Review: Marvel’s Avengers

Review: Marvel’s Avengers – Ik ga eerlijk zijn en tevens met de deur in huis vallen: dit was een verdomd lastige review om te schrijven. En nog vervelender om een score op te plakken. Waar let je immers op? Kijk je vooral naar het fungehalte van een game of richt je de pijlen op een zeker gebrek aan diepgang? Laat je je innerlijke fanboy het stuur overnemen of blijf je koppig dat stemmetje negeren, zodat je kan focussen op het repetitieve karakter? Ik heb mijn best gedaan om Marvel’s Avengers op een zo fair mogelijke wijze te beoordelen. Daarvoor heb ik echter wel besloten om het spel te reviewen op basis van de content die op dit moment voorhanden is. Het toekomstige live service aspect kan altijd later nog besproken worden. Oké, tijd om een duik te nemen in Marvels kleurrijke superheldenuniversum.

Avengers (re)assemble!

’s Werelds machtigste helden proberen een nieuwe energiebron onder controle te krijgen en gaan spectaculair de mist in. Op wat een heroïsche viering van de Avengers had moeten zijn, maakt een gigantische explosie San Francisco met de grond gelijk. Duizenden mensen komen onfortuinlijk aan hun einde; anderen krijgen door het inademen van een op hol geslagen wolk Terrigen gas – een neveneffect van de ontplofte energiebron – prompt bovenmenselijke krachten. Het volk is het vertrouwen in de Avengers volledig kwijt en de superheldengroep wordt ontbonden. AIM, een nieuwe organisatie gericht op het ontwikkelen van robots, grijpt de macht, in de hoop de door Terrigen geïnfecteerde ‘Inhumans’ onder controle te krijgen. Het duurt niet lang voor onze aardbol onherkenbaar in verval raakt.

Vijf jaar na de catastrofe pikken we de draad weer op. Kamala Kahn, een tiener in New Jersey, is een Inhuman die haar krachten – het vermogen om haar lichaam op allerlei manieren van vorm te veranderen – verborgen gehouden heeft. Wanneer ze haast per ongeluk één van AIM’s servers hackt, stuit ze op bewijsmateriaal dat de ramp in San Francisco misschien toch niet de schuld van de Avengers was. Wél verantwoordelijk: AIM en diens leider, de mysterieuze, doch publiekelijk immer charismatische dokter George Tarleton. Wanneer AIM probeert haar het zwijgen op te leggen, moet Kamala noodgedwongen haar familie en vrienden achterlaten. Ze gaat op tocht om de oorspronkelijke Avengers weer bij elkaar te zoeken, en voor eens en voor altijd te achterhalen wat er nu écht gebeurd is op ‘A-Day’.

Als je het zo uiteenzet, klinkt het allemaal behoorlijk voor de hand liggend. Je laat spelers de schoenen aantrekken van een jonge, frisse superheldin, die vervolgens als nieuwkomer mag kennismaken met de wereld van de Avengers. Hoe cliché dat echter ook klinkt, in Marvel’s Avengers wérkt het. Kamala doet inderdaad regelmatig dienst als spreekbuis voor zowat elke fanatieke Marvelfan, maar blijkt daarnaast ook een personage van vlees en bloed te zijn, met haar eigen zwaktes en onzekerheden. Ook de andere Avengers – die je één voor één unlockt tijdens het spelen – zijn verrassend diep neergezet, met dialogen die zowel de charmes als de kwetsbaarheden van de helden blootleggen. Voeg hier wat plotwendingen en knipogen naar de comics aan toe, en je hebt een plot om duimen en vingers bij af te likken.

“If we can’t protect the earth…”

Telkens wanneer een nieuwe Avenger het virtuele podium betreedt, krijg je als Marvelfan een urenlang feest van herkenning voorgeschoteld. Elke move of kracht heeft zijn origine in de comics en films, met als gevolg dat je werkelijk zit te smullen van de chaos die je op het scherm veroorzaakt. Het speelt ook allemaal best lekker. Button bashen afwisselen met gecoördineerde aanvallen vanop afstand… je zou denken dat het snel oud wordt, maar door regelmatig te schakelen tussen de beschikbare helden, blijft het concept verrassend lang boeien. Crystal Dynamics is erin geslaagd om elk iconische aspect van de Avengers op een gepaste manier te vertalen naar het scherm. Thors hamer Mjölnir, het schild van Captain America, de blasters van Iron Man… het klinkt authentiek en heeft daadwerkelijk impact.

Een kleine greep uit de mogelijkheden. Als Thor kan je Mjölnir van je afwerpen, om de hamer vervolgens op een strategisch moment – lees: wanneer enkele vijanden zich in de baan van het wapen bevinden – terug te roepen. Iron Man schakelt wanneer je maar wil tussen blasters, lasers en raketten, waardoor je voor elk probleem wel een passende oplossing hebt. Met een druk op de knop wordt Black Widow onzichtbaar; zo breng je vijanden in de war en kan je ongenadig hard optreden. En nieuwkomer Kamala – Ms. Marvel voor de vrienden – is in staat om net als Ant-Man tijdelijk uit te groeien tot een reusachtige kopie van zichzelf. Wanneer deze uit de kluiten gewassen dame je een high five wil geven, zoek je beter dekking. Zo kunnen we nog wel even doorgaan… Marvel’s Avengers zit vol van dit soort moves.

