Review | Scorn – Ebb Software kondigde in 2014 de game Scorn officieel aan met als doel het spel in twee delen uit te brengen. Jaren gingen voorbij en in 2018 liet de ontwikkelaar weten de titel als één volledige game uit te brengen. Aangekomen in 2022 en dus 8 jaar na de aankondiging, is Scorn eindelijk verkrijgbaar voor de Xbox Series X|S en pc. Wij doken in dit avontuur dat gekenmerkt wordt door een unieke visuele stijl, dit met als doel om te ontdekken wat er nu precies aan de hand is met het hoofdpersonage. Wat volgde was een frustrerende tocht vol met gore.

Vogel het zelf allemaal maar uit

Scorn kenmerkt zich door een grijs/bruine visuele stijl dat is geïnspireerd door het werk van H. R. Giger en Zdzisław Beksiński. Het resultaat is een vrij smerige omgeving, waar je in een haarscherpe 4K-resolutie doorheen banjert en waarin je geconfronteerd wordt met allerlei merkwaardige wezens, waarvan je niet goed kan zien wat het nu precies is. Scorn kent wat dat betreft een unieke presentatie, wat ook gelijk het hoogtepunt van het spel vormt. Dankzij het goede audiodesign, hangt er altijd een wat claustrofobisch sfeertje dat behoorlijk op je zenuwen kan werken, want je weet nooit wat zich om het volgende hoekje bevindt.

Laat je ook niet misleiden, Scorn is geen standaard horrorgame waarin je om de haverklap omhoog vliegt vanwege jumpscares. Je zult absoluut schrikken bij momenten, maar dat is niet per se de intentie. Wat de ontwikkelaar meer probeert te bewerkstelligen is dat je zelf uitvogelt wat er aan de hand is en dat je je nooit op je gemak voelt vanwege de beklemmende sfeer. De speelwereld is namelijk best wel leeg, maar naarmate je verder komt zul je steeds meer gedrochten treffen die niets anders doen dan jou bestoken met smerige drab, die schadelijk is. En dat is wat Scorn zijn eigen identiteit en mysterieuze sfeer geeft.

Je zult gedurende het avontuur geen aanwijzingen krijgen. Je bevindt je in een uitgestorven omgeving en het is aan jou om te puzzelen. Dit zijn voornamelijk omgevingspuzzels, waarbij je van A naar B en terug moet om schakelaars om te zetten en meer. Zo nu en dan krijg je ook wat kleinere puzzels voorgeschoteld, die weer een specifiek object unlocken dat je nodig hebt om elders te gebruiken. Doordat je geen uitleg krijgt en ook geen enkele vorm van een gids, ben je veel van de tijd een beetje doelloos aan het rondzoeken.

In de hel is vechten ook écht een hel

De exploratie van de game is opgedeeld in verschillende levels die je volgens een lineair pad bewandelt. Vervolgens krijg je in het segment de vrijheid om te gaan en staan waar je wilt zoals de ontwikkelaar dat beoogd heeft met als doel om de puzzels op te lossen. Dat op zichzelf is prima tijdverdrijf, hoewel het soms een beetje vervelend wordt zodra je voor de tiende keer hetzelfde rondje loopt op zoek naar één specifiek onderdeel. Wat hierin niet meehelpt is dat de vele omgevingen nogal op elkaar lijken, waardoor je nauwelijks referentiepunten hebt wat het puzzelen bij momenten onnodig lang laat duren. Buiten dat is het puzzelen op zichzelf verder prima en vermakelijk.

Tussendoor krijg je echter te maken met combat, want de verschillende gedrochten zul je te lijf moeten gaan. In eerste instantie werk je met een soort pneumatisch pompsysteem, waarmee je vijanden een opdonder geeft. Erg effectief is het niet, want het apparaat is dermate traag, dat je al snel gewoon de vijanden uit de weg gaat. Later in het spel krijg je een shotgun, pistool en een granaatwerper. Die zijn best wel effectief tegen de vijanden, maar je zult altijd te weinig munitie hebben, waardoor je heel zorgvuldig met het beschikbare spul om moet gaan.

