Review: Journey to the Savage Planet

Review: Journey to the Savage Planet – Het heelal is een inspiratiebron voor veel ontwikkelaars en dat resulteert in diverse games die er allemaal hun eigen draai aan geven. Een bekend voorbeeld is natuurlijk No Man’s Sky, waarin je vrijwel oneindig planeten met bijbehorende flora en fauna kan ontdekken. We mogen inmiddels een nieuwe avontuurlijke game verwelkomen, waarin exploratie voorop staat en dat is Journey to the Savage Planet. Het kleine Typhoon Studios is het brein achter deze bizarre en kleurrijke game die zich probeert te onderscheiden. Wij zoeken in deze review uit of de indie-ontwikkelaar daarin geslaagd is.

Welkom op AR-Y-26

In Journey to the Savage Planet sta jij in de schoenen van een stille doch onbevreesde ruimteavonturier die in dienst is van ‘Kindred Aerospace’. Dit bedrijf is niet zomaar een ruimtevaartbedrijf; het mag zich zelfs het vierde beste ruimte-exploratie bedrijf van de aarde noemen! Het gaat niet goed met de aarde en iedereen voelt zich miserabel op onze kleine aardbol. Daarom stuurt Kindred Aerospace diverse astronauten – waaronder jijzelf – het grote universum in met slechts één doel: het vinden van een beschikbare planeet waar de mensheid mogelijk verder kan leven. Na het opstarten van de game bevinden we ons al snel op een onbekende planeet genaamd AR-Y-26 en het is aan jou om de boel eens grondig te verkennen.

De grote lijn van het verhaal is dus om te kijken of AR-Y-26 geschikt is voor menselijke bewoners, maar al gauw loopt dit simpele plan in de soep. Je komt er namelijk snel achter dat je niet de eerste bent die op deze kleurrijke planeet is aangekomen en het is aan jou om uit te zoeken of deze oude beschaving niets kwaad in de zin heeft. Het is misschien niet het meest originele verhaal voor een game, waarin je je naar een onbekende planeet begeeft, maar dat is ook niet waar de kracht van deze game hem in zit. Die zit namelijk in de hilarische en absurde humor in de verhaallijn, AR-Y-26 en zijn inwoners wat als een geheel in elkaar verweven zit.

Met een brede glimlach op ontdekkingstocht

Na een harde landing op AR-Y-26 is een van jouw eerste taken om de Javelin – jouw ruimteschip – eens grondig te scannen en te kijken naar wat er allemaal gerepareerd moet worden. Jouw ruimtepak komt met een ingebouwde sensor waarmee je de omgeving kunt scannen en de diverse flora en fauna eens nader onder de loep kunt nemen. Tijdens je reis word je vergezeld door AI-compagnon E.K.O. en deze vrouwelijke stem geeft je tips, informatie en ook heerlijk sarcastisch, hilarisch commentaar. Journey to the Savage Planet heeft er namelijk een handje van om zichzelf niet helemaal serieus te nemen en dat is een geweldig pluspunt aan deze game.

In het begin word je gevraagd om op een ingebouwde computer in je ruimteschip even een korte enquête in te vullen waaruit duidelijk wordt wie je bent. Je kunt uit een paar hele verschillende foto’s kiezen die je als identiteit aan kunt nemen. De foto’s zijn nogal absurd en je kunt zelfs een hond kiezen als identiteit waar Kindred Aerospace geen enkel probleem mee heeft. Tevens moet je meerdere keren tijdens je avontuur terug naar je ruimteschip om verder te kunnen met het verhaal. Want op de Javelin krijg je meermaals de meest vreemde video’s voorgeschoteld van Kindred Aerospace CEO Martin Tweed. De CEO vertelt bijvoorbeeld hoeveel jij wel niet betekent voor het bedrijf en dat de wereld in jouw handen ligt, uiteraard ook op sarcastische wijze. Ook verschijnen er diverse commercials in het ruimteschip die de meest rare CGI-elementen bevatten en vrijwel alles op de hak nemen.

De kleurrijke en (on)gevaarlijke wereld van AR-Y-26

De planeet waarop jij gestrand bent wordt bewoond door allerlei wezens die vriendelijk of vijandig kunnen zijn. AR-Y-26 bestaat uit drie verschillende gebieden die elk hun eigen biodiversiteit kennen. In het eerste gebied staan we bijvoorbeeld op een gladde toendra waar enkel sneeuw en ijs ligt en hier en daar wat hallucinerende planten te vinden zijn. Ook lopen er kipachtige wezens genaamd Pufferbirds rond die geen bedreiging vormen en volgens de beschrijving zelfs van je houden. Snel na de scan van dit diertje hoor je E.K.O al zeggen dat het superschattig is en dat het niets liever wil dan je vriend zijn; “maar schiet het toch maar dood”, vervolgt E.K.O, waardoor je toch weer lachend verder op avontuur gaat.

