Review | Dynasty Warriors 9 Empires

Review | Dynasty Warriors 9 Empires – Dynasty Warriors 9 was nu niet bepaald een succes: de gameplay viel niet in de smaak en de performance was niet om over naar huis te schrijven. We zullen er ook niet langer over doorgaan dan nodig is, dus des te meer reden om gelijk te kijken naar een nieuwe variant van deze game. Dynasty Warriors 9 Empires is in ons midden en we hebben deze game eens flink onder de loep genomen. Zeker naar aanleiding van het vorige ‘incident’ kijken we met argusogen naar deze game. En terwijl we eigenlijk al bezig waren met de game, vroegen we ons af waarom we überhaupt de moeite nemen om dit te reviewen. Het lijkt namelijk alsof de ontwikkelaars totaal niet de moeite hebben genomen om van de voorgaande puinhoop nu wel wat degelijks te maken. Dynasty Warriors is gewoon niet meer wat het is geweest en we gaan hier uitleggen waarom.

De indrukwekkende geschiedenis

De game is een musou, kortom, jij in je eentje kan duizenden soldaten tegelijk aan met gekke en elegante combo’s. Een concept wat Dynasty Warriors zeer eigen maakt en in het geval van Dynasty Warriors 9 Empires komt daar een element bij. Empires duidt een extra strategisch aspect aan, waar we zo dieper op ingaan. Het thema in elke Dynasty Warriors is eigenlijk hetzelfde: gebaseerd op de meest bloederige periode in de Chinese geschiedenis waar ook een roman als The Three Kingdoms op is geïnspireerd. De game neemt deze roman als basis voor het invullen van het verhaal. Met extreem veel oorlogen is het bij uitstek een interessant thema om heel veel andere games zich erdoor te laten inspireren. Zodoende is in dit geval de Dynasty Warriors franchise al bijna 20 jaar oud en dit thema weet men nog steeds niet te vervelen. Zoals de titel van het boek eigenlijk al weggeeft, gaat het om drie koninkrijken: Shu, Wu, Wei, en meerdere partijen die strijden om de totale macht van China.

Dat is eigenlijk ook het doel van de game. Naast een tutorial en Edit modus (create-je-eigen-mannetje), staat de Conquest modus centraal in deze karige lijst van modi. Hierin kies je verschillende versies van China uit, die zich elk in een andere tijdsperiode bevinden. Deze ‘levels’ (waarvan in totaal 8) verschillen in de aanwezige partijen waar je het tegen op zult nemen. Denk aan de Yellow Turban Rebellion, The Alliance against Dong Zhuo, maar ook de Northern Campaign waar de drie koninkrijken lijnrecht tegenover elkaar staan. Het is een leuke manier om je Conquest te beginnen, alleen maakt het in de praktijk weinig uit wat je kiest. In Empires is het zaak om niet alleen oorlogen te voeren op het slagveld (musou gedeelte), maar ook om politieke voorbereidingen te treffen en zaken goed af te ronden. In de praktijk betekent dit niks anders dan een hoop schermen waar je doorheen moet klikken. Het is vooral de blauwe icoontjes volgen, die aanduiden wat van belang is, om zo op het slagveld te zien geraken.

Empires betekent gewoon een shitload schermen

De grote open wereld van Dynasty Warriors 9 is in Empires ditmaal een kaal, zielloos en inspiratieloos speelveld waar je amper iets kunt doen. Alles waar je snel doorheen kunt klikken via de menuschermen, kan je ook in de open wereld doen. Je krijgt dus de keuze om het via menu’s te doen of het daadwerkelijk te ervaren in de wereld, zij het in beperkte vorm. Dit beperkt zich vooral tot het praten met mensen of het afslachten van wat tijgers, wolven en bandieten. Dit doe je dan in een zeer slecht excuus wat uitgestrekte natuurgebieden moeten voorstellen. Van plek naar plek reizen duurt lang en heeft geen doel: je bereikt er niks mee behalve je kostbare tijd verliezen. Dus ja, dan maar liever wat schermen doorklikken, omdat het je sneller bij de (repetitieve) gameplay brengt. Het idee is op papier gek genoeg wel interessant te noemen, maar niks van de uitwerking voegt iets toe of weet te intrigeren. Op het slagveld kunnen we tenminste nog wat dood en verderf zaaien, en hoewel het al rampzalig op zichzelf te noemen valt, hebben we hier nog wel enige vorm van plezier weten te beleven.

