Review | Life is Strange: Double Exposure – Het spreekwoord ‘Je krijgt nooit een tweede kans voor een eerste indruk’, is bij iedereen vast wel bekend. Dit betekent dat de eerste indruk die je op of bij iemand achterlaat invloed heeft op hoe iemand over je denkt. Een goede eerste indruk betekent echter niet automatisch dat dit de juiste indruk is van iets of iemand. Dit principe is ook van toepassing op games. Een game kan een sterke start hebben, maar daarna compleet door de mand vallen, of vice versa. Onze eerste indruk van Life is Strange: Double Exposure was positief. Nu we de volledige versie hebben gespeeld, is de vraag of onze eerste indruk juist was.

Een nieuwe start

In Life is Strange: Double Exposure wordt het leven van Max Caulfield opnieuw gevolgd. Na haar zware beslissing in Arcadia Bay, heeft ze de stad verlaten om een nieuw leven op te bouwen. Op het eerste gezicht lijkt dit te zijn gelukt. Max is ouder geworden, werkt nu op een school, en heeft al jaren geen gebruik meer gemaakt van haar speciale krachten. Haar leven wordt echter opnieuw op zijn kop gezet door de mysterieuze dood van haar beste vriendin. Hoewel de politie uitgaat van zelfmoord, is Max ervan overtuigd dat dit niet klopt en besluit ze zelf op onderzoek uit te gaan. Al snel ontdekt ze dat haar krachten zijn veranderd: ze kan nu reizen tussen twee parallelle werelden.

Een goed begin is het halve werk

In Life is Strange: Double Exposure verken je net zoals voorheen verschillende omgevingen, bekijk je of heb je interactie met objecten, praat je met personages en maak je op bepaalde momenten beslissingen die het verhaal kunnen beïnvloeden. Met dit soort gameplay kan er voor een ontwikkelaar weinig misgaan. Zolang het hoofdpersonage soepel te besturen is en het duidelijk is wat je moet doen, ben je al goed op weg – en dat is precies wat deze game doet. Het belangrijkste voor dit soort games is echter het verhaal. De gameplay biedt geen verrassingen, dus moet het verhaal de speler motiveren om door te spelen. In onze preview gaven we aan dat we best tevreden waren over de eerste twee hoofdstukken van Life is Strange: Double Exposure. Dit kwam vooral doordat de spanning langzaam maar zeker werd opgebouwd en het tweede hoofdstuk eindigde met een sterke cliffhanger.

Onze eerste kennismaking met het nieuwste deel van Life is Strange maakte ons dan ook erg nieuwsgierig naar de overige drie hoofdstukken. Het leek er immers op dat het verhaal veelbelovend zou zijn. Helaas wordt de kwaliteit van de eerste hoofdstukken daarna niet meer gehaald. Sterker nog, met elke volgende episode daalt het niveau. Dit komt door twee redenen. Ten eerste wordt het verhaal na het tweede hoofdstuk veel te snel afgeraffeld. Waar we bijna acht uur deden over de eerste twee episodes, waren de laatste drie binnen zes uur voltooid. De zorgvuldig opgebouwde spanning valt volledig in duigen. Alles wordt te snel afgehandeld, zonder dat er enige vorm van suspense aan te pas komt. Het verhaal als geheel is daardoor ‘oké-ish,’ maar verder dan dat komt het helaas niet.

blank

Dat klopt niet

In de eerste twee hoofdstukken waren er al een aantal onlogische scènes die de immersie braken. We hoopten dat deze in de daaropvolgende hoofdstukken niet meer zouden voorkomen. Helaas bleek al snel dat dit niet het geval is. Een voorbeeld hiervan is een scène waarin Max een foto, die zichtbaar op een tafel lag, moest verbergen voor iemand die deze niet mocht zien. De foto lag achter een vaas. Terwijl Max bij de foto stond, draaide de persoon die de afdruk niet mocht zien letterlijk drie keer zijn rug naar haar toe, voor meerdere seconden. Meer dan genoeg tijd om de foto snel weg te pakken. Maar nee, er werd ons geen optie gegeven om de foto snel weg te nemen, waardoor deze uiteindelijk door de persoon werd opgemerkt. Helaas bleef het hier niet bij, want er volgden nog meer momenten die niet logisch in elkaar staken.

