Het zal jullie niet zijn ontgaan, maar Microsoft is qua releases onlangs niet al te best in het nieuws geweest. Na een allerminst geweldige lancering van Redfall verscheen opperhoofd Phil Spencer meermaals in het nieuws om z’n teleurstelling uit te spreken en om de verwachtingen omtrent Starfield alvast te temperen. Hij benoemde zelfs dat die game – al zou die perfect zijn – niet genoeg is om mensen en masse naar het groene kamp te trekken. Vanuit de gamers is de kritiek omtrent het gebrek aan kwalitatieve, exclusieve releases alleen maar toegenomen, iets wat Spencer ook heeft beaamt. Jammer, want zoals het nu gaat, verbrandt Microsoft elk stukje goodwill wat ze ten tijde van de Xbox 360 en in mindere mate met de Xbox One hebben opgebouwd.

Volgens mij is er geen gamer die Microsoft niet wil zien slagen, gezonde concurrentie is immers goed voor iedereen en zeker voor ons als spelers. Waar gaat het dan in hemelsnaam fout? We bekijken dat nader middels een uitstapje naar een ander medium: series. Eén van m’n absolute favorieten in die categorie is natuurlijk Breaking Bad. De gelauwerde serie is inmiddels al lang en breed afgelopen, maar de aantrekkingskracht is na al die jaren nog steeds enorm. Er zijn genoeg afleveringen die mij bij zijn gebleven, maar in kader van het onderwerp wil ik één moment in het bijzonder uitlichten en dat is de tweede aflevering: “Cat’s in the Bag”.

In dit tweede hoofdstuk van de serie gaat docent en aspirant drugsbaas Walter White in op het concept van chiraliteit. In scheikunde betekent dit (extreem slecht geparafraseerd) dat moleculaire verbindingen exact hetzelfde zijn, maar toch andere effecten hebben omdat ze gespiegeld aan elkaar zijn. Walter geeft dit concept een praktisch voorbeeld: je handen. Ze hebben allebei (veelal) vijf vingers, maar ze zijn niet hetzelfde door die spiegeling. Zo schrijf ik met links en scheer ik m’n baard met links. Gitaar spelen doe ik dan weer als een “rechtshandige”, vreemd genoeg.

Goed, laten we dat idee nu even doortrekken naar – je raadt het misschien al – twee opponenten die op elkaar lijken, maar toch anders zijn: Microsoft en Sony. Spiegelbeelden, Batman en de Joker, Ripley en de Alien koningin, Angier en Borden, een linkerhand en een rechterhand. Toch beleeft de één meer successen dan de ander, waarom? Ze hebben beiden immers de techniek (pink), het talent (ringvinger), de fanatieke fans (middelvinger) en de IP’s (wijsvinger). Waar komt die duim dan om de hoek kijken? Dan hebben we het over creatieve leiding en visie.

Ook hier denk ik dat vrijwel iedere gamer een zwak heeft voor Phil Spencer. Charismatisch, een gamer in hart en nieren en een frontman die – even los van de games – Xbox wel weer richting heeft gegeven. Game Pass is als model toch een succes onder de spelers en Microsoft is op dit moment de enige partij in de markt die zelfs tot aan de eerste Xbox volledige backwards compatibility ondersteunt. Dat in tegenstelling tot Jim Ryan, waarvan zelfs menig PlayStation liefhebber zegt dat die zo snel mogelijk mag gaan wieberen omdat hij er ook een potje van lijkt te maken.

Maar ondanks Phils verschijning, heb ik niet het idee dat er iemand bij Microsoft rondloopt die alle opgezette en vergaarde studio’s op creatief gebied ondersteunt. Sony heeft jaren Shuhei Yoshida gehad die daarna het stokje heeft overgedragen aan Hermen Hulst, mensen die de rondes deden bij de studio’s en fungeerden als duim. Een duim omhoog is het universele teken voor “het is goed zo” en naar beneden juist “jongens, jullie zijn er nog niet”. Nog belangrijker: een duim kan drukken op de pijnpunten en precies zeggen waar het aan schort. Zo was Shuhei Yoshida totaal niet te spreken over de eerste God of War (2018) demo die hij voorgeschoteld heeft gekregen en drukte hij Sony Santa Monica op het hart dat het beter kan. Zelfs Nintendo’s Satoru Iwata stroopte de mouwen op om GameFreak te helpen met het in elkaar zetten van Pokémon Gold en Silver.

Nu zou een persoon die Matt Booty heet die rol – naar verluidt – moeten vertolken bij Microsoft, maar ik had eerlijk gezegd nog nooit van hem gehoord en de laatste uitspraken die ik van deze vent kon vinden is dat hij er van droomt om kunstmatige intelligentie als QA testers te gebruiken. Dat klinkt mij niet als het figuur dat zich bezighoudt met creatief mentorschap. Dus, laten we meteen zo vrij zijn om Microsoft een handje op weg te helpen met het vinden van een nieuwe leider voor hun studio’s. Vince Zampella bijvoorbeeld. Alles wat die man aanraakt, verandert nagenoeg in goud.

Hoe dan ook, de stelling voor deze week – en waar we natuurlijk ook benieuwd zijn naar jouw mening – is dat Microsoft nieuw, creatief leiderschap – de spreekwoordelijke duim – nodig heeft. Of misschien denken jullie dat het ergens anders aan schort. We horen het graag, maar hou het natuurlijk wel vriendelijk!