Met zoveel verschillende generaals zou je denken dat hier veel variatie in zit, maar dit valt toch wel tegen. Een Lu Bu of Wei Yan hebben dan leuke movesets, maar het grootste gros heeft vergelijkbare aanvalspatronen (hoewel dat natuurlijk ook iets eigen van de franchise is). Desondanks kan je er wel mee vooruit. Dit komt doordat de gameplay werkt. Je kan lange combo’s uit je mouw schudden met de facebuttons, waarbij je met de cirkelknop een musou aanval eruit kan gooien. Je sterkste aanval als het ware. Daarbij kan je al deze basisaanvallen combineren met R1, om zo speciale varianten te kunnen gebruiken. Met bepaalde kaarten, die je kunt instellen op elk van de pijltoetsen genaamd Secret Plans, kan je nog bijzondere vaardigheden inzetten in combinatie met de L1-knop. Denk aan een hoop vuur, bliksem of ijs in je omgeving laten ontploffen, jezelf health geven, attack buffs toekennen, et cetera. Dit allemaal een beetje afmixen resulteert in leuk hak en slag vermaak. De gelijknamige Secret Plans (de ontwikkelaars waren blijkbaar zodanig lui dat ze voor een dubbele naam gekozen hebben) zijn tevens extra opdrachten die je op het slagveld kunt uitvoeren, om zo de overhand te kunnen krijgen. Het laat je in ieder geval doelgericht op het veld rondrennen.

Ondermaatse PS3-game

Wat hierin behoorlijk verveelt is de aftandse rotkwaliteit waarin de game verkeert. Met de optie om voor betere resolutie te kiezen of performance, kozen wij uiteraard voor extra frames per seconde op het beeld. Hoewel de resolutie in 4K lijkt te zijn, is de framerate gewoon een drama. We zijn inmiddels in 2022 aangekomen en Koei Tecmo weet met graphics te komen die vergelijkbaar zijn met die van PlayStation 3 games. En erger nog: ze weten het nog steeds niet voor elkaar te krijgen een stabiele 60fps te bereiken. De ontwikkelaars kennen waarschijnlijk het concept van lighting of enige vorm van ambient occlusion ook niet. Of wat te denken van de term ‘high-res textures’, ook dat kennen ze blijkbaar niet. De game is een ramp qua graphics en de voortdurende screen tearing helpt daarin zeker niet mee. Ondertussen staat de game wel voor €69,99 in de PlayStation Store…

Je krijgt er gewoon hoofdpijn van. Misschien dat onze tv inmiddels ook een exorcist nodig heeft, want zoveel screen tearing hebben we in geen twee generaties gaming gehad. Hoewel het ook uit den boze is, kunnen we af en toe de framedrops nog wel begrijpen, zeker gezien de hoeveelheid soldaten op het scherm. Maar dit ook voor elkaar krijgen in je cutscènes is bijna een talent op zichzelf. Geen enkele vorm van grafische finesse, zorg bij de performance of moeite doen voor een beetje polish in de game is van toepassing op deze titel. De open wereld is daarmee ook een onderdeel waar met de pet naar is gegooid. Pop-ins waar je niet vrolijk van wordt, lelijke flora en fauna… ach laat ook maar. Het punt dat we hier duidelijk proberen te maken is dat sommige PS3-games vandaag de dag met meer grafische zorg zijn gemaakt.

Gereviewd op: PlayStation 5
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S, Nintendo Switch en pc.