Review | Nobody Wants to Die

Review | Nobody Wants to Die – De mens en technologie kunnen anno 2024 niet meer zonder elkaar. Het versimpelt het leven, je bent altijd bereikbaar en nieuwe ontwikkelingen schetsen een mooie toekomst. Natuurlijk wordt er al jaren nagedacht over de mogelijkheid om het menselijke brein digitaal op te slaan om zo eeuwig voort te kunnen leven. Of dat ooit realiteit wordt is afwachten, maar de game Nobody Wants to Die neemt alvast een voorsprong op dat idee en brengt je naar het jaar 2329. Je stapt in de schoenen van een rechercheur en gaat achter een seriemoordenaar aan.

Nieuwe lichamen

In het dystopische New York van 2329 hebben grote corporaties veel invloed op de mensheid. Sterven is alleen voor de laagste rangen in de samenleving, want op het moment dat je lichaam de geest geeft kan je via vernuftige systemen je eigen ik laten transporteren naar een nieuw lichaam. Je leeft dus niet voor eeuwig voort in de cloud, maar juist in de mens al gaat dat ook weer ten koste van mensen zelf. Al valt daar natuurlijk mee te manipuleren, wat dan ook gebeurt. Het is de situatie waarin je je bevindt en bovendien gaat het wisselen van lichamen ook gepaard met problemen, wat het werk van James Karra niet per se gemakkelijker maakt. Ook omdat je nog in je eigen verleden duikt.

Kortom, er gebeurt genoeg in Nobody Wants to Die, maar voor het hoe en wat, waarom, enzovoort, raden we je aan de game vooral te spelen. Waar het in essentie op neerkomt is dat je als rechercheur een reeks moorden onderzoekt die al dan niet verband met elkaar hebben. Tegelijkertijd probeer je jouw verleden te ontrafelen en zoek je uit wie er met jouw hoofd aan het spelen is, want je hikt tegen paranoïde zijn aan. Genoeg ingrediënten voor een boeiend avontuur en dat is dan ook precies wat deze game voorschotelt. Een verhalend, lineair avontuur waarin verschillende situaties invloed op elkaar hebben, maar waar je de vinger niet op kan leggen. Tijd om uit te zoeken wat er aan de hand is.

Onderzoeken als een next-gen detective

Het avontuur is pakweg zes uur lang en je krijgt te maken met een sfeervolle presentatie van New York dat hoogst futuristisch is. Enigszins vanzelfsprekend, gezien je ook van lichaam kunt wisselen om maar wat te noemen. Ook rijden auto’s niet langer, maar vliegen ze als zweefmobielen om je heen, en als rechercheur heb je ook de beschikking over wat meer geavanceerd materiaal om plaatsen delict te onderzoeken. Dit alles wordt echter in een noir stijl gepresenteerd, wat een boeiend contrast oplevert tussen enerzijds de sfeer en anderzijds de futuristische elementen. Het is een combo die vrij uniek genoemd mag worden, wat Nobody Wants to Die gelijk ook een eigen identiteit geeft.

Dit zien we ook terug in de gameplay, waarbij je als een detective aan de slag gaat en dus plaatsen delict onderzoekt. Hier gebruik je een UV-lamp voor, een X-ray scanner, maar ook een speciaal apparaat, waarmee je reconstructies kunt bewerkstelligen. Je ziet dan lichamen en silhouetten dingen doen, waarin ijkpunten zijn voor een belangrijke gebeurtenis. Door zo’n reconstructie uit te voeren kun je min of meer stap voor stap bepalen wat er is gebeurd, of je ziet de grote lijnen. Door informatie in de omgeving te vinden via objecten, kogels, verwondingen en meer, kun je een eigen conclusie trekken uit de gebeurtenis.

Zodra je op locatie je onderzoek hebt afgerond, zul je in je appartement of elders samen met je collega – die je voornamelijk via de radio hoort, maar meekijkt via een camera – de verschillende clues bij elkaar leggen. Aan jou dan de taak om de logische verbanden te zoeken en het plaatje van de misdaad compleet te maken. Met dat gedaan, dient zich de volgende plaats delict aan, waarna dit basisproces zich herhaalt. Verwacht echter niet een te vaste structuur van aanpak, omdat het een verhalende game is. Je krijgt dus ook met persoonlijke issues te maken en je ontdekt meer over het universum waarin je leeft. Al met al een buitengewoon interessant geheel, dat voor de zes uur dat het duurt je aandacht vasthoudt.

Maak keuzes

Doordat het verhaal een belangrijke rol speelt, zul je regelmatig conversaties voeren met verschillende personages. Hierbij krijg je ook de keuze in de antwoorden of opmerkingen. Ook kunnen bepaalde vondsten een extra dialoogoptie ontgrendelen later in de game. Sterker nog: er zijn verschillende eindes, waardoor het op zich loont om de game een tweede keer te doorlopen. Dit voegt nog een extra laag aan het avontuur toe, al is het gemis van een chapter select functie wel jammer. Dit voor het geval je specifieke onderzoeken nog eens zou willen doen of simpelweg de Trophies. Het is een luxe issue, dat begrijpen we, maar het had de game niet misstaan.

Genieten van de presentatie

De gameplay in Nobody Wants to Die beperkt zich in uitvoerende zin voornamelijk tot plaatsen delict uitpluizen, verbanden leggen en reconstructies maken. Dit gaat echter op een wat andere manier dan je van een gewone detective game gewend bent, waardoor het avontuur best fris aanvoelt. Ondertussen zie je hoe het New York er over 200 jaar uitziet en met een vervallen stad van weleer waar een nieuwe op is gebouwd, ontstaat er een vreemde, maar boeiende vibe die gekenmerkt wordt door bijpassende muziek; de artistieke stijl doet het geheel goed en maakt het plaatje compleet.

Je hebt de keuze uit een 4K resolutie tegen 30 frames per seconde die op zich prima is, gezien het tempo in de game vrij laag ligt. Daar tegenover staat een 1080p resolutie met 60 frames per seconde en het verschil is merkbaar, want dan schakelt de game terug op de details. Doordat Nobody Wants to Die over het algemeen echter een vrij donkere game is, valt dat op zich eigenlijk best goed te behappen. Daardoor is er ook niet echt een grafische modus die onze voorkeur geniet.

Wel viel op dat sommige textures nogal van lage kwaliteit zijn, wat je voornamelijk ziet als je bepaalde plekken goed moet onderzoeken. Het contrast is zo groot dat het erg afsteekt tegen de rest, maar gelukkig komt het niet heel veel voor. In audiotechnisch opzicht is de game voorzien van een degelijke soundtrack die uitstekend bij de sfeer van het geheel past. Ook de voice acting is meer dan prima en zorgt voor genoeg impact en emotie, al moeten we hier tot slot wel bij opmerken dat een bepaald vrouwelijk personage soms iets te emotioneel is en een beetje uit de bocht vliegt. Denk dan aan erg fel op iets reageren om een regel later heel kalm te zijn alsof er niks aan de hand is, wat een beetje gek aanvoelt.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S en pc.