Review: Defiance – Eerder deze maand verscheen de MMORPG third-person shooter Defiance en vorige week werd de eerste aflevering van de gelijknamige serie uitgezonden. Dit is geen toeval, want het is voor het eerst dat een televisieserie qua verhaal inhaakt op een game en vice versa. We hebben inmiddels de pilotaflevering gezien, maar ook zelf uren in de wereld van Defiance doorgebracht om jullie van een review te voorzien.

De Aarde is gewijzigd door invloed van buitenaf

Het verhaal van Defiance speelt zich af in de toekomst, waar door invloed vanuit de ruimte de Aarde aanzienlijk is veranderd. Door het zogenaamde Terraforming ziet onze planeet er niet alleen heel anders uit, maar er zijn ook meerdere rassen. Er breekt een oorlog (Pale Wars) uit en na een lange strijd sluiten twee rassen (mens en Votan) vrede. De resten van de oorlog zijn nog duidelijk terug te vinden in de wereld en er is nog genoeg gevaar over op deze nieuwe Aarde. Zo zijn er mutanten en bendes, maar ook allerlei diersoorten die voor dreiging zorgen. In de game speelt het verhaal zich in tegenstelling tot de serie niet in St. Louis af, maar in San Francisco. Ver van de stad Defiance, waar de evenementen uit de serie zich ontwikkelen. Toch zijn er wel connecties tussen de game en de serie. Zo zien we bij de start van de game de twee hoofdpersonages uit de serie, Nolan en Irisa, in beeld. Zij zijn echter juist van plan om San Francisco te verlaten, terwijl jij als Arkhunter blijft om je geluk te beproeven.

Als speler kies jij een personage (man of vrouw), welke je naar hartenlust kunt aanpassen, zoals we vaker zien in RPG’s. Denk dan aan huidskleur, type haar en welke kleding je draagt. Buiten het uiterlijk om kun je ook jouw eigen vaardigheid kiezen, welke in Defiance EGO heet. Wij kozen voor extra vuurkracht met Overcharge, maar je kunt ook kiezen voor Decoy (afleiding), Cloak (onzichtbaarheid) of Blur (snelheid). Deze unieke krachten kun je vervolgens door te levelen verder ontwikkelen in een skilltree. Hierin kun je tevens allerlei Perks vrijspelen, waarmee bijvoorbeeld je schild sneller herstelt of je wapen, nadat je deze in je holster hebt gedaan, zich automatisch zal herladen. Het zijn lichte hulpmiddelen om alles net wat makkelijker te laten verlopen. Het is een erg brede skilltree en je kunt veel kanten op, maar heel vernieuwend is het niet, want we hebben dit al vaker gezien en de game doet wat dit betreft niets nieuws.

Na het kiezen van je uiterlijk, vaardigheden en zelfs je naam trek je de wereld van Defiance in. Na een lang slepende oorlog willen de mensheid en de Votans de vrede bewaren, maar dat is niet het enige waar de aandacht naar uit gaat. Door de verandering van de Aarde zijn er ook nieuwe energiebronnen, welke zelfs macht kunnen geven. Hierdoor ontstaan er flinke spanningen in de Bay Area van San Francisco en jij moet als Arkhunter op onderzoek uit gaan en afrekenen met vijanden die foute ideeën hebben. Het klinkt allemaal wat oppervlakkig, maar op het gebied van het verhaal gaat het in de game zelf wel wat dieper. Uiteraard willen we niet al te veel verklappen. Wel kunnen we zeggen dat jij als speler amper echt invloed hebt op dit alles. Als personage kun je op geen moment een gesprek aan gaan, zoals in Fallout, maar je wordt altijd aan het handje gehouden door een AI personage, die alles voorkauwt in de game, of anderen die van belang zijn in het verhaal.

