Preview | Life is Strange: Double Exposure – Nadat Dontnod Entertainment veel succes had behaald met de eerste paar Life is Strange-titels, nam Deck Nine het stokje over met Life is Strange: True Colors. Deze Amerikaanse ontwikkelaar wist de kwaliteit van de eerdere delen te evenaren. Dit succes heeft deze ontwikkelaar het vertrouwen gegeven om voor het nieuwste deel te kiezen voor een bekend hoofdpersonage, namelijk Max Caulfield, de protagonist uit het eerste deel en Life is Strange: Before the Storm. Wij kregen de kans om de eerste twee hoofdstukken alvast te spelen om te zien of Deck Nine ook met een bestaand personage uit de serie goed uit de voeten kan.

Nieuwe krachten

In Life is Strange: Double Exposure stap je – zoals eerder genoemd – in de schoenen van Max Caulfield. Max is inmiddels de huisfotograaf op een universiteit, en haar leven lijkt eindelijk in rustiger vaarwater te zijn gekomen. Ze heeft zelfs al lange tijd geen gebruikgemaakt van haar speciale kracht om de tijd terug te spoelen. Wanneer haar vriendin Safi op mysterieuze wijze overlijdt, wordt Max’ leven echter opnieuw op zijn kop gezet. In haar poging om de waarheid te achterhalen, besluit ze haar krachten weer in te zetten. Maar deze blijken zich verder ontwikkeld te hebben. Ze kan nu niet terug in de tijd, maar wel een parallelle tijdlijn betreden. Hierin leeft Safi nog, maar ook daar is ze in gevaar.

Hetzelfde, maar dan anders

Het nieuwste deel in de serie voegt qua gameplay weinig nieuws toe ten opzichte van zijn voorgangers. Het blijft een typische ‘Telltale-titel’, waarin je verschillende omgevingen onderzoekt, objecten bekijkt en keuzes maakt die invloed hebben op het verhaal. Als je op zoek bent naar innovatie binnen dit genre, zul je dat niet in deze game vinden. Wat Double Exposure wel biedt, is een nieuw verhaal en nieuwe krachten voor Max. Het verhaal komt echter traag op gang. Eerst worden de verschillende personages geïntroduceerd en je krijgt een uitgebreid kijkje in het dagelijkse leven van de hoofdrolspeelster. Dit neemt vrijwel het hele eerste hoofdstuk in beslag. Als dit eenmaal is afgehandeld wordt de gebeurtenis waar de game om draait aan je voorgeschoteld, namelijk de dood van Safi. Pas hierna wordt het langzaam maar zeker steeds interessanter.

Al snel worden er enkele verdachten geïntroduceerd die mogelijk verantwoordelijk zijn voor de moord. Het onderzoek van Max zou antwoorden moeten opleveren, maar in plaats daarvan rijzen er alleen maar meer vragen. Dit zorgt ervoor dat de spanning geleidelijk oploopt. Het tweede hoofdstuk eindigt met een onverwachte cliffhanger, waardoor we alleen maar meer uitkijken naar de volledige versie. Wat betreft de spanningsopbouw zit het tweede hoofdstuk van Life is Strange: Double Exposure prima in elkaar en we hopen dat dit niveau wordt vastgehouden in de volgende drie episodes. Als dat het geval is, staat ons een interessant avontuur te wachten.

blank

Op kracht komen

Met de nieuwe krachten van Max is het mogelijk om alternatieve tijdslijnen te bezoeken en dat pakt vooralsnog leuk uit. Je moet er namelijk voor zorgen dat er in beide realiteiten niets verkeerd gaat en je kunt in de ene tijdlijn gebeurtenissen van de andere beïnvloeden. Dit voegt een interessante dynamiek toe aan het spel. Toch baart één aspect ons wat zorgen. Je kunt niet overal vrij tussen de tijdslijnen reizen, maar alleen op bepaalde plekken. In een specifieke scène leidde dit tot veel heen-en-weer geloop, omdat je telkens moest wisselen tussen dimensies om een opdracht te voltooien. Dit repetitieve heen en weer reizen haalt wat van het plezier weg. Hopelijk wordt dit in de volgende hoofdstukken vermeden.

Wat de game ook niet ten goede komt, is dat er in de eerste twee hoofdstukken momenten zitten die gewoon niet logisch zijn. Zo betreedt Max op een gegeven moment een kantoor waar ze eigenlijk niet mag zijn. Dit kantoor ligt in een grote ruimte waar veel mensen aanwezig zijn. Hoewel ze op een geheimzinnige manier de deur opent, kan iedereen dit gewoon zien. Bovendien is er een groot raam in het kantoor, waardoor het duidelijk zichtbaar is dat Max ongeoorloofd binnen is en het kantoor doorzoekt. Daarnaast reageren personages soms op een onlogische manier op elkaar. Zulke momenten verbreken de immersie. Hopelijk komen dit soort situaties in de volgende hoofdstukken minder vaak voor – het liefst helemaal niet meer – want dit soort inconsistenties ondermijnen de spelervaring.

blank

Niets mis mee

Wat de ervaring juist ten goede komt, is dat elk personage nu voorzien is van sterke gezichtsanimaties. Dit ontbrak in de eerste delen van de serie, en zelfs in True Colors had niet elk personage overtuigende animaties. Nu kun je de emoties duidelijk van de gezichten aflezen, wat bijdraagt aan de betrokkenheid bij het verhaal. Bovendien is het stemmenwerk van hoog niveau, wat de personages nog geloofwaardiger maakt. Op technisch gebied hebben we tot nu toe weinig problemen ondervonden. Er is zowel een 30fps- als een 60fps-modus beschikbaar, en beide lijken consistent te draaien. Het ziet er dus naar uit dat Life is Strange: Double Exposure audiovisueel en technisch goed in elkaar steekt.

Voorlopige conclusie

Onze tweede kennismaking met Life is Strange: Double Exposure heeft ons erg nieuwsgierig gemaakt, vooral dankzij het intrigerende verhaal. Hoewel de opbouw in het begin wat traag is, ontvouwt zich na het langzame eerste hoofdstuk een mysterie dat schreeuwt om ontrafeld te worden. De sterke voice-acting en gezichtsanimaties dragen bij aan de immersie, waardoor je je echt betrokken voelt bij de personages. Toch zitten er in de eerste twee hoofdstukken enkele vreemde momenten die die immersie weer verbreken. Daarnaast moet je soms iets te vaak heen en weer lopen tussen tijdslijnen, wat het tempo vertraagt. Hopelijk blijft dit in de volledige versie beperkt, of wordt het zelfs helemaal vermeden. Deck Nine toont met de eerste twee hoofdstukken van Life is Strange: Double Exposure in ieder geval dat ze prima overweg kunnen met een nieuw deel in de franchise, zelfs met een bestaand personage in de hoofdrol.