Review | RoboCop: Rogue City

Review | RoboCop: Rogue City – Als de criminaliteit vanuit de onderbuik van de stad door de straten begint te schuimen en je geen uitweg meer ziet, dan bood RoboCop in de jaren ’80 een frisse uitweg. Half mens, half machine – al kan die balans naar één van beide zijden uitwijken afhankelijk van de persoon die het oordeel velt – weet detective Alex Murphy zowat elke situatie te ontmijnen, of het er nu één is die diplomatie vergt of een frisse dosis kogelvormig lood in het voorhoofd. Met RoboCop: Rogue City tracht ontwikkelaar Teyon nu te slagen waar twee film sequels en een ongeïnspireerde remake jammerlijk in faalden: de tinnen agent een gloednieuw avontuur bezorgen dat zowel fans als nieuwkomers gelukkig stemt.

Vers bloed

RoboCop: Rogue City speelt zich af tussen de tweede en de derde film in de trilogie. Er is een nieuwe speler opgedoken in het nog steeds door criminelen onder de voet gelopen Detroit, een mysterieuze figuur met financiële middelen om U tegen te zeggen en snode plannen die het daglicht schuwen. Zowat elke bende in de stad hoopt zich bij deze übergangster te kunnen aansluiten en gaat spontaan aan het solliciteren. Hoe extremer de misdaad, hoe beter. Al snel stroomt het bloed door alle goten en liggen de straten bezaaid met de lichamen van onfortuinlijke politieagenten. Een brutale gijzeling in de plaatselijke nieuwsstudio is hét signaal voor RoboCop om in actie te komen. Samen met zijn trouwe partner Anne Lewis schiet en mept hij zich een weg door de onderwereld in een poging de ‘new guy in town’ uit te schakelen.

Het verhaal van RoboCop: Rogue City zal niet meteen prijzen winnen voor originaliteit, maar slaagt er wel erg goed in om spelers het gevoel te geven dat ze de hoofdrol spelen in een nieuwe RoboCop-film. Zowat alles voelt authentiek aan: Peter Weller keert terug om de stem van RoboCop in te spreken, oude bekenden maken hun opwachting, de soundtrack van weleer schalt triomfantelijk door de luidsprekers en elk plotelement nestelt zich netjes binnen de regels van de franchise. De game schuwt met andere woorden de maatschappijkritiek niet en maakt tijd om ook de psyche van de robotflik onder de microscoop te leggen. Murphy moet namelijk meermaals op audiëntie bij een psychologe én ervaart al eens flashbacks naar zijn menselijke periode, vóór een aanslag op zijn leven hem tot een bestaan als robot veroordeelde. Geloof me: je vindt niet snel een licentiegame die trouwer is aan zijn inspiratiebron als deze.

Kogelregens en parkeerboetes

RoboCop: Rogue City is een semi-openwereldgame, waarin je als de titulaire agent door de straten struint en misdaden oplost. Je speelt het spel in de eerste persoon en belandt regelmatig in helse vuurgevechten, waarin je evenveel incasseert als uitdeelt. Wat Murphy mankeert in snelheid – hij beweegt net als in de film als een soort tank en zal dus niet meteen Usain Bolt het vuur aan de schenen leggen – maakt hij goed met een uit de kluiten gewassen levensbalk en schiettuig dat meedogenloos gehakt maakt van elke tegenstander die hem naar het leven staat. De vuurgevechten zijn behoorlijk spectaculair, met omgevingselementen die gepast aan gort geschoten kunnen worden en vijanden die armen en benen kwijtraken wanneer je hen op de juiste plek raakt. Een gepaste throwback naar de actiefilms uit de jaren ’80 dus… al zou ik liegen als ik zou zeggen dat het trage tempo me niet soms op de zenuwen werkte.

Dat tempo is vooral een teleurstelling wanneer de kogels je niet om de oren vliegen. RoboCop moet zich vaak van A naar B begeven in bepaalde stadsdistricten en krijgt onderweg de kans om andere misdaden – laat ons het zijmissies noemen – op te lossen. Je kan de plaatsen delict van onopgeloste moorden onderzoeken om de dader te vinden, tussenbeide komen bij conflicten die het straatbeeld dreigen te verscheuren en zelfs een boete tussen de ruitenwissers schuiven van verkeerd geparkeerde auto’s. Je acties hebben een impact op het verdere verloop van de game. Als je altijd het boekje volgt, zijn je opdrachtgevers tevreden en krijg je een hogere missiescore, maar zal het volk zich vijandiger gaan opstellen. Wie echter op tijd en stond een oogje dichtknijpt en het bij een waarschuwing houdt, kan soms op onverwachte steun rekenen.

Je krijgt dus een best veelzijdige game voorgeschoteld, één die moeiteloos schakelt van oldschool knallen naar Sherlock Holmes achtig detectivewerk en terug. Beide spelelementen zijn leuk, maar missen in het eerste geval uitdaging en in het tweede diepgang – lees: het gaat eigenlijk allemaal wat gemakkelijk. Waar RoboCop: Rogue City wél scoort, is de manier waarop je Murphy’s vaardigheden uitbouwt. Naarmate je missies voltooid en bewijsmateriaal verzamelt, krijg je XP, waarmee je langzaam maar zeker een skilltree vult. Je kan bijvoorbeeld de mogelijkheid kopen om kogels te laten afketsen op muren en zo vijanden achter cover te raken. Of je kan ervoor opteren om je deductievaardigheden de hoogte in te jagen, zodat je extra aanwijzingen in de omgeving kan vinden, die het dan weer makkelijker maken om een verdachte te ondervragen en verder te geraken. Opties, opties, opties.

Detroit, helleoord

Wanneer je door de straten van Detroit dwaalt, zal je bij vlagen echt blij zijn met wat je ziet. Echt hoge toppen worden er op grafisch vlak niet geschoren, maar de aftandse stad ligt overtuigend bezaaid met vuilnis, de ongure steegjes geven je oprecht een onveilig gevoel en de lichtweerkaatsingen in plassen water verlenen ondanks alle smeerlapperij een soort fotogeniek karakter aan de spelwereld. Je kan zoals gewoonlijk kiezen tussen een Quality en Performance modus, waarbij die eerste op 30fps mikt tegen een 4K resolutie en die tweede een stukje resolutie inruilt voor 60fps. Of dat zou toch moeten. In werkelijkheid zijn de omgevingen in de performancemodus duidelijk waziger en wordt 60fps amper gehaald, met merkbare framedipjes in cutscènes en grote actietaferelen. Quality is dus wat ons betreft de ‘way to go’, mede dankzij het trage tempo dat de game aanhoudt.

Op technisch vlak zijn we sowieso niet bijster onder de indruk. Tijdens onze speelsessie liepen we regelmatig tegen glitches aan, zoals omgevingselementen die op onnatuurlijke wijze in elkaar haken, cutscènes die na het gebruik van de pauzeknop plots bevriezen zodat je enkel nog de audio hoort, en zelfs de occasionele crash die je dwingt om de game af te sluiten. Hierboven waren we nog best lovend over de omgevingen, maar hetzelfde kunnen we niet zeggen over de gezichtsuitdrukkingen van personages, die ons op onzachte wijze terug teleporteerden naar een vorige generatie consoles. Gelukkig blijft alles te allen tijde RoboCop ademen, op zo’n manier dat fans deze mankementen gemakkelijk met de mantel der liefde zullen kunnen bedekken. We hadden het al over het prima audio design, dat hier een niet te onderschatten rol in speelt.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S en pc.