Hersenloze missies en herhaling ten troef

Jij loopt dus als een stomme door de wereld en voert zonder ook maar één keer neen te zeggen alles uit. Het is erg jammer dat je zelf dus geen conversaties aan kunt gaan, maar gezien dit een MMO-titel is, valt dit te begrijpen. De game moet immers draaien om het samen beleven van missies of quests, welke in variatie aanwezig zijn. Zo zijn er tal van sidequests te vinden in de uitgestrekte wereld, maar kun je ook aanslagen plegen en races door checkpoints doen. Toch worden de sidequests op een gegeven moment zo ontzettend repetitief, dat we die al na een paar uur (!) gingen skippen. Het zijn namelijk bijna allemaal fetchquests, waarbij je alleen maar heen en weer aan het rijden bent met een quad om vervolgens wat vijanden in de vorm van mutanten of creaturen af te knallen. Tevens doe je niets anders dan vierkantje ingedrukt houden bij objecten. Dit is serieus zo hersenloos en simpel dat het na een lange tijd ons demotiveerde om verder te spelen. De herhaling treed zo snel op en de creativiteit in de missies is ver te zoeken.

Achterlijke AI en een groot arsenaal aan wapens

Andere reden dat we deze missies heel snel oversloegen waren de gevechten met bijvoorbeeld de mutanten. Hier komt amper echte uitdaging bij kijken, want de AI is soms echt om te huilen, zo slecht. We hebben vaak gehad dat vijanden met hun rug naar ons toe stonden of pas heel laat reageerden op onze aanwezigheid. Ook zullen ze amper dekking zoeken of rennen ze zo tegen de loop van jouw shotgun aan. De enige keren dat we echt zelf dekking moesten zoeken of weg gingen rennen kwam omdat de vijand in grote getallen op ons afkwam. Het lijkt ons toch niet de bedoeling dat de uitdaging moet voorkomen uit het feit dat je wordt overspoeld door domme vijanden die knallen op alles wat los en vast zit. Een ander irritatiepunt is dat vijanden soms willekeurig achter je spawnen, waardoor je heel goedkoop aan je einde komt. De AI van jouw kameraden laat trouwens ook vaak wat te wensen over. Die liggen namelijk heel vaak al snel op de grond en dan zul jij ze moeten reviven. Je hebt geen klap aan ze, wat ronduit frustrerend is.

Ons advies aan jullie is dan ook om met een vaste groep de missies te gaan doen, want zo ga je in een hoog tempo door de loze en repetitieve sidequests heen. De belangrijke missies zijn overigens wel veel gevarieerder. Zo ga je ook geregeld gebouwen in. Dit is ook zeker de leukste kant van de game. De actie is namelijk prima en het zeer brede arsenaal aan wapens heeft daar een groot aandeel in. In de hoofdmissies speel je al veel toffe wapens vrij, waarvan sommige bepaalde effecten hebben, zoals stroom. Denk hierbij aan Borderlands en je hebt er een goed beeld van. Verder kun je granaten, shotguns enzovoort vinden in de wereld door te looten of ze aan te schaffen met je verdiende credits. Over het algemeen werkt het schieten goed genoeg en is de actie vermakelijk. Naarmate je verder komt in de game, krijg je ook betere wapens, wat ons toch wist te stimuleren om door te spelen.

Technische minderheden en amper interactie

De gameplay zit dus in de kern redelijk goed in elkaar voor een MMORPG third-person shooter, maar toch werd de ervaring in het algemeen gehinderd door twee zaken. Allereerst loopt de game verre van soepel, want we hoefden maar op onze quad te stappen en de framerate zakte al onder zeeniveau en bleef daar vervolgens voor tien seconden, wat erg vervelend was. Ook bij grote veldslagen was er sprake van framedrops en dan zijn er nog de vele bugs. In het zeldzame geval liep de audio vast, maar wat we vaak genoeg zagen was clipping, veel pop-up of wapens die dan weer niet en dan weer wel in de handen van onze Arkhunter te zien waren. Het zijn van die technische oneffenheden die anno 2013 zelfs niet in een MMO mogen zitten. Het tweede probleem ligt niet zozeer aan de game, maar we kwamen tijdens het spelen ontzettend weinig andere Arkhunters tegen. De meeste missies komen al snel neer op repetitieve opdrachten en shootouts, maar doordat je constant alles in je eentje doet, voelt de wereld snel leeg aan en is het een saaie bedoeling.