“… you can be damn well sure we’ll avenge it”

Wanneer het dan toch begint op te vallen dat deze variatie zich vooral visueel voltrekt en niet op vlak van eigenlijke gameplay, is er altijd nog de mogelijkheid om met vrienden samen te spelen. Op regelmatige tijdstippen – alsook in een aparte spelmodus na het voltooien van de campagne – krijg je toegang tot de War Table. Vanuit dit menu kan je samen met maximaal drie andere spelers een schier eindeloze voorraad missies proberen te voltooien. Het valt niet te ontkennen dat deze potjes multiplayer bijna altijd verzanden in een chaotisch potje in het rond schoppen, maar het is wel steevast een uiterst genietbare brok chaos. Het blijft gewoon heerlijk om deze iconische superhelden te zien samenwerken en te weten dat jij hier verantwoordelijk voor bent. De multiplayer verlengt de levensduur dus aanzienlijk.

Om ervoor te zorgen dat je blijft spelen, bevat Marvel’s Avengers massaal veel loot. Je kan je pak op allerlei manieren upgraden, om zo gelijke tred te houden met de steeds sterker wordende vijanden. Dit is nodig, want de game is soms verrassend moeilijk, zeker als je tegenover een grote groep slechteriken komt te staan. Persoonlijk vond ik het teleurstellend dat upgrades die je stats de hoogte in jagen zelden voor een zichtbare verandering zorgen. Als Hulk kan je je ribbenkast bijvoorbeeld verder uitbouwen, maar hij gaat er niet bepaald minder groen van zien. Nieuwe outfits en finishing moves vrijspelen behoort uiteraard ook tot de mogelijkheden. Deze zijn een stuk bevredigender. Dit unlocken doe je door allerlei uitdagingen te voltooien; in het geval van deze startline-up gelukkig zonder extra kosten.

– “What if we lose?”

Hoezeer je aanvankelijk ook verblind wordt door al het Marvelgerelateerde lekkers dat Crystal Dynamics op je scherm tovert, uiteindelijk kan je niet anders dan die roze bril afzetten. Op dat moment is het best confronterend om te zien dat Marvel’s Avengers op sommige vlakken behoorlijk tekortschiet. Hierboven haalde ik al even het repetitieve karakter van de game aan en dat wil ik hier toch even benadrukken. Dit spel is een loepzuivere button basher en dat wordt onbedoeld extra in de verf gezet door het vaak nutteloos aanvoelende ontwijkmanoeuvre dat je tot je beschikking hebt. De elegante timing van een Batman Arkham game vind je hier niet terug; wel de kakofonie van een Marvel: Ultimate Alliance, en dat bedoelen we niet louter in positieve zin. Na een tijdje begint het gebrek aan diepgang gewoon op te vallen.

De vijanden zijn makkelijk samen te vatten als robots, robots en nog eens robots. Oh ja, en om voor afwisseling te zorgen krijg je af en toe ook menselijke tegenstanders voorgeschoteld, die dan wel zo gekleed zijn dat ze amper te onderscheiden zijn van de robots. Individueel zorgen deze rakkers zelden voor een uitdaging, maar Crystal Dynamics kiest ervoor om ze steevast in enorme aantallen op je af te sturen. Dit is soms best even slikken. Wanneer je bijvoorbeeld als de Hulk halsoverkop met gebalde vuisten tussen een groepje AIM-sympathisanten springt en vervolgens merkt dat deze kleine smeerlapjes de groene gigant met enkele welgemikte slagen op zijn knieën krijgen. Ongetwijfeld nodig om voor uitdaging te zorgen, maar het ondermijnt wel de ultieme ‘powerfantasie’ die een titel als deze naar voren schuift.

– “Then we’ll do that together too.”

Het bovenstaande is uiteraard redelijk subjectief. De ene speler zal hier zwaarder aan tillen dan de andere. De grafische wisselvalligheid van Marvel’s Avengers valt echter niet te ontkennen. De game schakelt continu tussen verbluffend mooi en verrassend middelmatig, soms zelfs in dezelfde scène. Neem bijvoorbeeld het kapsel van Ms. Marvel: het ene moment kan je de haren op haar hoofd tellen, maar enkele seconden later lijken haar krullen wel uit klei geboetseerd te zijn. De hellicarier, die als uitvalsbasis van de Avengers dienstdoet, ziet er weliswaar erg gedetailleerd uit, maar wie die illusie niet wil doorbreken, raden we ten stelligste af om uit het raam te kijken wanneer dat ding zich effectief hoog in de lucht bevindt. Ontnuchterend is een understatement. Dit had vandaag de dag toch beter gemoeten.

Ik moet helaas vermelden dat de game op technisch vlak eveneens enkele steken laat vallen. Wanneer veel actie zich tegelijkertijd op het scherm voltrekt, durft de framerate bijvoorbeeld al eens een behoorlijk steile duik te nemen. Glitches duiken ook regelmatig op: een door de AI bestuurde Avenger die bevroren in een hoekje blijft staan… het is leuk voor even, maar al een stuk minder grappig wanneer je op de grond ligt te creperen en rekent op een helpende hand. Helemaal onvergeeflijk wordt het wanneer de game je de optie biedt om een verhaallevel samen met een vriend te spelen… en je vervolgens doodleuk vertelt dat je de multiplayeroptie nog niet vrijgespeeld hebt. Een heel bizarre boodschap om te krijgen wanneer je in het multiplayermenu zit en net uitnodigingen verstuurd hebt. Patchen dan maar?