Review: Metal Gear Rising: Revengeance – Met veel bombarie kondigde Microsoft samen met Hideo Kojima in 2009 Metal Gear Solid: Rising aan als multiplatform game en dus eindelijk een deel van de populaire Metal Gear franchise dat ook op de Xbox 360 zou gaan verschijnen. Na de aankondiging werd het stil, heel erg stil zelfs en er was haast een moment waarop het project in de prullenbak leek te verdwijnen. Kojima zag het niet zitten, maar gelukkig was daar de reddende engel in de vorm van Platinum Games, die het project op zich nam, het Metal Gear Rising: Revengeance noemde en de ontwikkeling verder verzorgde. Nu is het tijd om het resultaat te evalueren.

Alles draait om Raiden

Het mag dan een roerige periode zijn geweest voor de game, uiteindelijk is het goed dat Platinum Games de titel heeft opgepikt. Zij hebben een goede reputatie en ja, ook met Metal Gear Rising: Revengeance leveren ze weer een prima game af. In deze game – een spin-off van de Metal Gear Solid games – draait het puur om Raiden en met hem beleef je een bruut avontuur waarin je hack and slash zult ervaren als nooit tevoren.

De game speelt zich af in 2018, vier jaar na Metal Gear Solid: Guns of the Patriots en Raiden werkt voor Maverick Enterprises, dat door uiteenlopende partijen ingeschakeld kan worden voor beveiliging en het trainen van manschappen. Raiden is één van de belangrijkste cyborgs van Maverick en waar de game rustig begint in een limousine na het afronden van een trainingsproject, krijgt Raiden het aan de stok met een ander bedrijf dat zich bezig houdt met huursoldaten. Dit andere bedrijf, Desperado Enterprises, mag zich dan min of meer in dezelfde industrie bevinden, toch zijn hun intenties niet erg positief.

Van moord naar kindersoldaten tot geld verdienen

Desperado Enterprises is verantwoordelijk voor de aanval op de premier van een Zuid-Afrikaans land en hoewel Raiden er alles aan probeert te doen, lukt het hem niet de aanval af te slaan. Sterker nog, hij legt zowat het loodje. Enige tijd hierna, als Raiden er weer bovenop is, gaat hij op onderzoek uit en komt hij erachter dat Desperado Enterprises illegaal bezig is met het oppikken van straatkinderen om hun ledematen te gebruiken voor cyborgs en andere illegale praktijken. Hoewel het niet per definitie de zaak van Raiden is, komt zijn emotionele kant naar boven en gaat hij op eigen houtje achter de verantwoordelijken aan. Dat brengt hem naar alle uithoeken van de wereld.

Terwijl hij bezig is om de verantwoordelijken van Desperado Enterprises op te sporen, ontmoet hij diverse belangrijke cyborgs van deze organisatie die hem de realiteit weerspiegelen dat hun acties ook te maken hebben met geld verdienen, wat de gehele situatie des te smeriger maakt. Voldoende reden voor Raiden om er eens flink tegenaan te gaan en dat levert een spectaculair avontuur op waarbij je zult hakken tot je erbij neervalt. Hack and slash kennen we allemaal, maar Metal Gear Rising: Revengeance tilt dit eigenhandig naar een compleet nieuw niveau.

Gruwelijke actie

Raiden beschikt over een vlijmscherpe katana die hij zowel met zijn handen als met zijn voeten kan gebruiken, en met een druk op de knop haal je uit. Raiden kan zowel harde als zachte aanvallen uitvoeren met zijn katana en als je een beetje handig bent, kun je combo’s aan elkaar rijgen. In dat opzicht is de game niet echt bijzonder, maar gelukkig kent het de nodige additionele opties die het een stuk interessanter maken. Zo kun je met Raiden rennen en terwijl je rent kun je erop los blijven hakken. Dit is handig om vijandelijke aanvallen te ontwijken en direct te counteren, iets dat vooral van pas komt bij eindbazen en grote vijanden.

Daarnaast kan Raiden als hij eenmaal rent met een druk op de knop een slide aanval uitvoeren, waardoor hij over de grond glijdt en de vijand van onderen van een diepe snee voorziet. Bovendien zal Raiden gaandeweg door eindbazen te verslaan nieuwe wapens verzamelen die hij vervolgens ook weer kan gebruiken in de daaropvolgende levels. Het vechten zelf gaat in de game bijzonder soepel en hoewel de katana en eventuele secundaire wapens die je verzamelt door eindbazen te verslaan de voornaamste rol spelen, heeft Raiden nog meer opties.

