je ervan verlangt. De andere gameplay-elementen zijn minder prominent, maar mogen wel vermeld worden. Ellis vindt regelmatig videotapes, die bij het bekijken ervan elementen in de spelwereld veranderen. Echt moeilijk wordt het nooit, maar het zorgt wel op tijd en stond voor een stevige mindfuck. Minder geslaagd zijn de confrontaties met een soort monsters, die Alan Wake-gewijs kwetsbaar zijn voor het licht uit je zaklamp. Net als de originele film is Blair Witch op zijn best wanneer je de dreiging niet ziet en je vooral psychologisch tot het uiterste gedreven wordt.