Special | Darksiders II: Deathinitive Edition – De politieafdeling die slechte woordspelingen onderzoekt is nog steeds niet langs geweest bij THQ Nordic en dus krijgen we opnieuw de Deathinitive Edition van Darksiders II voorgeschoteld, tevens het vervolg op het evenzeer tenenkrullende Darksiders: Warmastered Edition. Net zoals je echter een boek niet mag beoordelen op zijn cover, hoor je ook een game zijn onnozele titel te vergeven, zeker als het om een fantasievol pareltje als Darksiders II gaat. In 2012 wist de game – een vervelende bug die onze voortgang belette even buiten beschouwing gelaten – al indruk te maken en dat is met deze heruitgave niet anders, al moeten we daar meteen ook aan toevoegen dat er eigenlijk niet zo heel veel veranderd is.

Broederliefde

Ah, die Magere Hein toch. Word je overal afgebeeld als een dreigende badass met een zwarte mantel en een uit de kluiten gewassen zeis, blijk je onder al die lagen vernis een uiterst klein hartje te hebben. Wanneer War in de eerste Darksiders valselijk beschuldigd werd van het vroegtijdig teweeg brengen van het einde der tijden, klom Death onmiddellijk op zijn trouwe ros Despair om het onschuld van zijn broer te bewijzen. Dit leidde uiteindelijk tot een queeste van epische proporties waarin de grimmige oogster trachtte niet alleen War vrijgesproken te krijgen, maar ook de mensheid te doen opstaan uit de dood. De ironie is duidelijk: dat uitgerekend de dood alles op alles zet om een verrijzenis op poten te zetten, is en blijft een uitgangspunt om U tegen te zeggen.

Darksiders II loopt min of meer parallel met zijn voorganger, maar het avontuur van Death is grootser en gevarieerder dan dat van War. Waar die laatste eerder lineaire levels mocht doorlopen, daar mag die eerste meer open werelden verkennen, vol geheimen en zijmissies die de speelduur danig opkrikken. Zeker in de Deathinitive Edition, die – zoals het hoort – alle DLC van de originele game aan het totaalpakket toevoegt. Death tuimelt van het ene kleurrijke en imposante scenario in het andere, kruist de degens met een heuse waslijst aan figuren van apocalyptische proporties en doet zo erg veel om het Darksiders universum van extra diepgang te voorzien. Bigger, better and more badass… het is een uitspraak die bijzonder van toepassing is op Darksiders II.

Pracht en praal

De Deathinitive Edition onderscheidt zich vooral op technisch vlak van de vorige uitgaves van Darksiders II. Zo zijn de laadtijden korter dan ooit tevoren, een stap die het zoveel gemakkelijker maakt om te genieten van de ervaring. Ook de haptische feedback in je PS5-controller verdient een eervolle vermelding. Deze zorgt er namelijk voor dat geen enkel wapen hetzelfde aanvoelt. Een vijand een oplawaai verkopen met een logge hamer of aan mootjes hakken met je flitsende dubbele zeis… het voelt oprecht anders aan in je handpalm en dat is een knappe verwezenlijking. De game jaagt ook 60 frames per seconde na en slaagt er aardig in om dat doel te bereiken. Je krijgt hier dus eindelijk de vlotst spelende versie van Magere Hein onder je duimen.

blank

Het ziet er ook allemaal behoorlijk lekker uit. Het cartooneske stijltje van het Darksiders universum heeft me altijd al aangesproken. Je belandt als het ware in een brutale sprookjeswereld, waar de kleurrijke tekeningen bijna verhullen dat je in een landschap vol dood en verderf beland bent. De kleuren en vergezichten die in 2012 al menig mond deden openvallen, spatten nu mooier dan ooit van het scherm in een schitterende 4K-resolutie. De toevoeging van ray tracing zorgt er bovendien voor dat de lichtinval en bijbehorende weerkaatsingen je nog meer het gevoel geven echt in de omgeving rond te lopen. Aan de soundtrack is niets veranderd, maar de epische orkestrale klanken die je onvermoeibaar vooruit stuwen mogen toch nog eens benoemd worden.

Hakken, slashen en nog eens hakken

Op technisch vlak heeft THQ Nordic dus enkele bewonderenswaardige stappen vooruit gezet, maar de game onder al die pracht en praal is uiteraard wel hetzelfde gebleven. Dat betekent dat je nog steeds iedereen aan gort slaat die je op je pad tegenkomt. Gameplay die niet altijd even gevarieerd of diepgaand is, zeker nu we meer dan tien jaar na de originele release al zoveel andere (en betere) actietitels hebben mogen verwelkomen. Primaire en secundaire wapens die elk aan een andere knop zijn toegewezen, een aanval die je kan opladen door een knop ingedrukt te houden, en een ontwijkmanoeuvre… Darksiders II biedt exact wat je van zo’n game mag verwachten, maar ook niet meer dan dat – al blijven de omgevingspuzzels die af en toe de kop opsteken een leuke toevoeging.

blank

Conclusie

Diehard fans van de Darksiders franchise zullen elk excuus omarmen om hun favoriete games waar vanonder het stof te mogen halen. Zij zullen in deze Deathinitive Edition de technisch knapste versie van Darksiders II terugvinden. Als je de eerste keer echter niet helemaal overtuigd was, dan zal deze heruitgave je niet over de streep trekken. Het is en blijft immers dezelfde game onder een – toegegeven: behoorlijk aantrekkelijk – laagje vernis. Nieuwkomers krijgen met Darksiders II: Deathinitive Edition echter een uitgelezen kans om hun hart te verliezen aan wat weliswaar een ietwat eenvoudige, doch immer charmante en redelijk ondergewaardeerde videogamefranchise is. Hopelijk leren we snel meer over dat mysterieuze nieuwe deel dat in ontwikkeling zou zijn.