Blade modus, bazooka’s en granaten

Raiden zal voornamelijk de vijanden aanvallen met de basisaanvallen van zijn katana en als je op een gegeven moment voldoende schade hebt aangebracht, kun je overschakelen naar de zogenaamde ‘Blade modus’. Dit doet de gehele omgeving vertragen en je locken op één of meerdere vijanden die op dat moment voor je staan. Eenmaal in positie kun je met de linker analoge stick de camera bewegen, wat tevens op dat moment je mikpunt is. Met de rechter analoge stick kun je vervolgens gaan hakken. Je kunt, totdat je meter leeg is, blijven hakken en als je vijanden goed weet te raken, blijven er enkel plakjes over.

De blade modus is misschien nog wel het vetste element in de gehele combat van de game, want Raiden kan in deze modus de grootste vijanden zonder al te veel moeite in de pan hakken en dit loopt uiteen van tanks tot helikopters en andere uit de kluiten gewassen cyborgs. Bovendien speelt de blade modus in diverse eindbaasgevechten een cruciale rol. Bijgevolg vliegt ook het bloed in het rond en als je even flink hebt huisgehouden, dan mag je rekenen op liters bloed dat vijanden achter laten. Dit alles bij elkaar is wat het vechtsysteem van Metal Gear Rising: Revengeance doet onderscheiden van andere hack and slash games en dat pakt prima uit.

Naast de blade modus, de standaardaanvallen met je katana en de verzamelde speciale wapens, tref je ook nog granaten, bazooka’s en ander militair materiaal aan. Deze wapens zijn bijzonder handig, met name de EMP granaat die andere cyborgs doet freezen. Alle mogelijkheden gecombineerd geven de gameplay ondanks de enorm lineaire opzet voldoende variatie in de gevechten en hetzelfde kan gezegd worden van de eindbazen, die keer op keer weer een frisse uitdaging zijn en elk hun eigen aanvalspatroon kennen, waardoor je er zeker moeite mee zult hebben. Toch is dat geen slechte zaak, want enige uitdaging mag wel en dat komt prima uit de verf.

VR Missies en herspeelbaarheid

Gaandeweg in de singleplayer tref je laptops aan en door deze even te gebruiken unlock je VR missies en hiermee kun je na het voltooien van de singleplayer nog aan de slag. Wel is het zo dat de singleplayer hooguit een uurtje of acht duurt, wat niet erg lang is. De VR missies zorgen dan wel voor extra speelduur, maar het is niet extreem veel. In dat opzicht is de game niet spectaculair uitgebreid en hoewel de game leuke Trophies kent, moeten we eerlijkheidshalve bekennen dat je het na één playthrough wel weet.

Heerlijke soundtrack en nette graphics

De gameplay in Metal Gear Rising: Revengeance is dik in orde, iets wat inmiddels ongetwijfeld wel duidelijk moet zijn. Ook op audiovisueel vlak mag de game erg netjes genoemd worden. De soundtrack is heerlijk en bestaat uit metal dat prima aansluit op de gameplay. Ook de voice-acting klinkt overtuigend en hoewel de game zijn Japanse roots uitstraalt, weet Raiden in het Engels meer dan een voldoende indruk achter te laten. Visueel is de game netjes, maar nergens hoef je echt een grafisch wonder te verwachten. De omgevingen zijn niet erg boeiend en waar het visueel goed tot z’n recht komt, is in de cut-scenes.

Hoewel de game over het algemeen zeer stabiel is, hadden we zo nu en dan te maken met een lichte framedrop. Gelukkig kwam dit alleen voor op momenten dat het niet erg is, dus echt een ramp kunnen we dit niet noemen. Wel stoorden we ons zo nu en dan goed aan de camera, want deze wil nog wel eens fors tegenwerken. Nu is dat bij gewone gevechten niet zo heel erg, want door te blijven rammen op de knoppen en de R1 knop (rennen) in te houden kun je het gemakkelijk corrigeren. In eindbaasgevechten daarentegen draait alles om aanvallen afwenden en counteren, en als de camera/lock on feature tegenwerkt, kan dit onnodige frustratie oproepen en dat is jammer.

Conclusie:

Platinum Games heeft zijn werk goed gedaan, want Metal Gear Rising: Revengeance is een fantastische game geworden. Raiden is een personage dat zich goed weet te vermaken met tig vijanden die klaar zijn om in de pan gehakt te worden. De gameplay werkt immers als een zonnetje en is vermakelijk en ook erg gruwelijk te noemen. Mede door de blade modus die het hack and slash principe van de game net een stuk interessanter maakt, laat staan de ‘Jack the Ripper’ modus waarin Raiden helemaal uit z’n dak gaat. Hoewel de game wat aan de korte kant is en het een paar minpuntjes kent, is het een geslaagde spin-off binnen het Metal Gear Solid universum en als je de minpuntjes niet erg vindt, haal je met deze game een prima en sterke hack and slasher in huis.

Pluspunten

  • Raiden
  • Blade en ‘Jack the Ripper’ modi
  • Speelt als een zonnetje
  • Lekkere soundtrack

Minpunten

  • Lineair
  • Camera doet soms vervelend
  • Relatief kort