Het ergste is nog dat het verhaal, naarmate je dichterbij het einde komt, steeds onlogischer wordt. Zo kan een personage binnen een seconde van stemming veranderen, waardoor je soms niet meer begrijpt waar je naar zit te kijken. Er zijn scènes die elkaar opvolgen die qua bedoeling compleet tegenover elkaar staan. Een personage kan bijvoorbeeld in de ene scène een mening geven over een onderwerp, om vervolgens in de daaropvolgende scène iets te doen of te zeggen wat totaal het tegenovergestelde is. Ook dit doet de immersie geen goed. Wat ook stoort, is dat één personage veel te hard zijn best doet om goed te acteren. Dit resulteert in overdreven gedrag, zowel in tekst als lichaamstaal, wat soms leidt tot lachwekkende scènes, terwijl deze juist serieus bedoeld zijn. Gelukkig doet de rest van de cast wel goed zijn werk.

blank

Wat erg fijn is, is dat elk personage nu voorzien is van goede gezichtsanimaties, waardoor je duidelijk kunt zien hoe een personage zich voelt. De graphics zijn over het algemeen ook goed te noemen. Er is gekozen voor een gestileerde stijl die naar realisme neigt, maar dat niet is. Alles ziet er netjes uit en is goed geanimeerd. Alleen de loopanimatie van Max is wat vreemd, haar armen zwaaien wat vreemd heen en weer, terwijl haar lichaam vrijwel stil blijft. Een klein smetje op het visuele geheel. Hoe scherp de graphics zijn, hangt af van de grafische instelling die je gebruikt: Quality of Performance. De eerstgenoemde modus biedt je een 4K-resolutie met een framerate van 30fps, waarbij de grafische instellingen verhoogd zijn. In de Performance modus wordt de framerate verdubbeld, maar dit gaat ten koste van de grafische instellingen en een lagere resolutie (waarschijnlijk rond de 1440p).

Het verschil in resolutie tussen de twee grafische modi is zichtbaar, maar niet wereldschokkend. Het verschil in grafische settings valt namelijk nauwelijks op, bovendien is de framerate in beide modi stabiel. Welke optie je het beste kunt kiezen, hangt af van je persoonlijke voorkeur. Aangezien Life is Strange: Double Exposure een zeer laag tempo heeft, zijn beide modi eigenlijk prima. Het visuele aspect wordt ondersteund door diverse muziek, die echter vrij onopvallend aanwezig is. Dat is op zich niet verkeerd, omdat het niet stoort, maar het betekent ook dat de muziek nergens echt bijdraagt aan de sfeer. Op het gebied van audio is er echter helaas nog wel een vervelende bug te bespeuren. Gesproken tekst kan in bepaalde delen van de game soms volledig wegvallen. Je moet dan een andere omgeving betreden, zodat deze opnieuw geladen wordt, om dit probleem op te lossen. We gaan ervan uit dat dit een van de eerste bugs is die door een update wordt verholpen.

blank

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar voor: Xbox Series X|S, Nintendo Switch en pc.

Conclusie

De eerste uren van Life is Strange: Double Exposure beloven veel goeds. De game ziet er netjes uit en speelt lekker weg. De spanningsboog wordt langzaam maar zeker opgebouwd, wat je als speler nieuwsgierig maakt naar wat komen gaat. Hoewel de gameplay niet origineel is, biedt deze precies wat je van het genre kunt verwachten. Vanaf het derde hoofdstuk komt het verhaal echter in een stroomversnelling en verliest het spel steeds meer aan spanning. Daar komt nog bij dat er onlogische momenten zijn die spelers kunnen verwarren of afleiden. Vooral tegen het einde wordt het regelmatig verwarrend, wat het spel niet ten goede komt. Hierdoor is Life is Strange: Double Exposure een middenmoter geworden en het zwakste deel in de serie.

Pluspunten

  • Eerste twee hoofdstukken zijn goed
  • Speelt lekker weg
  • Goede (voice-)acting...

Minpunten

  • …maar één personage is lachwekkend slecht
  • Regelmatig onlogische scènes
  • Verhaal wordt opeens afgeraffeld
  • Vervelende audio bug

6.0