Naast de Pufferbirds heb je nog talloze andere wezens die ieder uniek en kleurrijk ogen. Zo zien we varianten op diverse insecten, vliegende octopussen, Pufferbird-etende planten en prikkende salamanders. Typhoon Studios maakt veel gebruik van ontzettend felle kleuren en daardoor oogt de wereld erg levendig. De drie gebieden gaan ook niet snel vervelen dankzij de afwisselende locaties. Variërend van bevroren toendra’s tot donkere grotten met lichtgevende kristallen, vulkanen, diverse altaren van een buitenaardse beschaving en nog veel meer zul je op de planeet in de gebieden treffen. Kortom: AR-Y-26 is een goedgevulde wereld waar je je geen moment hoeft te vervelen. Ook tref je diverse locaties aan waarbij je je afvraagt of je het wel kan bereiken…

Gadgets à la Ratchet & Clank

Om deze ogenschijnlijk onbereikbare plekken in de game te ontdekken heb je natuurlijk hulpmiddelen nodig. Je begint aanvankelijk met niets, maar al snel moet je een laserpistool in elkaar knutselen. Op deze buitenaardse planeet zijn namelijk grondstoffen te vinden die jij nodig hebt. Dit zijn aluminium, silicone en koolstof. Deze drie materialen kun je vinden in de wereld, maar ook in de wezens die hier wonen. Pacifisten onder ons komen dus niet heel ver en eigenlijk verwacht de game ook dat je je als een klootzak gaat gedragen op AR-Y-26 en letterlijk elk wezen schopt, slaat en doodt. Je mêlee-aanvallen zijn dan ook erg grappig in deze game. Je kunt de wezens zelfs slaan met de vlakke hand – een ‘bitch slap’ – of je kunt kleine wezens wegschoppen alsof je een vrije trap neemt.

Wanneer je de juiste hoeveelheid materialen gevonden hebt, mist er nog één element en dat zijn Alien Alloys. Dit zijn een soort metalen bollen die verstopt zitten op allerlei plekken en functioneren als skill points. Heb je alles? Dan kan je terug naar je ruimteschip om daar nieuwe gadgets te maken dankzij de ingebouwde 3D-printer. Zo kan je jouw scanner verbeteren, zodat je een groter scanbereik hebt, jetpacks maken zodat je hoger kunt springen, je rugzak verbeteren zodat je meer kunt dragen, enzovoort. Het mooie aan deze game is dat veel van deze upgrades optioneel zijn en je dus lang niet alle zijmissies verplicht bent te doen. Je bent in Journey to the Savage Planet redelijk vrij in jouw manier van aanpak, afgezien van een paar gadgets die echt nodig zijn om verder te kunnen komen in het verhaal.

In je rechterhand heb je je laserpistool en die zal je ook de hele game bij je houden. Die kan je dus upgraden en sterker maken, maar dat is volledig optioneel. Het maakt je avontuur uiteraard makkelijker dus de keuze is aan jou. Verder tijdens het avontuur heb je ook een klimhaak nodig om de wereld te traverseren en dit is uitstekend uitgewerkt. De game is grotendeels gericht op exploratie waarin je ook veel tijd besteed aan platformen wat prima wegspeelt. Tot slot heb je nog allerlei gadgets in je linkerhand die je gaandeweg ook vrijspeelt. Dit zijn exploderende, corrosieve of schokgevende granaten en tevens houd je in die hand andere tools die je nodig hebt om bepaalde gebieden te bereiken.

Verslavende factor tijdens verkennen is hoog

Op AR-Y-26 zijn daarnaast talloze geheimen te vinden die stuk voor stuk leuk zijn om te bereiken. Vaak zitten deze op moeilijk te bereiken plekken, maar dankzij het goed uitgewerkte grapple-systeem is het de moeite waard om achteraan te gaan. Naast het vinden van materialen en skill points kom je ook ‘Orange Goo’ tegen. Dit is een soort superfruit dat jou meer leven en stamina geeft. Allerlei buitenaardse architectuur en berichten kan je ook vinden, mits je goed zoekt. Het verkennen in de game kent zodoende een verslavende factor en aarzel ook zeker niet om bepaalde gebieden nog eens te onderzoeken. Het klimmen, klauteren en vastgrijpen is immers goed genoeg uitgewerkt en er valt genoeg te zien en te ontdekken. Journey to the Savage Planet weet je op die manier van begin tot eind geboeid te houden en dat is een groot pluspunt.

Is Journey to the Savage Planet dan helemaal perfect? Nee, dat uiteraard niet. Zo kent de game een paar kleine bugs die soms wat irritant kunnen zijn. Zo zullen gevaarindicaties soms niet uit beeld verdwijnen terwijl je allang uit dat gebied bent of waar je de aliens al verslagen hebt. Dit gaat alleen weg als je de game opnieuw opstart en dat kan dus wat vervelend zijn, het geeft immers een verkeerde indruk van de situatie. Ook voelt het schieten soms wat lomp en inaccuraat aan. Sommige wezens kan je namelijk alleen verslaan door op hun zwakke plek te schieten en dat raken gaat soms simpelweg niet, doordat het niet gedetecteerd wordt. De grafische kwaliteit is ook niet al te hoog, maar wel is de sfeer op deze planeet uitstekend en op het sound design kunnen we niet veel aanmerken.