Review: Disintegration – Hoewel Bungie tegenwoordig niet meer aan de Halo-franchise werkt en verder is gegaan met het nog altijd populaire Destiny, was dat niet waar Marcus Lehto en consorten op hoopten. Zij wilden niet jarenlang aan één en dezelfde game blijven werken en hebben toen besloten V1 Interactive op te richten met als eerste game Disintegration. Met een team van dertig man wilden zij iets totaal nieuws maken, maar wel de Triple-A kwaliteit daarbij behouden. Hoewel het team er grotendeels met vlag en wimpel in is geslaagd, merkten we wel het een en ander op wat we behoorlijk “retro” durven te noemen.

Romer aan het stuur

Het verhaal van Disintegration begint met Romer, die door de Rayonne – de slechteriken – wordt gebruikt als een soort propaganda-pop om iedereen duidelijk te maken dat ‘integration’, het plaatsen van een menselijk brein in een robotisch lichaam, supertof is. Romer heeft hier zelf spijt van en is eigenlijk gewoon gedwongen door de Rayonne om zijn menselijkheid af te staan. Op dat moment wordt het schip van de Rayonne aangevallen door een paar verzetsstrijders, genaamd Doyle, Coqui en Senguin. Alle drie zitten ze in hetzelfde schuitje: Ze zijn integrated, maar hebben er spijt van en willen de opkomst van de Rayonne tegenhouden.

Na ontsnapt te zijn treft deze groep verstotelingen een mens, een man genaamd Waggoner. In eerste instantie is hij wantrouwend, maar zodra hij doorheeft dat deze groep er ook spijt van heeft, besluit hij hen te helpen. Zijn basis en materialen zijn beschikbaar onder voorwaarde dat het redden van andere rebellen voorop staat. Met Romer letterlijk en figuurlijk aan het stuur van het team én een gravcycle, een zwevend voertuig met wapenuitrusting en andere foefjes, ga je op pad. Met het bevrijden van de rebellen voegen zich ook anderen bij jouw team, waardoor je steeds meer manschappen tot je beschikking krijgt, ieder met een eigen persoonlijkheid én gevoel voor humor.

De basis

Daar bedoelen we niet mee dat je aan het eind met een leger van tientallen rebellen kan gaan aanvallen, maar je krijgt de keuze wie je meeneemt. Naast Romer gaan er altijd drie anderen met je mee die jij commandeert. Disintegration speelt dit erg slim door de levels in sommige gevallen erg groot te maken wat jou en jouw peloton veel mogelijkheden geeft om een gevecht aan te pakken. Deze game combineert immers de hectische actie van een first-person shooter met een vleugje realtime strategy, je zult dus moeten nadenken over hoe je jouw peloton inzet.

Disintegration heeft ook goed gekeken naar games zoals XCOM. Niet alleen Romer, maar ook jouw peloton kan voorzien worden van diverse upgrades. Door de levels heen vind je veel ‘scrap’, waarmee je simpelweg level up kan gaan, maar ook kom je upgrade chips tegen waarmee je de individuele stats van de diverse personages kan upgraden. Je wil natuurlijk jouw favorieten gelijk zo sterk mogelijk krijgen, maar let op: ze kunnen niet allemaal mee op elke missie. Sommige missies moet je namelijk uitvoeren met een vooraf bepaald peloton om het verhaal soepel door te laten gaan.

Met de neus op de feiten

Hoewel we hetgeen wat Disintegration probeert te doen erg kunnen waarderen, zijn er wel momenten waarop wij ons achter de oren moesten krabben. Zo benoemden we net al de soms vrij grote levels. Leuk, maar het is in sommige gevallen ook gewoon schijngrootte. Zo troffen wij een bos aan en achter dat bos zagen we een gebergte. Als doorgewinterde gamers dachten wij dat de map op zou houden bij de bergen, maar in plaats daarvan stuitte wij op een onzichtbare muur zodra wij het bos in wilden lopen. En dit troffen we niet alleen bij dit bos aan, maar op meer locaties. Waar dit op de PlayStation 3 al uit den boze was, is het zo dichtbij de release van de PlayStation 5 naar onze mening flauwekul.

