Review: Fairy Tail

Review: Fairy Tail – De wereld van gelicenseerde games die op anime-franchises gebaseerd zijn, is altijd al een gemengde boel geweest. Zo nu en dan krijgen we wel eens een game die fans van een franchise weet te bekoren, maar jammer genoeg krijgen we meestal een erg middelmatig excuus voor een game voorgeschoteld. Verschillende grote “shounen” anime, zoals My Hero Academia of One Piece, maakten al de overstap naar de gamewereld, maar vreemd genoeg schittert één erg populaire shounen reeks in afwezigheid: Fairy Tail. Met meer dan 500 manga hoofdstukken en bijna 300 anime afleveringen kunnen we toch wel stellen dat we hier te maken hebben met een fenomeen. Dit fenomeen komt nu (eindelijk) voor de eerste keer in gamevorm naar de PS4 en wij bekeken of deze magische reis de moeite waard was.

Hebben feeën eigenlijk staarten?

Voor degenen die nog nooit van Fairy Tail hebben gehoord, even een korte omschrijving. Fairy Tail neemt ons mee naar het land Fiore waar magie en fantasierijke wezens de normaalste zaak ter wereld zijn. In deze wereld zijn verschillende gildes actief, waaronder het titulaire “Fairy Tail” gilde, die de wereld veilig houden en bovendien onderling wel eens met elkaar durven te concurreren. Elk gilde krijgt zo verzoekjes binnen en de mate waarin die verzoekjes worden afgehandeld, bepaalt de rangschikking van alle gildes. Je zou bijna denken dat de opzet van Fairy Tail eigenlijk gemaakt is om in een videogame te gieten! Voeg daar nog een kleurrijke cast met leuke personages aan toe en het kan eigenlijk niet misgaan… toch?

Voordat we beginnen met een korte analyse van het verhaal, willen we wel even meegeven dat je in principe geen voorkennis nodig hebt van Fairy Tail. Je zal snel genoeg doorhebben wie elk personage is en wat zijn/haar eigenschappen zijn. Ook geeft de game je een encyclopedie met alle personages en relevante termen. De game gaat echter wel direct van start tijdens de climax van de Tenrou Island-arc, waar onze helden proberen S-class magiërs te worden. Misschien een vreemde keuze om ons direct in de actie te gooien, maar als tutorial level doet de proloog zijn werk goed. Door de gebeurtenissen op het eiland zijn er echter zeven jaar verstreken en het Fairy Tail gilde is door die lange afwezigheid alle faam kwijtgeraakt. Hoog tijd dus om daar verandering in te brengen en gelukkig loeren daar de Grand Magic Games al om de hoek.

Een verhaal met kop noch staart

De Grand Magic Games is een toernooi waarbij de verschillende gildes tegenover elkaar worden gezet in een strijd om te achterhalen welk gilde nu de beste is. In typische shounen stijl speel je dus door een zogenaamde “tournament arc” heen om zo Fairy Tail opnieuw op de kaart te zetten. De originaliteit daarvan laten we even in het midden, maar de manier waarop het verhaal wordt gebracht is werkelijk irritant. De verhaallijnen van het bronmateriaal worden grotendeels trouw gevolgd, maar worden in de game veel te vaak gebroken door tijdsprongen. Bepaalde gebeurtenissen worden namelijk simpelweg overgeslagen en kort even behandeld door middel van een voice-over die vertelt wat er gebeurd is. De game dropt je daarna in een nieuwe scène, alsof je perfect weet wat er nu precies aan de hand is.

Dit is jammer genoeg een trend die je zal achtervolgen door de gehele speelduur van Fairy Tail, want om één of andere reden werd beslist om vele interessante momenten gewoonweg niet te vertalen naar een gamevorm. Bovendien worden tijdens de gebeurtenissen die je wél te zien krijgt ook nog eens bepaalde personages en omgevingen weggelaten. Om even een voorbeeld te geven: op een bepaald moment krijg je te maken met een gijzelsituatie, maar de game laat je op geen enkel moment de gijzeling in kwestie zien. Alle spanning en immersie wordt hierdoor uit de scènes gezogen, waardoor je meer dan eens je sociale media wilt checken om toch enigszins geamuseerd te blijven. Dit is erg jammer, want er zijn wel degelijk enkele sterke scènes terug te vinden. Door de rommelige context die ze krijgen, missen ze echter de emotionele impact waarop werd gemikt.

