Review | Mario Strikers: Battle League Football

Review | Mario Strikers: Battle League Football – De meeste mensen zullen Mario kennen door zijn heldhaftige daden zoals het verslaan van Bowser en het bevrijden van Princess Peach. De Italiaanse loodgieter beoefent echter ook talloze sporten en op de Nintendo Switch konden we al eerder aan de slag met Mario Tennis Aces en Mario Golf: Super Rush. Voor de grootste sport ter wereld – voetbal – heeft Mario zijn schoenen echter al geruime tijd aan de wilgen gehangen, ruim 15 jaar, om precies te zijn. Nintendo vond het daarom hoog tijd dat Mario en consorten weer de voetballaarzen aantrekken voor een ouderwets potje rouwdouwen. Dit is Mario Strikers: Battle League Football.

‘Als ik zou willen dat je het begreep, had ik het wel beter uitgelegd.’

Mario Strikers trapt af met een uitgebreide tutorial, die je de fijne kneepjes van voetbal à la Mario moet uitleggen. Je leert onder meer hoe je moet bewegen, passen, tackelen en natuurlijk hoe je de bal tussen de palen moet krijgen. Al snel ben je vrolijk op weg en tik je zonder al te veel moeite de bal over en weer tussen je ploeggenoten, strooi je dieptepassen alsof het pepernoten zijn en leg je hem panklaar voor een dodelijk schot in de roos. Daarbij zijn er zelfs wat geavanceerde mechanieken zoals de ‘Perfect Moves’, die een pass, schot of ontwijkende beweging net wat meer kracht of snelheid geven als je ze op het juiste moment uitvoert.

De tutorial doet z’n best om alles zo simpel mogelijk uit te leggen en slaagt hier ook grotendeels in, er komt echter best wel wat om de hoek kijken en dus is het aangeraden om in het begin de training er als opfrisser bij te pakken. Interessant genoeg worden er een aantal zaken ook níet uitgelegd, zoals het onderscheppen van hoge ballen. Ietwat raar, als je dit tijdens potjes ziet gebeuren en dan in de tips en tricks moet duiken om te ontdekken hoe dit werkt. Verder kunnen we qua singeplayer content heel kort zijn: naast quick play wedstrijden tegen de AI heb je nog de Cup Battles, een handjevol mini toernooien tegen teams die ieder een specialiteit hebben zoals dat ze fysiek sterk of heel behendig zijn. Er is dus geen modus met een verhaal of iets dergelijks.

‘Als Italianen een kans krijgen, maken ze er twee.’

Daarover gesproken: er zijn tien personages in het roster die we kennen uit verschillende Mario games, zoals Mario en Luigi, Yoshi, Bowser, enzovoorts. Deze karakters hebben allemaal dezelfde vaardigheden, maar zij verschillen in hun attributen: kracht, snelheid, passen en schieten. Zo is Bowser natuurlijk fysiek heel sterk en dus resistent tegen tackles, maar levert hij in ruil daarvoor wel in op zijn snelheid. Peach is dan weer uitermate snel en Mario is in al z’n facetten een manusje van alles. Je bouwt je team op met vier spelers, die je ieder weer kunt aanpassen met uitrusting om bepaalde attributen te versterken of juist de zwakke punten te compenseren. Het enige unieke aan de personages zijn de Hyper Strike animaties: uitermate krachtige schoten die – mits succesvol uitgevoerd – goed zijn voor twee doelpunten.

Voor nu is het roster dus niet enorm uitgebreid, hoewel Nintendo wel al heeft aangekondigd dat er na de launch meer personages gaan komen. Het is uiteraard wel belangrijk om een goede balans in je team te hebben, sterke spelers houden immers de bal beter vast en schietgrage spitsen hebben een betere kans om de bal tussen de palen te krijgen. Er is alleen geen mogelijkheid – en als dat er wel is, is dat onduidelijk – om iets van een opstelling te formeren. Dat is vervelend, want je wilt natuurlijk dat je meest aanvallende AI-spelers voorin staan, wachtend op een steekpass of voorzet. In de praktijk zul je echter veel met de bal moeten breien en hopen dat de computer slim genoeg is om een keer de ruimte op te zoeken.

‘Voetballen is simpel. Het moeilijkste wat er is, is simpel voetballen.’

Dan gaan we er voor het gemak vanuit dat je überhaupt aan het opzetten van een aanval toekomt. Mario Strikers wordt namelijk – helaas – geplaagd door een aantal bijzondere design- en balansproblemen die nauw met elkaar verbonden zijn. Begrijp ons niet verkeerd: het veldspel is erg fijn, over en weer passes en schoten op doel geven de juiste feedback en een gevoel van gewicht en kracht, en dit systeem is een zeer goede fundering voor een arcade voetbalgame. Dat plezier wordt echter letterlijk onderuit gehaald door precies dat: het constante gebeuk van de tegenstander en gestrooi van bekende Mario items als Shells en Bob-ombs. De mogelijkheid om te ontwijken zou hier soelaas moeten bieden, ware het niet dat zelfs een perfecte getimede ontwijking – als deze al de door jou gekozen richting juist registreert – geen garantie is voor veiligheid omdat er meteen daarna alsnog een item jouw kant op gestuurd kan worden.