Ook is de AI niet altijd om over naar huis te schrijven. Niet alleen die van jouw peloton, maar ook die van de vijand. Sommige vijanden zullen namelijk gewoon op jou en jouw peloton afstormen. Hierbij de kanttekening dat er ook mêlee vijanden zijn en dat die natuurlijk geen andere opties hebben, maar Rayonne met sniper rifles die point-blank op Doyle, een van de tanks, komen schieten is een ander verhaal. Ook hebben we te vaak meegemaakt dat we ons peloton de opdracht gaven om ergens dekking te nemen, om vervolgens toch iemand vooruit te zien rennen die direct daarna sterft. Slordig. Gelukkig kan je jouw teamgenoten wel weer snel tot leven wekken, maar het was naar onze mening niet nodig geweest.

Hetzelfde, maar toch anders

De multiplayer neemt helaas de fouten in de AI van jouw peloton over van de singleplayer, maar is voor de rest geheel anders. De levels zijn kleiner van opzet en echt gericht op het vijf tegen vijf teams principe. Iedere speler stapt op een gravcycle en krijgt drie computergestuurde teamgenoten mee die, grotendeels, luisteren naar de leider. De multiplayer is nu overigens bij de launch wellicht nog wat aan de compacte kant met slechts drie modi, een handjevol maps en dito pelotons.

In de multiplayer heb je trouwens de keuze uit diverse gravcycle piloten en diens bijbehorende peloton, elk weer met een specialiteit. Een beetje vergelijkbaar met hero-shooters zoals Overwatch. Hoewel de multiplayer erg leuk is, voelt deze – wat we al aangaven – nog een beetje beperkt aan. V1 Interactive heeft echter al bevestigd dat er nog meer modi en maps aan zitten te komen, dus we verwachten eigenlijk snel wat meer variatie hierin te krijgen. Voor nu is de multiplayer van Disintegration in ieder geval een bijzonder goede basis die met genoeg nieuwe content zeker een kans van slagen heeft op een langdurig leven.

Goede fundering

Verrassing, verrassing: Disintegration draait op de Unreal Engine, misschien wel de meest gebruikte engine in de videogame industrie. Maar uit veel blijkt dat V1 Interactive hier ofwel al ervaring mee had of de juiste mensen heeft ingeschakeld. Alles ziet er prima uit zonder al te veel texture pop-in problemen. Dit zijn we wel tegengekomen, maar dat was voornamelijk in de singleplayer in de basis van Waggoner, voor de rest valt het erg mee. Daarnaast is de voice-acting van een behoorlijk niveau. Zo maken personages, waaronder Coqui, veel cynische grappen en die komen goed aan met dank aan het goede stemmenwerk dat gebruikt wordt.

Conclusie

Voor een eerste game van een studio bestaande uit slechts dertig man is Disintegration bijzonder indrukwekkend te noemen. Hoewel de game echt wel foutjes bevat, met name de AI en de onzichtbare muren, is de rest dusdanig goed dat de algehele ervaring een behoorlijk eind recht getrokken wordt. De multiplayer is nu wellicht nog wat beperkt, maar we hebben er vertrouwen in dat deze de komende tijd behoorlijk zal gaan groeien. Een erg goede “first effort”, maar het maakt ons eigenlijk nog nieuwsgieriger naar wat V1 Interactive in de toekomst nog zal gaan produceren.

Pluspunten

  • Goed geschreven verhaal
  • Originele gameplay
  • Juiste dosis humor
  • Technisch verzorgd
  • Goede basis voor multiplayer…

Minpunten

  • …die nog wel wat uitbreiding nodig heeft
  • Onzichtbare muren. Echt?
  • Wisselvallige AI

8.0