Nog even geduld en dan is het dan eindelijk zo ver, want eind deze maand ligt alweer het zesde deel van Silent Hill in de Europese winkels. Het is de eerste next-gen versie uit de serie en heeft de subtitel ‘Homecoming’ met zich meegekregen. Afgelopen week lag de review-versie in de brievenbus en daarmee is nu de tijd aangebroken om dit survival horror avontuur te reviewen. Is de game schrikbarend slecht of zit jij straks met kippenvel op het puntje van je stoel door de zombies? Lees snel verder om hier achter te komen.
Het verhaal
De verhaallijn van Silent Hill: Homecoming is als volgt. Je bent Alex Shepherd, een oorlogsveteraan die na zijn diensttijd terugkeert naar zijn woonplaats Shepherd’s Glen. Eenmaal daar aangekomen ontvangt hij het nieuws dat zijn jongere broertje Joshua verdwenen is. Alex start meteen de zoektocht naar Josh die hem via Shepherd’s Glen naar de spookstad Silent Hill leidt. Onderweg zal je de strijd aan moeten gaan met diverse monsters en zal je je hersens moeten laten kraken door verschillende puzzels op te lossen, om Joshua uit de handen van het kwaad te houden.
Gameplay
Het spel begint bij het feit dat je binnen wordt gebracht op een brancard. Eerst lijkt het op een ziekenhuis, maar door de gebeurtenissen om je heen en de duisternis, die je direct meesleuren in de horrorsfeer, wordt het snel duidelijk dat het niet een ziekenhuis is waar je goed wordt behandeld. Sterker nog, als je niks doet, zal je leven gruwelijk beëindigd worden. Het is een ziekenhuis voor mentaal zieke wezens, welke ooit mens waren. Je maakt ook meteen kennis met verschillende gameplay elementen, waaronder het ‘button-tap’ systeem. In dit systeem moet je herhaaldelijk op één specifieke knop drukken om een actie uit te voeren. Kom je iemand tegen waarmee je kan praten, is het aan jouw hoe het verhaal zal verlopen en eindigen vanwege de verschillende antwoorden die je kan geven. Dit is goed uit gewerkt en past goed in de gameplay. Wel is het soms een beetje voorspelbaar wat je moet zeggen tegen de juiste persoon, waardoor er geen echte uitdaging in zit. De besturing van Alex is zeer soepel te noemen en alles behalve houterig. Wel is het camera standpunt soms irritant, om bijvoorbeeld een deur te openen is het de bedoeling dat je er precies recht voor gaat staan, je kunt dus niet snel vanuit een ander standpunt de deur openen.
Tijdverdrijf
Speel de game niet omdat je even niets te doen hebt. Het is echt aan te raden om er eens lekker voor te gaan zitten met hoog volume en de lichten gedimd. Een setje schone onderbroeken is ook handig. De game zit boordevol schrikmomenten, van wezens die uit het plafond komen zetten tot de door het kwaad geïnfecteerde honden die je uit het niets aanvallen. Je zit echt met kippenvel op het puntje van je stoel te wachten tot de volgende savepoint. De ene keer kan je sneller saven dan de andere. Het kan namelijk soms enige tijd duren dat je die savepoints tegenkomt, je herkent ze door de rode tekens op de muren. Elk gebied dat je betreedt heeft zijn eigen map, deze vind je op diverse plaatsen in het level naast alle andere documenten die je tegenkomt zoals brieven en tekeningen van je broertje Joshua.
Grafisch
Het grafische aspect van de game is niet bepaald een next-gen hoogstandje te noemen. Het is een beetje wisselvallig, de cut-scenes zijn vaak van mindere kwaliteit dan de in-game graphics. Het lijkt vaak meer op een opgepoetste PS2 game dan op een next-gen. Maar nogmaals, dit is niet in ieder stuk van de game het geval. Neem bijvoorbeeld de vijanden die je tegenkomt, het lijken meer gemuteerde aliens dan door het kwaad bezeten monsters. Het is dan ook meer de manier waarop de beesten tevoorschijn komen, dan de uitstraling van de vijanden dat je de stuipen op het lijf gaat jagen. De gevechten tegen bazen en de ‘Otherworld’ levels later in de game zijn beter te pruimen. Duisternis is ook een punt die dit nadeel doet toenemen, het lijkt soms te donker zodat de grafische kant van de game niet goed tot zijn recht komt. Ook de stukken wanneer je in een gebouw bent zien er vaak mooier uit dan de in dik mist gehulde straten, het is er veel te grauw.
Moeilijkheidsgraad
Aan het begin van de game krijg je de keuze om hem op ‘normal’ of op ‘hard’ te spelen, de eerste is behoorlijk makkelijk, terwijl de laatste helaas niet heel veel moeilijker is. De ‘normal’ modus had dus eigenlijk beter ‘easy’ kunnen heten. De puzzels zijn veelal te makkelijk en veel te simpel op te lossen. Voorwerpen die je vindt kun je vaak in de directe omgeving al gebruiken. Dit had best wat pittiger gemogen. Dat geldt ook voor de wezens die je op brute wijze af moet slachten, soms lijkt het wel alsof ze het allemaal toelaten en zichzelf bijna niet verweren. Health drinks zijn er ook aanzienlijk, om de zoveel wezens kom je die tegen, deze kun je dus telkens lekker toevoegen aan je inventaris en nuttigen als je eens een paar klappen krijgt van een freak.
Conclusie
Silent Hill: Homecoming is een redelijke concurrent van de andere welbekende survival horror, namelijk Resident Evil 5, die zo’n drie weken later uit zal komen en hij is absoluut niet slecht. Ga je meer voor een meeslepend verhaal en goede gameplay dan is dit zeker een aanrader. Zijn de graphics voor jou het belangrijkste aspect van een game, wacht dan tot een prijsdaling. Verwacht overigens geen keiharde actie, ook daarvoor ben je hier niet aan het goede adres. Bij mij heeft deze game de verwachtingen prima waargemaakt en is zeker niet teleurstellend. Was de uitstelling een bepaalde strategie van Konami tegen concurrent Capcom of puur toeval? Iets wat we misschien wel nooit te weten zullen komen.
Pluspunten:
- Spannende sfeer
- Meeslepend verhaal
- Goede gameplay
Minpunten:
- Graphics niet optimaal
- Soms te simpel
- Camera standpunt soms irritant