Trion Worlds heeft wel bewust dynamische evenementen in de game gestopt, zodat spelers bij elkaar komen, maar tijdens deze gevechten of opdrachten hadden we nooit het idee dat we het samen deden. Er was amper interactie met andere spelers en een enkeling hoorden we praten via zijn headset. Ook heeft de ontwikkelaar speciale coöp missies opgezet, welke je vrijspeelt, maar hierbij merkten we dat na afloop iedereen zijn eigen weg ging. Iedereen speelt het spel soms wel samen, maar volledig langs elkaar heen – of dat was althans onze indruk. Je kunt naast het samen knallen het ook tegen elkaar opnemen in de competitieve modi, zoals team deathmatch, maar hoewel dit redelijk werkt, zijn er veel te weinig maps en kon het ons niet lang boeien. Onze voorkeur ging toch uit naar het verkennen van de wereld en het doen van de hoofdmissies.

Defiance is niet lelijk, maar ook niet mooi

De wereld is dus niet meer de Aarde die we van nu kennen en op het gebied van flora en fauna is het volledig gewijzigd. De ontwikkelaar heeft in Defiance een gevarieerde en vooral zeer grootse wereld neergezet. Het oogt echter allemaal wat simpel en, om even kortaf te zijn, generiek. De game heeft al geen stijl waar je gelijk van achterover valt door originaliteit en creativiteit, maar het is soms ook gewoon een lege en saaie wereld. Het is op audiovisueel vlak een middelmatige game te noemen. Van een MMO op de console mag je op grafisch vlak geen wonderen verwachten en dat is ook bij Defiance zo. De textures zijn niet bijzonder en er zijn eigenlijk weinig details te zien in de wereld. Terwijl de effecten bij de wapens best netjes zijn, lijkt de ontwikkelaar nog nooit gehoord te hebben van schaduweffecten, want die ontbreken volledig.

De personages die belangrijk zijn voor het verhaal zien er wel aardig uit, maar de andere NPC’s zijn ongedetailleerd. Het is dus totaal niet constant, wat een gemiste kans is. Hetzelfde geldt voor de audio, want daar is het ook half om half. Een groot deel van de wapens klinken voor geen meter, terwijl anderen juist wel weer tof klinken. Knal je met jouw quad tegen de vangrail, dan hoor je keihard een dof en lomp geluid en dat is het. Daarnaast is het stemmenwerk, zoals eerder aangegeven, bij vlagen tenenkrommend. Vijanden roepen dan weer heel vaak hetzelfde, zoals “There’s the enemy” en dit soms drie keer achter elkaar. Het zijn dat soort dingen die de ervaring een beetje bederven. Defiance is op audiovisueel gebied dus dan weer net wel en dan weer net niet, wat zonde is, want de actie is best leuk en vermakelijk.

Conclusie:

Trion Worlds heeft met Defiance een redelijke, doch niet bijzondere MMORPG third-person shooter op de markt gebracht. Het verhaal is best aardig, maar de wereld voelt in tegenstelling tot de serie vrij sfeerloos aan. De gameplay is prima, maar de gehele ervaring wordt belemmerd door technische problemen, zoals een inzakkende framerate en een variatie aan bugs. Daarbij zijn de vele sidequests werkelijk repetitief en hersenloos te noemen. Dat laatste kun je van de meeste vijanden ook zeggen, want de AI is belabberd. Verder lijkt de game totaal niet van de grond te komen wat betreft de community achter de game, want het is nogal dunbevolkt. Wat er over blijft is een middelmatige shooter met een aardig verhaal, waar je jezelf een flink aantal uren mee kunt vermaken tot het punt waarop door de mindere kanten toch de verveling op zal treden.

Pluspunten

  • Leuke actie
  • Breed arsenaal aan wapens
  • Grote wereld

Minpunten

  • Technisch niet geweldig
  • Slechte AI
  • Audiovisueel wisselvallig
  • Herhalende en hersenloze sidequests
  • Weinig interactie
  • Wereld voelt leeg aan