Review | Devil May Cry 5: Special Edition – Sinds het derde deel op de PlayStation 2 is het eigenlijk een soort traditie geworden om van elke Devil May Cry een Special Edition uit te brengen. Dit is ook nu weer het geval met het vijfde deel, waarin Vergil helemaal centraal staat als primaire toevoeging aan de game. Hoewel zo’n Special Edition relatief weinig op tafel weet te brengen qua content, is het met deze editie wel de moeite waard om er een review aan te besteden. Dit komt omdat de PS5-versie exclusieve content met zich meebrengt tegenover de PS4-versie. Een wat meer ambitieuze Special Edition, wat ook wel past bij de gemene tweelingbroer van Dante. Let op, mocht je niet bekend zijn met dit deel, er zitten wat spoilers in dit artikel.

’I need more power!’

Zoals eerder aangegeven, een Special Edition van een Devil May Cry game is niets meer dan een heruitgave, waarin je de optie hebt om met Vergil te spelen. Maar wie is dit nu eigenlijk? De hoofdpersoon in de franchise is Dante en sinds het vierde deel krijgt ook Nero, een andere bekende, de nodige spotlights op zich gericht. Vergil is de tweelingbroer van Dante en hij heeft altijd een eigen agenda om zoveel mogelijk macht en kracht te verkrijgen. Dit gaat nooit op een zachtaardige manier en zo ook niet in het vijfde deel. Nu kan je in Devil May Cry 5: Special Edition van begin tot eind alle levels met Vergil spelen, wat een feest op zich is.

Geen zorgen, je bent niet alleen gebonden aan Vergil in deze game. Je hebt de volledige game met het originele verhaal er ook gewoon bij. We raden ook aan om die eerst uit te spelen, mocht dit je eerste keer zijn dat je met Devil May Cry 5 aan de slag gaat. Je leert het reilen en zeilen van de game, maar de game laat je ook op de correcte manier het verhaal beleven. De cut-scènes worden namelijk beperkt of soms weggelaten als je met Vergil speelt, gezien het anders een onlogisch soepzooitje wordt. Het komt erop neer dat je nu net even wat meer content hebt met betrekking tot het hoofdverhaal, wat een dik pluspunt is.

’Foolishness!’

Een groot verschil met de PS4-versie is dat je de optie hebt om ray tracing in de game aan te zetten. Hierbinnen zijn er twee opties: Quality en Performance. De game in Quality draait op een 4K resolutie en de framerate schommelt onder de 60 fps, terwijl de Performance modus een 1080p resolutie hanteert met een framerate van 60 fps (of hoger mocht je tv dit ondersteunen). Erg onder de indruk van deze toevoegingen zijn we niet. Bij de Quality modus is de framerate gewoon niet juist voor de game, je hoort Devil May Cry 5 simpelweg op een locked 60 fps te spelen vanwege de snelle en uiterst diepe gameplay. Bij de Performance modus is ook de 1080p niet mooi om te zien, omdat de game eigenlijk echt uitblinkt in 4K. De graphics zijn erg mooi en de graphics verdienen om in volle glorie aanschouwd te worden.

In de normale technische stand van de game ziet alles er prima uit (4K en 60 fps). We moeten er ook bij zeggen dat de game niet echt ray tracing nodig heeft. In het eerste level heb je vooral wat plasjes water die de ray tracing techniek goed laten zien, maar met zoveel actie en chaos op het scherm is het wat overbodig. Hoewel er 120 fps ondersteuning in zit (nogmaals, dit moet je tv ondersteunen anders merk je er echt amper wat van), lijkt het erop dat Capcom de opties erin verwerkt heeft om een soort ‘next-gen’ checklist af te kunnen vinken voor de marketing. In die zin voelt het vooral meer als een moetje aan dan dat het daadwerkelijk veel verschil oplevert.

Waar je gemotiveerd voor naar de winkel gaat

De Legendary Dark Knight modus is iets nieuws voor Devil May Cry op consoles. In deze modus krijg je te maken met hordes vijanden. Maar dan ook echt hordes, je beeldscherm wordt namelijk tot de nok toe gevuld met vijanden, waardoor de game haast op een musou lijkt. Het is dan ook aan te raden om bij elk van de personages de meeste moves vrijgespeeld te hebben, want je zult echt alles uit de kast moeten trekken om hier doorheen te komen. Werkelijk een grandioze toevoeging aan deze editie, want je kunt hier pas echt het onderste uit de kan halen qua gameplay.

