It’s Hazard Time, we hebben namelijk de review van Eat Lead: The Return of Matt Hazard voor jullie. De game van D3Publisher met Matt Hazard in de hoofdrol, een legendarische gameheld, verschijnt nu ook op de next-gen consoles. Na zijn eerdere games op de vorige generaties gameconsoles, gaat hij weer de strijd aan met zijn oude vijanden in deze nieuwe generatie. Of dit paradepaardje slaagt op de next-gen consoles, dat kun je te weten komen als je even verder leest.

Parodie en véél humor

Na de intro waarin Matt Hazard vertelt wie hij is en wat hij gedaan heeft in het verleden, is het tijd voor een gebruikelijke tutorial. Hierna begint de game dan echt en we moeten concluderen dat het niet echt een story mode kent. Eat Lead: The Return of Matt Hazard is namelijk een parodie van ongeveer de laatste twintig jaar gamegeschiedenis. Je zult namelijk veel oude bekende dingen tegenkomen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan; personages, omgevingen en ook wel een klein beetje gameplay. Je zult namelijk elementen van games zoals Duke Nukem, Wolfenstein 3D en Tomb Raider tegenkomen, maar dan op een humoristische manier. Neem bijvoorbeeld Wolfenstein 3D, je zult namelijk op een gegeven moment in een omgeving komen exact als Wolfenstein 3D, hierbij heb je dan ook de bijbehorende vijanden keurig in 3D, excuses, 2D, hierop komen wij later terug. Daarnaast zul je nog veel meer tegenkomen, maar om niet al te veel te verklappen zullen we het maar hierbij bij laten.

De game kent enorm veel humor. Misschien maar beter ook, want de game is grafisch gezien gewoon super slecht. Het gaat nu uiteraard om de humor en dat is dik in orde in de game. Soms lig je wel eens dubbel van het lachen en denk je bij jezelf, ‘hoe komen ze erop.’ Een voorbeeld; op een gegeven moment kom je een bepaald soort vijand tegen die zich op z’n kop naar beneden takelt aan een touw, dit is natuurlijk niet echt humorvol, maar het wapen die hij bij zich heeft wel. Ze hebben namelijk een waterpistool of geweer bij zich en je hoeft deze wapens niet te herladen, maar op te pompen zoals we in het echt gewend zijn. Dit is natuurlijk een komische wending aan de game en zo heb je er meerdere, maar soms kan het komische ook frustrerend zijn. Bijvoorbeeld, wanneer je de eindcredits ziet en het vervolgens stopgezet wordt, dat je doodleuk nog een chapter moet spelen om daadwerkelijk de eindcredits te zien. Je zou denken, als het een leuke game is, waarom frustrerend? Meer hierover in de volgende alinea.

Gameplay

In Eat Lead: The Return of Matt Hazard speel je in een third-person view. Je kunt dit bijvoorbeeld vergelijken met Dark Sector waar je zeg maar over de schouder mee kijkt met je personage. Iets wat we steeds vaker tegenkomen bij third-person shooters en dit is dus ook in deze game een beetje het geval. Eat Lead is een shooter game, maar het is heel erg lineair, je doet constant hetzelfde, dus van gangetje naar gangetje, die neerschieten dat neerschieten, en dat herhaalt zich constant en dat is best wel zonde. Het maakt het immers op ten duur te saai en heb je dus niet de drang om het verder of vaker te spelen. Er zitten dus geen andere aspecten in de game, zoals puzzeltjes of iets dergelijks welke de replaywaarde verhoogd. Wel kent de game power-ups, denk hierbij bijvoorbeeld vijanden met ijs of vuur schieten. Ook kun je door de levels heen een soort van schilden vinden, die je voor een paar seconden onsterfelijk maakt.

Verder heeft de game wel een goed cover-systeem, je kunt het een beetje vergelijken met het cover-systeem van Killzone 2, maar dan een stukje minder. Eenmaal in cover kun je jezelf makkelijk verplaatsen. Stel, je bent in cover achter een vierkante kist, kun je met één druk op de knop gemakkelijk naar de andere zijde verplaatsen. Ook kun je blind schieten, dus zonder te aimen. Dit is wel onnauwkeuriger op de lange afstand, maar wel handig wanneer de vijanden dicht in je buurt komen. Hoewel dit punt ons gelijk naar AI brengt, want de intelligentie van de vijanden in deze game zijn niet zo erg slim als bijvoorbeeld de vijanden in Killzone 2, die wij geruime tijd hebben gespeeld. Waar je in Killzone 2 constant in beweging moest blijven in cover, hoeft dit niet in deze game. De vijanden blijven zelf ook gewoon in dekking wanneer jij in dekking zit en dat maakt het dus uiterst gemakkelijk om je vijanden te doden zonder zelf dood te gaan. Soms vliegt er wel eens een granaat naar je toe, maar dit gebeurt maar zelden. Tevens kun je bewijze van spreke als er weinig vijanden om je heen zijn, gewoon steeds gebruik maken van je melee attack. De gameplay is dus niet bijster goed en veel te makkelijk waardoor de saaiheid snel toe zal slaan.

Graphics

Terugkomend op feit wat we eerder in de review beschreven, dat de graphics ontiegelijk slecht zijn, is dit ook serieus het geval. De game kent namelijk veel jaggies en het voelt allemaal gewoon niet next-gen aan. Desondanks kan dit wel, zoals we al eerder aangaven, best humoristisch zijn. Als je kijk naar het Wolfenstein 3D-verhaal zie je nu je vijanden in 2D. Personages hebben geen details en het ziet er gewoon soms grijs en grauw uit. Nee, het ziet er gewoon erg lelijk uit, maar het heeft wel humor. Toch beoordelen we alleen op de graphics, dus zal de graphics een dikke min krijgen, hoewel de omgevingen wel gevarieerd zullen zijn.

Sound

Eat Lead kent wel een goede sound. De oude vertrouwde 8-bit sound zal je veel horen in deze game en dat maakt het immers uniek in dit tijdperk, maar hier zullen wederom ook weer een paar haken en ogen aanzitten. Het is namelijk zo dat je per vijand een bepaald soort sound hebt. Dit is natuurlijk vet gedaan, want als je een wave van vijanden moet neerschieten zul je de muziek wat harder horen, en wanneer je klaar bent met die wave zal je de muziek weer zachter horen. Dit klinkt natuurlijk erg tof, maar het probleem is dat je op een gegeven moment constant dezelfde vijanden tegenkomt. Dus hoor je de betreffende muziek steeds maar terugkomen, dit maakt het wel een beetje saai. Al met al is dit maar een klein kritiekpuntje en zit er een veel groter problematisch probleem in de game. Het geluid en de mondbewegingen in de cutscènes lopen niet vloeiend tegelijk, er is duidelijk een vertraging te merken.

Conclusie

Eat Lead: The Return of Matt Hazard is niet één van de beste games op de PlayStation 3. Grafisch gezien is het voor PlayStation 3 doen verouderd en dat is toch wel enorm jammer als je telkens een next-gen gevoel wilt hebben. Op het gebied van gameplay en sound laat de game ook steekjes vallen, maar kent de game wel enorm veel humor. Ben jij zo iemand die elke dag een dosis humor moet hebben, dan raden we je zeker deze game aan. Anders is het voor jou, toch echt geen Hazard Time!

Pluspunten:

  • Humor
  • Cover systeem

Minpunten:

  • Graphics
  • Gameplay lineair
  • AI
  • Sound (m.b.t de cutscènes)