Review | Deliver Us Mars

Review | Deliver Us Mars – Voor een beginnende ontwikkelaar is het natuurlijk belangrijk om eerst naam te maken. Dit doet men door natuurlijk goede games op de markt te brengen, wat ze in staat stelt om te groeien en/of grotere/duurdere projecten aan te gaan. KeoKen wist met hun allereerste titel – Deliver Us The Moon – een goede ervaring voor te schotelen. Het is dan ook niet gek dat de Nederlandse ontwikkelaar voor hun tweede project voor een vervolg heeft gekozen. Zo wordt er een beetje op safe gespeeld en kunnen zij de formule – die goed werkte in hun eerste game – behouden en dit tevens verbeteren en uitbreiden met nieuwe ideeën. Dit maakt immers dat de kans van slagen groot is, wat bijdraagt aan de reputatie van de ontwikkelaar. Maar zoals we ook weten, staat een vervolg op een goede game niet altijd garant voor succes.

Op reis naar Mars

Deliver Us Mars speelt zich tien jaar na Deliver Us The Moon af. In dit decennium is er maar weinig veranderd. De mensheid wordt nog steeds met uitsterven bedreigd, doordat alle bronnen op Aarde nagenoeg zijn uitgeput. Zogenaamde ARK kolonieschepen worden in het leven geroepen in de hoop om te kijken of leven op een andere planeet mogelijk is. Deze schepen worden gestolen door de mysterieuze groep ‘Outward’ en zij zijn neergestreken op Mars. Als er een noodsignaal van de rode planeet Aarde bereikt, wordt er een reddingsoperatie op touw gezet. Jij speelt als Kathy Johanson en jij wordt samen met drie andere personen uitgekozen om naar Mars te gaan.

Een nieuwe ervaring

Deliver Us Mars heeft dezelfde soort gameplay als diens voorganger. Dit betekent dat het spel meer onder de noemer ‘ervaring’ past dan ‘game’. Het is namelijk goed te vergelijken met een walking simulator en daar zijn wat puzzelmomenten aan toegevoegd. Je loopt weer door verschillende omgevingen, je onderzoekt wat objecten en je kunt op sommige plekken hologrammen vinden die bepaalde gebeurtenissen van vroeger afspelen. Dit is nu uitgebreid met meer cutscènes. Het enige wat geheel nieuw is, is dat je nu kunt klimmen door middel van twee pickels. Het is goed dat er wat nieuws wordt geprobeerd, alleen komt dit niet echt goed uit de verf.

Met je triggers sla je je rechter- of linker pickel in het object dat je beklimt. Zit één pickel in de muur, dan bestuur je met de analoge stick de tegenovergestelde arm. Je moet dus constant om de beurt de rechter en linker trigger indrukken. Dit is een zeer oude mechaniek voor het klimmen en gamers waren hier jaren geleden al snel klaar mee, dus waarom de ontwikkelaar gekozen heeft voor dit element is ons een raadsel. Het klimmen is nu namelijk een vervelende en langdradige bezigheid, terwijl dit juist de nieuwe mechaniek moest zijn die de volgende stap moest markeren. Tevens is KeoKen overboord gegaan met dit principe en komt het klimmen teveel voor. Aangezien het geen leuke bezigheid is, word je daar niet echt vrolijk van.

Dat komt bekend voor

Wat ook een beetje tegenvalt, is dat het verhaal heel erg lijkt op Deliver Us The Moon. Hierdoor weet je al hoe het verhaal zich zal ontpoppen en er is van enige verrassing geen sprake. Wat het nog ‘erger’ maakt is dat het verloop van de game zelf ook nagenoeg identiek is. Het lijkt er heel erg op dat KeoKen een blauwdruk heeft voor de opbouw van de game en daar niet vanaf wijkt. De game an sich is wel aardig, maar je hebt het idee dat je een spel aan het spelen bent, dat je al eerder eens ervaren hebt. Wat wel redelijk goed werkt zijn de puzzels die je af en toe tegenkomt. Deze bestaan voor een groot deel uit het voorzien van objecten van energie om deze te kunnen gebruiken. Hiervoor gebruik je zoal verplaatsbare machines die energiestralen produceren. Deze puzzels zijn niet super moeilijk, maar vormen wel een leuke afleiding op het alleen maar rondlopen en objecten onderzoeken.

Behaarde rupsen

Op grafisch niveau is het duidelijk dat er grote stappen zijn gemaakt. De game ziet er mooier en gedetailleerder uit dan zijn voorganger. De fraaiere graphics worden ook nog eens voorzien van mooie muziekstukken die de sfeer versterken, wat een mooi audiovisueel geheel oplevert. Er zijn alleen twee dingen die wat roet in het eten gooien. Het minst erge is dat sommige plekken in de omgeving wat minder aandacht hebben gehad en deze erg blokkerige textures kennen als je ze van dichtbij bekijkt. Wat het meest in het oog springt zijn de wenkbrauwen van de personages. Deze zijn te lang en zien er erg vreemd uit. Het lijken wel harige rupsen die boven de ogen zijn geplakt. Ze krijgen soms ook de vreemdste vormen als er een emotie op het gezicht wordt getoond. Daarbij kunnen er stukjes van een wenkbrauw verdwijnen bij een personage dat wat verder van je af staat. Je zal niet aan deze vreemde wenkbrauwen kunnen wennen en daarom leiden ze erg af.

Waar we ook niet zo over te spreken zijn, zijn de animaties. Waar Keoken op grafisch niveau absoluut stappen vooruit heeft gemaakt, is dat hierbij niet het geval. Het is vaak oké, maar daar is ook alles mee gezegd. Ga je echter klimmen, dan beweegt het personage zich wel heel houterig voort. Als de eerder genoemde minpunten van Deliver Us Mars het enige waren wat de game negatief beïnvloedde, dan had je al met al nog een redelijke game gehad. Het spel heeft echter soms last van extreme framerate problemen. De bedoeling is dat de game (upscaled) 4K en 60fps moet behalen, maar vooral in buitengebieden is het een drama. Hier stottert en verspringt het beeld als een malle. Het is zelfs zo erg dat het soms onspeelbaar wordt, zo ontzettend gaat het beeld tekeer. Als je in afgesloten ruimtes komt, dan wordt over het algemeen wel een vrij stabiele framerate gehaald, ook al is het nog niet perfect.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar voor: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S en pc.