De Devil May Cry 5: Special Edition biedt ook nog een Turbo modus aan. In de instellingen van de game kan je dit aanzetten en hierdoor zal de gameplay ongeveer twintig procent sneller reageren. Dus mocht je het origineel een tikkeltje te traag vinden, dan is dit nu een mooie toevoeging. We moeten er nog wel bij zeggen dat zowel bij de Legendary Dark Knight modus als in de Turbo modus de ray tracing opties (quality en performance) uitgeschakeld moeten worden om de performance in stand te houden. Enfin, als laatste leuke toevoeging heb je de console exclusieve feature die gepaard gaat met de DualSense. Als je met Nero speelt heb je te maken met een mechaniek dat ‘Exceed’ heet, wat zoveel betekent als je zwaard als het ware opladen, maar dit vereist een exacte timing. De adaptieve triggers voelen zwaar aan als je het fout doet, maar bieden geen weerstand als je de correcte timing te pakken hebt. Iets kleins, maar erg fijn tijdens het spelen.

’I am the storm that is approooaching!!!’

De gameplay flowt ontzettend goed met de verschillende personages in Devil May Cry 5 en dat geldt natuurlijk ook voor als je met Vergil speelt. In vergelijking met Dante is Vergil beperkter in movesets, zo ligt hij meer in lijn met Nero qua mogelijkheden, maar hetgeen wat hij doet gaat gepaard met extreem veel flair en finesse. De wapens van Vergil zijn Yamato, Mirage Edge en Beowulf, en als langeafstandswapen gebruikt hij de Mirage Blade. Hoewel het op papier als weinig klinkt, geven de movesets in combinatie met de uitgebreide Devil Trigger opties je genoeg om handen om je goed uit te kunnen leven in de gameplay. Het is ook fijn dat Mirror’s Edge de basis gameplay van Dante heeft, zodat je de bekende flow van hem hebt om op terug te vallen, zeker als dit je eerste keer spelen met Vergil is. Vergil is immers de tweelingbroer en qua gameplay zie je dat er duidelijk in terug, wat dus gecombineerd gaat met zijn eigen stijl van spelen.

De eigen stijl van Vergil komt ook terug in de soundtrack. Casey Edwards heeft speciaal voor Vergil een nieuw nummer gecomponeerd genaamd ‘Bury the Light’ en die is werkelijk fenomenaal. Het beschrijft op een zeer goede wijze de persona van Vergil met verschillende referenties aan de franchise. Maar wanneer het dak eraf gaat is als je een S-rank haalt door middel van stijlvol vechten in de game. Het refrein komt dan keihard in wat simpelweg voor kippenvel zorgt gecombineerd met de voldoening van het magnifiek combo’s uit de mouw schudden. Het nummer ‘Devil Trigger’ doet dit ook erg goed als je met Nero speelt, maar ‘Bury the Light’ weet het te overtreffen.

Conclusie

Devil May Cry 5: Special Edition is gewoon de beste versie van het vijfde deel in de franchise. De game was eigenlijk al heel erg goed en met de verschillende toevoegingen is het er alleen maar beter op geworden. Hoewel de 'next-gen' opties een beetje als een moetje aanvoelen, is het wel een leuke optie voor de geïnteresseerden. Er is een keuze op elk technisch vlak, waardoor iedereen zijn geprefereerde optie kan kiezen. Vergil is geslaagd en zeer goed uitgewerkt in deze editie, en gepaard met een fenomenale soundtrack is het een meer dan geslaagde Special Edition binnen de Devil May Cry franchise. Deze editie is aan te raden voor nieuwkomers die het oorspronkelijke vijfde deel gemist hebben, maar ook voor fans van het eerste uur is dit absoluut de moeite waard.

Pluspunten

  • Vergil is fucking gemotiveerd
  • Bury the Light klinkt fenomenaal in combat
  • Legendary Dark Knight modus is fantastisch
  • Grafisch nog steeds geweldig
  • Gameplay nog altijd van de bovenste plank
  • Mooie adviesprijs van 40 euro
  • Snelle laadtijden

Minpunten

  • Next-gen opties voelen aan als een moetje

9.5