“Fairy where are you going?”

Tussen de verschillende verhaalsecties door, krijg je uiteraard nog een hele hoop gameplaysecties te verwerken. Deze bestaan voornamelijk uit het afhandelen van de eerder genoemde requests, om zo de rang van je gilde omhoog te krikken. Verwacht je echter niet aan fantasierijke avonturen, maar wel aan opdrachten à la “versla X aantal monsters op locatie Y”. In het begin is dit enigszins leuk, maar na een aantal uren zal je toch moeten toegeven dat elke quest eigenlijk op hetzelfde neerkomt. Een beperkt aantal soorten vijanden maakt de zaken nog saaier, tenzij je verschillende kleurvariaties van één vijand als meerdere soorten interpreteert. Op verschillende punten in het verhaal moet je bovendien een bepaalde rang hebben behaald om verder te kunnen, dus deze requests zijn jammer genoeg verplichte kost.

Doordat je zo vaak hetzelfde zal doen, zal de combat jammer genoeg op den duur ook vervelen. Dit is enorm jammer, want er zit potentie in het systeem. Gevechten spelen zich af op een rooster dat in vakjes is verdeeld. Verschillende aanvallen hebben een specifiek bereik op dat rooster, waardoor je soms wat moet puzzelen om de juiste aanvallen in de juiste context te gebruiken. Sommige acties kunnen op hun beurt de indeling van de vijanden beïnvloeden, waardoor je toch enigszins strategische diepgang krijgt. De meeste vijanden zijn echter enorm simpel te verslaan, waardoor het spammen van je standaardaanvallen meestal wel garant staat voor een overwinningsscherm.

Tijdens gevechten kan je ook beroep doen op “link attacks”, waarbij verschillende personages in tandem groepen vijanden aanvallen met enorme over-the-top aanvallen. De kracht van deze aanvallen zit hem in de band die je hebt gemaakt tussen de personages, wat wel een leuke toevoeging is. Op deze manier dwingt het spel je namelijk om wat verschillende formaties uit te testen. De animaties van deze aanvallen zijn verzorgd en weten dat typische Fairy Tail gevoel mooi te vertalen. Na honderden gevechten ben je deze animaties echter beu en kies je toch maar beter voor de standaardaanvallen, waarvan je de animaties kan skippen.

Een draak van een game

Jammer genoeg zijn we er nog niet, want we moeten het nog even hebben over de omgevingen. Laat ons beginnen bij het goede nieuws: het gebouw van je gilde is vrij mooi vormgegeven en je zal dit gebouw tijdens de game ook zien groeien naargelang je rang stijgt. Deze evolutie is zeker leuk om te zien en geeft je ook een zekere drive om door te spelen. Hierna het minder leuke nieuws: bijna elke andere omgeving in de game is wat aan de saaie kant. Wij hadden fantasierijke en levendige omgevingen verwacht, maar in plaats daarvan krijgen we grafisch middelmatige gebieden waar simpelweg weinig in te ontdekken valt. De game geeft je daarentegen wel erg vroeg toegang tot de zwempak-outfits voor alle personages – waarschijnlijk zodat we toch iets moois zouden hebben om naar te kijken.

Om toch te eindigen op een positieve noot, moet wel gezegd worden dat Fairy Tail er erg goed in slaagt om de typische komische taferelen uit de anime goed te vertalen. De interacties tussen de verschillende personages verlopen erg naturel en brachten meer dan eens een glimlach op ons gezicht. Banden tussen personages versterken is dan ook sterk aan te raden, niet alleen omdat dit je gevechten positief beïnvloedt, maar ook omdat je dan telkens enkele leuke scènes te zien krijgt. Fans van de manga of anime zullen deze zeker kunnen waarderen, maar ook nieuwkomers zullen hiervan kunnen genieten.