Dit zou an sich niet een heel groot probleem zijn, als er nog wat balans in het gebruik van items was. Maar je moet niet raar opkijken als plotseling drie van je vier spelers beduusd op de grond liggen omdat een rode Shell door het veld caramboleert en je dus machteloos bent tegen een aanval. Over de keeper heb je geen controle en je bent dus geheel aan je lot overgelaten en ook die is inconsistent; de meeste simpele, slappe afstandsschoten moeten vaker wel dan niet uit het net gevist worden, terwijl onhoudbare poeiers van dichtbij heel simpel uit de lucht geplukt worden. Het ergste is nog als de keeper tot drie keer aan toe de bal weg ramt – omdat hij de bal om één of andere reden niet meer kan vastpakken – en de verdedigende ploeg genadeloos neergetrapt blijft worden terwijl de aanvallende ploeg rebound na rebound blijft afvuren.

Deze euvels worden uitvergroot door het veld, wat toch wat aan de kleine kant is. Het is allemaal net te krap, waardoor de toch wel diepe mechanieken nagenoeg geen ruimte hebben om te ademen. Spelers hebben amper vrije ruimte die ze kunnen betreden en bijvoorbeeld het geven van een hoge bal wordt aan de ontvangende kant beloond met een gestrekt been op de enkels. Voor een avondje op de bank rammen met vrienden en vriendinnen (tot maximaal acht spelers, ook op één Switch) is dit natuurlijk puur vermaak. Maar voor een game die zich toch wil profileren als een serieuze, competitieve multiplayer titel wordt het spelen van Battle League Football met regelmaat een frustrerende ervaring en voelt het scoren van die bevrijdende goal als het winnen (of verliezen) van een stressvolle loterij, in plaats van als een beloning voor het uitvoeren van een uitgekiende aanval.

‘Elk voordeel heb zijn nadeel.’

Qua performance en visuals zijn we wat positiever gestemd. Battle League Football ziet er immers prima uit en draait bovendien – zowel in de handheld als docked modus – op een erg soepele 60 frames per seconde, met soms een uiterst zeldzame dip die een fractie van een seconde duurt. Op het gebied van resolutie kijk je naar 720p in handheld modus en een geüpscalede 1080p in de docked modus. De wat meer grimmige artstyle van voorgaande Mario Strikers-titels – wat juist wel bij de franchise paste – is niet meer en in plaats daarvan is er gekozen voor een stijl die meer in lijn ligt met moderne Mario games. De ogen en oren worden tijdens het spelen verblijd door goed gebruik van kleuren, impactvolle geluiden en karakteristieke animaties, met name aan de Hyper Strikes is duidelijk veel aandacht besteed en ze passen stuk voor stuk bij de personages die ze uitvoeren.

Op het gebied van de online multiplayer kun je simpelweg via de quickplay optie snel in een potje duiken, of je kunt de Strikers Club opstarten. Hier kun je zelf een club oprichten of een bestaande club betreden waarna je – alleen of natuurlijk samen met je clubgenoten – de strijd aangaat met andere clubs. In seizoenen die een week duren moet je zoveel mogelijk punten verdienen en de clubs die aan het eind bovenaan staan, promoveren naar een hogere divisie. Tevens kun je muntjes verdienen en daarmee het uiterlijk van jouw stadion aanpassen. De regels – bijvoorbeeld de aanwezigheid van Hyper Strikes – worden per seizoen vastgesteld. Er zijn (op het moment) geen andere modi zoals online toernooien en dus is het nog maar de vraag voor hoe lang de Strikers Club blijft boeien.

Daarbij is de performance online niet altijd even goed. Op door Nintendo aangegeven tijden werden we aangemoedigd om de online modi uit te proberen en we hebben sinds de ontvangst van de game op z’n minst tien potjes kunnen spelen. Tijdens al deze wedstrijden – draadloos of niet – hadden we last van lag en slowdown, wat niet erg fijn is voor een game die draait om snelle reactietijden en waar een halve seconde het verschil kan maken tussen een goal voor jou of een goal voor de tegenstander, en dan betrekken we nog niet eens de bovengenoemde problemen omtrent het chaotische en bekrampte verloop van de wedstrijd. Of deze connectieproblemen na de release blijven bestaan, is op dit moment niet duidelijk. Wat wel duidelijk is, is dat dit eigenlijk niet kan.