Gespeeld: Shadow of the Beast – Shadow of the Beast zal niet iedereen direct wat zeggen, maar de gamer die al wat langer meedraait, kent het ongetwijfeld nog van de Amiga, een jaar of 25 geleden. Nu keert de game terug en wel op de PlayStation 4. Na de aankondiging een lange tijd terug was het moment op de E3 eindelijk daar om met de game aan de slag te gaan. Beviel dat? Doet de game het origineel eer aan en gaat dit een goede game worden? Na onze hands-on staat het er wat ons betreft goed voor met de game.

Grauwe duistere stijl

Het eerste wat opvalt aan Shadow of the Beast is natuurlijk de visuele stijl. De game gebruikt een duister kleurenpalet met een ondergaande zon die voor enige verlichting zorgt. Deze visuele stijl kenmerkt zich vooral door het gebruik van specifiek kleuren die uitstekend passen bij de sfeer van de game, welke eveneens aan de duistere kant is. Dit zien we tevens terug in de gameplay, waarin het vooral om het doden van tegenstanders die je op je pad treft draait.

Voeg daar nog een lekkere soundtrack aan toe die de duistere doch bijzondere sfeer op uitstekende wijze aanvult en het recept voor een in potentie interessante game is daar. Ik moet eerlijk bekennen dat vooral de visuele stijl en het kleurgebruik me intrigeerde om een kijkje te nemen. Vervolgens begon ik met spelen en pas 20 minuten later was daar het einde van de demo. Een relatief lange demo voor op een beurs, maar dit gaf me wel enigszins een idee van wat we nu van Shadow of the Beast kunnen verwachten.

Traditionele gameplay

Je speelt als Aarbron, die door de slechte Maletoth omgevormd is tot een levend wapen, maar hij heeft niet helemaal rekening gehouden met het feit dat het geheugen van Aarbron langzaam terugkeert. Het gevolg is dat hij nogal pissed off is en dat hij iedereen die ook maar enig teken van slechtheid vertoond een enkeltje hiernamaals wil bezorgen. En dat is waar de traditionele gameplay om de hoek komt kijken. De game is qua structuur opgebouwd als een klassieke platformer waarin je van links naar rechts wandelt en indien nodig terug en omhoog of omlaag gaat.

Terwijl je onderweg bent, tref je natuurlijk gevaren aan die je met je klauwen kunt bedwingen of waar je andere manieren voor moet zien te vinden om deze te ontwijken. Tijdens onze hands-on kwamen eigenlijk twee van deze aspecten naar voren. Het voornaamste tijdens het spelen was vooral het afmaken van de velen vijanden die we op ons pad troffen. Met onze klauwen en een druk op de knop hakten we er flink op los en dat ging bijzonder soepel. Toch is de finisher van gevecht het spiesen van de vijand en deze achter je neergooien.

Althans, dat leek het meest effectief in de demo, anders bleven de vijanden opstaan en terugkeren. Nu waren we sowieso vrij beperkt in onze mogelijkheden, maar de uiteindelijke game zal je meer bieden. Het vechten zelf heeft op zich ook niet heel veel bijzonders te bieden, maar als je goed aan één stuk doorgaat, kun je een comboactie unlocken. Hierbij valt Aarbron diverse vijanden achter elkaar aan en de combo blijft oplopen zolang jij de in beeld verschenen knoppen evenals pookbewegingen uitvoert. Dit werkt bijzonder vlot en het ziet er ook vrij gruwelijk uit, want Aarbron is allesbehalve een subtiele gast als het om het doden van de vijanden gaat.

We moeten hier wel gelijk een kanttekeningbij plaatsen, want hoewel het efficiënt is om vele vijanden achter elkaar uit te schakelen – zeker op momenten waarop je even in een afgesloten ruimte zit en pas verder kunt na het doden van 25 man – gaat het veelal iets te snel. Daarmee bedoelen we dat de aanwijzingen die in beeld verschijnen dermate kort te zien zijn dat je reactievermogen aardig op de proef wordt gesteld en dat je daardoor ook ietwat onnodig vaak je combo verprutst. Maar goed, dat is natuurlijk een kwestie van gameplay tweaken. Een ander aspect dat we nog tijdens onze hands-on mochten ervaren, was dat er een gigantisch monster achter ons aanzat dat allerlei scherpe takken uit de grond omhoog deed komen. Dat viel niet te bevechten en dus was ‘rennen voor je leven’ het devies.

Je kan er natuurlijk de donder op zeggen dat je dit gigantische monster, welke we overigens eerder in de demo al aan het tarten waren, vroeg of laat recht tegenover je krijgt en dat je dan helemaal los mag gaan. Dat ongetwijfeld spannende gevecht werd ons helaas onthouden, maar de manier van spelen, de stijl en de prachtige setting deden in ieder geval verlangen naar meer. Ook de momenten van platform gameplay werkten prima en voelden aan als prima afwisseling. De vraag is alleen hoeveel diepgang de game als totaalpakket zal gaan bieden.

Voorlopige conclusie

Shadow of the Beast heeft mijn interesse nu met name weten te prikkelen door de visuele stijl en auditieve invulling. De gameplay was zeker vermakelijk, maar misschien nog wat aan de simpele kant omdat enige diepgang een beetje lijkt te ontbreken. Ook de quick time events voor de combo’s mogen de speler wel iets meer tijd gunnen. Los van dat lijkt Shadow of the Beast een waardige herleving van het origineel te zijn, maar hopelijk dan wel met wat meer diepgang in gameplay. De 20 minuten die we speelden waren leuk, maar de vraag is natuurlijk hoe lang dit leuk blijft. Daar komen we bij de release wel achter.