Om spelers nog wat verder terug in de tijd te werpen, zul je ook niet automatisch healen. Je kunt her en der stations vinden om daar een vreemd object te vullen met bloed. Dit kan je vervolgens weer gebruiken om twee blokjes van je healthbar aan te vullen. Elke keer als je geraakt wordt, zul je een blokje verliezen. In situaties waarbij je tegenover veel vijanden staat zul je echter merken dat je vaak het onderspit delft. Niet zozeer vanwege de wapens zelf, maar vooral vanwege het gebrek aan munitie en de tergend clunky gameplay. Waar mogelijk gingen we gevechten uit de weg om munitie te sparen, want anders ben je vrij snel kansloos.

Uitdaging juichen we altijd toe, maar Scorn zit de speler heel erg in de weg door de clunky gameplay. Het vechten op zichzelf voelt wat oneerlijk aan, omdat de vijanden sneller manoeuvreren in de combat dan jij als speler de wapens kan richten en schieten. Bovendien zijn vijanden ook heel erg accuraat, ongeacht de afstand en ondertussen beweeg jijzelf nogal traag. Wat ook niet helpt is dat je bij een vluchtpoging geblokkeerd kan worden door de vijand en het level design, omdat je niet in staat bent over dingen heen te stappen. Zo hebben we meermaals gehad dat we het loodje hebben gelegd doordat we letterlijk vastzaten in het level. Nog erger is dat vijanden uit het niets plots achter je staan en je doden, waardoor je weer van voor af aan opnieuw kunt beginnen.

Meer frustratie dan plezier

Het is een kwestie van balans, want het is overduidelijk het doel geweest om je in elk opzicht een ongemakkelijke ervaring te bezorgen. Daarin slaagt het algehele design met vlag en wimpel, want de ene locatie ziet er nog viezer uit dan de ander. Ledematen die afgehakt worden alsof het niets is en het hoofdpersonage wil met enige regelmaat met een extra paar armen doodleuk in z’n eigen maag gaan graaien. Fijn is het allerminst, maar dat draagt bij aan de smerige sfeer die Scorn je presenteert, gecomplementeerd door uitstekende audio. Tegelijkertijd moet de game ondanks die ongemakken wel dermate goed speelbaar zijn, dat je er plezier aan beleeft.

De eerste helft van Scorn is het eigenlijk best wel genieten, maar in de tweede helft van de game wordt het een rommelig gebeuren. Je bent geregeld een lange tijd een beetje doelloos aan het ronddwalen in de hoop te vinden wat je moet doen/waarnaar je zoekt. Daarbij word je letterlijk geterroriseerd door de clunky combat en in mindere mate de algemene trage movement. Zoals aangegeven, een ongemakkelijke ervaring brengen is prima, maar dat moet niet ten koste gaan van de speelbaarheid van het spel. En dat is nu precies het probleem van Scorn, waardoor het uitdagende al snel verzandt in een frustrerende bende. Dit ligt dan niet aan een gebrek aan skills, maar aan hoe de gameplay in elkaar steekt en dat is echt oprecht jammer te noemen. Pluspunt is wel de performance, want die is met de reeds aangehaalde 4K-resolutie en pertinent 60 frames per seconde erg puik!

Gespeeld op: Xbox Series X.
Ook beschikbaar op: Xbox Series S en pc.

Conclusie

Scorn presenteert je een wereld die mysterieus, smerig en bij vlagen wat angstaanjagend is. Dat je zelf context bij de situatie moet verzinnen geeft de game een interessant uitgangspunt, wat tegelijk doorgetrokken wordt naar de gameplay. Je bent namelijk het grootste deel van de tijd aan het exploreren op zoek naar de oplossingen van puzzels. Dit kan vanwege de artistieke stijl echter onnodig veel tijd in beslag nemen, want alles lijkt op elkaar. Dat valt echter nog te overzien, want de game kent een vreemde aantrekkingskracht. Tegelijkertijd wordt dat enorm geremd door de tergende combat en clunky gameplay, die frustratie enorm snel in de hand werken. Daarnaast voelt de game bij momenten ook oneerlijk door het forse verschil in tempo van jouw manoeuvreren tegenover dat van vijanden, laat staan dat ze uit het niets achter je op kunnen duiken.

Pluspunten

  • Mysterieuze en smerige stijl
  • Prima audiodesign
  • Uitstekende performance
  • Gore
  • Puzzelen is leuk…

Minpunten

  • …totdat het eindeloos rondlopen wordt
  • Ongebalanceerde combat
  • Clunky gameplay
  • Bij momenten oneerlijk
  • Alles lijkt op elkaar

6.0