Review: Tennis World Tour 2 – Er zit poëzie in tennis. Elke tennisfan ziet het, elke tennisfan weet het. Op het eerste zicht lijkt het niet meer dan een balletje heen en weer slaan over een strak gespannen net, maar wie verder kijkt, weet dat er meer aan de hand is. Die perfect uitgevoerde lob van Novak Djokovic. Een gemillimeterde volley van de Zwitserse meester Roger Federer. Of de staalharde opslag van Serena Williams. Er zit schoonheid in tennis. Poëzie. Alleen komt dat de laatste jaren weinig tot uiting in de virtuele variant van de sport. Waar de meeste sporten op een jaarlijkse vaste waarde kunnen terugvallen, zien we relatief weinig tennisgames aan de top verschijnen. Tennis World Tour stelde enkele jaren geleden teleur, maar probeert nu met het vervolg alsnog die felbegeerde eerste plek op de wereldranglijst te bereiken.

Goed gevuld schijfje

Tennis World Tour 2 pakt eerst en vooral uit met een rijkgevulde carrièremodus, waarin je zelf een tennisser ontwerpt en vervolgens de courts betreedt. Het doel: nummer één worden op de wereldranglijst, een klus die heel wat uurtjes precisiewerk en slagkracht vergt. Naast het afwerken van toernooien, demonstratiewedstrijden en liefdadigheidsevenementen, wordt tevens van je verwacht dat je deals sluit met managers en regelmatig je trainingsschoenen aantrekt. Een doorsnee carrièremodus, met andere woorden. Een echt plot krijg je niet voorgeschoteld, al kan je uiteraard argumenteren dat het de bedoeling is dat je hier je eigen verhaal schrijft. En daar heb je op zich zeker voldoende mogelijkheden voor.

Naast de carrièremodus biedt Tennis World Tour 2 zeker voldoende content om je lange tijd zoet te houden. Met meer dan dertig speelbare toptennissers kan je naar een handvol echt bestaande stadia afreizen, om daar op alle mogelijke ondergronden – van gravel via kunststof tot gras – wedstrijden af te werken. Het blijft wel uitermate jammer dat een game als deze niet kan uitpakken met alle officiële licenties. Zo is Roland Garros het enige grandslamtoernooi dat in al zijn epiek aanwezig is; toch een gemis voor een game die je belooft onder te dompelen in de wondere wereld van het tennis. Een uitgebreide tutorial, een fikse lijst met trainingen – lees: uitdagingen – en een multiplayermodus vervolledigen het lijstje met opties.

Steile leercurve of gewoon niet bijster intuïtief?

Zodra je je virtuele racket opgepakt hebt, merk je al snel dat Tennis World Tour 2 niet bepaald toegankelijk is. De besturing is nochtans relatief voor de hand liggend, zeker als je ooit reeds een andere tennisgame uitgeprobeerd hebt. Met de face buttons kan je verschillende soorten slagen uitvoeren. Denk aan slice of top spin; een lob of eerder een dropshot. Hoe langer je de knop in kwestie ingedrukt houdt, hoe harder je uithaalt. Klinkt logisch, maar in de praktijk duurt het even voor je het onder de knie hebt. En zelfs dan hadden we nooit echt het gevoel dat onze input precies genoeg was om écht te bepalen waar de bal precies zou belanden. Misschien zijn we gewoon niet goed genoeg… of misschien mist de game een zeker pick-up-and-play gehalte. Wij durven vooralsnog te gokken op dat laatste.

Bijzonder lekker liggen de tennissers immers niet onder je duimen. Zelfs met de sprintknop ingedrukt, voelen spelers log aan en dat is niet meteen wat je verwacht wanneer Rafael Nadal jouw bevelen opvolgt. Mikken is eveneens onhandig. Logisch ook, want je mikt met de joystick die tevens verantwoordelijk is voor je looprichting. Tot slot opteert Tennis World Tour 2 bij het opslaan van de bal voor een omslachtige minigame die een steile leercurve kent en zelfs daarna nog weinig garantie op succes biedt. Begrijp ons niet verkeerd: oefening baart kunst en na verloop van tijd krijg je de mechanieken van het spel wel degelijk beter onder de knie. Alleen begrijpen we niet waarom Tennis World Tour 2 redelijk stroef speelt, terwijl titels als Virtua Tennis er jaren geleden wél in slaagden om hun besturing intuïtief te houden.

Ontwikkelaar Breakpoint koos er trouwens voor om een automatische respons in te bouwen. Hiermee bedoelen we dat de tennisser die jij onder controle hebt uit zichzelf een bal zal terugslaan als hij/zij er dicht genoeg op staat. Dit doet de tennisser weliswaar op minder succesvolle wijze dan wanneer je zelf een slagknop indrukt, maar het zorgt er toch voor dat je je als gamer een beetje nutteloos voelt. Helemaal vervelend wordt het wanneer jouw input een eerder automatisch gestarte animatie reset. Geloof ons, dat ziet er gewoon lullig uit. En over nutteloze toevoegingen gesproken… in Tennis World Tour 2 krijg je ook kaarten tot je beschikking, waarmee je het tegenstanders extra moeilijk kan maken. Je kan bijvoorbeeld tijdelijk hun slagkracht terugschroeven, maar de impact van deze kaarten blijkt echter eerder verwaarloosbaar te zijn.

Mooi, maar hou die camera op een veilige afstand!

Tennis World Tour 2 mag er best zijn. Zolang de camera zich op een veilige – en lekker coronaprove – afstand bevindt, weliswaar. De courts zijn stijlvol vormgegeven, de animaties van de spelers weten doorgaans te overtuigen en bij momenten lijkt het echt alsof je naar real-life tennis aan het kijken bent. Tot de camera dichterbij de tennissers of het publiek komt hangen, want dan merk je dat Tennis World Tour 2 nog lang niet klaar is om op grafisch vlak mee te doen met de grote jongens. Wij schrokken het hardst wanneer we voor de eerste keer een eigen personage probeerden te maken. Het gedrocht dat zich spontaan voor onze ogen ontvouwde, staat helaas nog steeds op ons netvlies gebrand. Zouden we dat kunnen binnenbrengen als een werkongeval bij de verzekeringen?

Conclusie

Dit klinkt allemaal erg negatief... en dat is het eigenlijk ook. Als je tijd hebt om je te verdiepen in de omslachtige en allesbehalve intuïtieve besturing van Tennis World Tour 2, zal je uiteindelijk als een aardige tennisser de virtuele velden betreden. Zelfs dan blijft echter het gevoel overheersen dat je net niet genoeg controle hebt om een wedstrijd echt naar je hand te zetten. Wie een game met een hoog pick-up-and-play gehalte verwacht, zal ook van een koude kermis thuiskomen. Virtua Tennis, this ain’t. Voeg hier wisselvallige graphics, de eerder nutteloze mogelijkheid tot het inzetten van speelkaarten en de afwezigheid van meerdere belangrijke toernooien aan toe, en je snapt waarom we Tennis World Tour 2 niet vanuit de grond van ons hart kunnen aanraden. Game, set, mediocre.

Pluspunten

  • Best veel content
  • Poging tot diepgang in de gameplay
  • Ziet er van ver best aardig uit

Minpunten

  • Niet alle licenties
  • Speelt stroef
  • (Té) steile leercurve
  • Kaartensysteem mist impact
  • Van dichtbij heel wat minder mooi

5.0