Review: Zone of the Enders HD Collection – Hideo Kojima kennen we allemaal als het grote brein achter de Metal Gear Solid franchise, maar in het PlayStation 2 tijdperk was hij ook verantwoordelijk voor de inmiddels tot cultgames verworden Zone of the Enders en Zone of the Enders: The 2nd Runner. Al jaren wachten fans op een derde deel, maar deze blijft helaas uit. Wel is daar een mooi alternatief in de vorm van een HD Collectie en wij speelden deze en onze bevindingen met deze heruitgave ga je nu lezen.

In een HD jasje met de nodige gaten

HD Collections blijven een mooie manier om klassiekers opnieuw uit te brengen en steeds meer uitgevers wagen zich hieraan. Ook Konami kon natuurlijk niet achterblijven en kwam eind vorig jaar met de HD collectie van Metal Gear Solid, die voor de fans en nieuwkomers een absolute must-have is. Zone of the Enders kent een wat minder grote schare aan fans, maar desondanks waren beide games echte toppers in de tijd dat ze uitkwamen. Des te beter is een HD uitgave, want de originele games zijn zo goed als nergens meer voordelig te krijgen en via de heruitgave krijg je de mogelijkheid om deze fantastische games alsnog te spelen.

Ja, beide PlayStation 2 games zijn in een HD jasje gestoken, wat zoveel betekent als opgepoetste textures, betere cutscenes en algemene grafische verbetering. De game ziet er door de leeftijd, met name het eerste deel dan, ook na de HD upgrade niet al te spectaculair meer uit. Let wel, de mechs zien er erg gedetailleerd en scherp uit, maar dat is dan ook het enige waar daadwerkelijk aandacht aan besteed werd. De wereld is ondanks zijn grauwe invulling van kleuren weinig tot geen lust voor het oog en ook de cutscenes zijn ondanks de kleine upgrade helaas nog een wazige bedoeling.

Het geheel is grafisch van een update voorzien, maar op de mechs na is het verder allemaal niet echt indrukwekkend en daar komt nog eens bij dat de games last van framedrops hebben, wat vrij opmerkelijk is voor HD remakes van PlayStation 2 klassiekers. Je zou verwachten dat zoiets totaal niet voor zou komen, want zoveel vraagt het geheel immers niet van de PlayStation 3. Een ander punt van kritiek is dat lang niet elke texture er even netjes uitziet. Het oogt soms nog steeds als een PlayStation 2 game en dat geeft aan dat de ontwikkelaar niet bijzonder veel aandacht aan het grafische aspect besteed heeft.

Snelle en spectaculaire gameplay

Goed, grafisch komen beide games (met name het eerste deel) niet helemaal tot hun recht, maar hier valt nog mee te leven. Wat wel nog steeds als een huis staat anno 2012 is de gameplay. De games kennen een bijzonder simpel en fijn besturingssysteem waardoor iedereen het zo kan oppakken. De gameplay zelf is in het eerste deel vooral doe dit en doe dat en ondertussen maak je kleine groepjes met andere mechs af. Dit vechten gaat erg soepel en gaandeweg verzamel je nieuwe wapens, waarmee je de vijanden kunt bestoken zowel van dichtbij als van een afstand om sporadisch een eindbaas op je pad aan te treffen. Deze gevechten zijn erg dynamisch en gaan bovendien ook nog eens razendsnel.

De besturing komt hierdoor extra goed tot haar recht, want met een druk op de knop vlieg je op een vijand af, met een druk op de andere knop verplaats je je lock-on en met weer een druk op de knop hak je er van dichtbij op los. Op gemakkelijke wijze wissel je van wapens, waardoor je vijanden ook vanaf een afstand kunt bestoken. Kortom, dit werkt allemaal als een zonnetje en waar je in het eerste deel nog een beperkt aantal vijanden per keer tegen je krijgt, is dat in de opvolger een ander verhaal met vele vijanden die je tegelijkertijd proberen aan te pakken. De gameplay is het voornaamste wat deze games erg interessant maakt, met name het tweede deel.

Het tweede deel is net even wat beter

Het eerste deel voelt domweg iets te verouderd aan om iedereen echt te kunnen aanspreken. Het tweede deel is een stuk ‘moderner’ en is technisch ook een stuk uitgebreider, waardoor onze voorkeur uitgaat naar het tweede deel. Deze game is simpelweg op elk vlak net wat beter, maar als je erg benieuwd bent naar het verhaal en de achtergrond van deze geprezen franchise is het eerste deel absoluut geen slechte keuze. Wel is de ongelooflijk trage camera in het eerste deel een tergend onderdeel van de gameplay, maar dat is dan ook het enige waar we aangaande de gameplay wat op kunnen aanmerken. Simpelweg vanwege het feit dat de Zone of the Enders games tot op heden nog steeds tot de beste games in het genre behoren.

De gameplay is door de snelheid, wendbaarheid en dynamiek ook anno 2012 nog erg vermakelijk. We noemden het eerste deel ietwat verouderd en gezien de leeftijd is dat niet vreemd. De lineaire gameplay draagt hier ook zijn steentje aan bij, want het is in zijn totaliteit toch een vrij beperkt geheel – ook in de speelbare gebieden. Toch is het eerste deel wel de moeite waard om te spelen, aangezien het een stukje geschiedenis is en de game een vreemde magische aantrekkingskracht kent. De opvolger is op alle fronten beter en dus per definitie het spelen waard. In The 2nd Runner krijg je alles grootser en beter voorgeschoteld en waar het origineel oorspronkelijk een goede basis legde, breidt het tweede deel hier zeer positief op voort.

Conclusie:

Konami pakt met de Zone of the Enders HD Collection twee klassiekers bij elkaar en hoewel niet elk aspect van de remake even goed is uitgewerkt, kunnen we wel spreken van een degelijke verzameling aan Zone of the Enders content. De gameplay is fantastisch, snel en vermakelijk ondanks het wat slappe verhaal in beide games. Grafisch is het niet overal even sterk, maar de heerlijke Japanse technosoundtrack weet dit aardig in balans te houden. Vanzelfsprekend bevatten beide games de nodige Trophies en een andere bijzonder fijne toevoeging is om vanuit ieder deel terug te kunnen keren naar het selectiemenu om het andere deel te kiezen. Iets wat een tergend gemis was in andere HD remakes. Nooit Zone of the Enders gespeeld? De collectie is ondanks de kritiekpunten een prima aanschaf!

Pluspunten

  • Het blijven fantastische mech games
  • Snelle vlotte gameplay
  • Bijzondere setting
  • Echte klassiekers
  • Terugkeren naar het gameselectie menu vanuit een game
  • Metal Gear Rising: Revengeance demo

Minpunten

  • Framedrops
  • Vreemde textures
  • Tergend slome camera in het eerste deel