Review: EVE Valkyrie

Review: EVE Valkyrie – CCP Games is een ontwikkelaar die al bijna 20 jaar bestaat en eigenlijk helemaal nog niet zoveel games gemaakt heeft. Ze hebben zich namelijk jarenlang bezig gehouden met EVE Online, dat enkel speelbaar was op de PC. Met de komst van de PlayStation 3 hebben ze hun horizon verbreed en kwamen ze met DUST 514, maar daar is inmiddels alweer de stekker uitgetrokken. Ze blijven echter wel bij PlayStation hangen, want bij de lancering van PlayStation VR kwamen ze met EVE Valkyrie, een first person shooter die je in een ruimteschip plaatst. Uiteraard hebben we ook die game gespeeld en daar gaan we je nu meer over vertellen.

Welkom in het heelal

EVE Valkyrie vertelt het verhaal van piloten die gedood zijn, maar keer op keer terugkeren. Door geavanceerde technologie is men in staat om het bewustzijn van elke individu te uploaden naar een chip. Die wordt vervolgens in een nieuw mechanisch lichaam gestopt, zodat je blijft voortleven. Dat is niet zonder reden, want je bent hard nodig in de vele gevechten die de game je voorschotelt. De game is daarbij wat uniek ingericht, want in eerste instantie speel je twee missies die dienen als tutorial. Als je een beetje de gameplay onder de knie hebt, dan stuurt de game je richting de multiplayer, waar je minimum rank vijf moet bereiken.

Dat geeft je vervolgens de mogelijkheid om een nieuwe ’tube’ te kopen en daar kan je dan een tweede ruimteschip in kwijt, waarbij je per missie of online match kunt kiezen welke tube je neemt met bijbehorende ruimteschip. Als je deze stappen eenmaal hebt doorlopen, krijg je vervolgens de vrijheid om alles in de game te doen wat je wilt. Zo is er een singleplayer en een multiplayer, waarbij die laatste de meeste tijd zal opslokken. Dat komt vooral doordat de singleplayer niet heel erg uitgebreid is. De tutorialmissies maken bijvoorbeeld deel uit van de campagne, die je vervolgens al voor de helft hebt uitgespeeld als je terugkeert.

De andere singleplayer missies zijn wat dat betreft best leuk om te spelen, omdat ze een verhaal kennen, ze bieden meer dan alleen dogfights en je waant je echt in een grootschalig gevecht. Maar als je deze missies hebt uitgespeeld, na een halfuurtje, dan ben je door de campagne heen. Wel kun je nog in andere singleplayer modi aan de slag, maar dat heeft niet veel om handen. Zo is er een survival modus, waarin je zo lang mogelijk moet zien te overleven. Ook kan je nog in een vrije modus terecht, waarbij je in verschillende sterrenstelsels op zoek moet naar items en fragmenten van het verhaal die je meer inzicht zouden moeten geven.

Dat verhaal is overigens niet echt te volgen, want na de tutorial zijn we de draad vrij snel kwijtgeraakt. Zo op het eerste oog lijkt het alsof de singleplayer best wel wat opties biedt en hoewel dat het geval is, ben je hier vrij snel op uitgekeken of heb je alles zo voltooid. Dan stap je eigenlijk automatisch over naar de multiplayer, maar die is nou ook niet bijster uitgebreid. Deze bestaat uit een coöp onderdeel, waarbij je strijdt tegen de AI. Daarnaast kan je ook tegen menselijke tegenstanders spelen in de multiplayer en dat is eigenlijk het leukste, maar ook dat gaat op den duur wat vervelen. Puur omdat het hier simpelweg neerkomt op knallen op alles wat beweegt. Kortom, het valt snel in herhaling.

Levelen en sparen maar

Door online matches uit te vechten verdien je ervaringspunten waardoor je weer in level kan stijgen. Tevens verdien je credits, die je vervolgens kan spenderen aan allerlei items. Dit kunnen persoonlijke upgrades zijn, maar ook upgrades voor je ruimteschip, evenals cosmetische aanpassingen. Vervelend is echter dat veel van die items en zaken ontzettend duur zijn, maar daarvoor heeft de game een oplossing. Die oplossing luidt ‘microtransacties’ en het is maar net of je dit aan wilt wenden. Het probleem is dat de progressie in het opbouwen van credits net iets té langzaam gaat, waardoor je gemotiveerd wordt om naar je financiën te grijpen en dat is een beetje jammer. Gelukkig is het wel optioneel; het vraagt alleen doorzettingsvermogen.

Dat is echter wat lastig – doorzettingsvermogen vinden – want de gameplay is heel erg repetitief. De eerste twee uur zul je je goed vermaken, maar dan zal de verveling toeslaan, omdat het geheel niet bijzonder veel variatie biedt. Dat is jammer, want de game is technisch in orde en je zult ook daadwerkelijk genieten van de kwaliteit. Dat valt te danken aan de verschillende sterrenstelsels die je bezoekt, die er allemaal anders uitzien door gevarieerd kleurgebruik. Het is een mooie ontdekkingstocht, tot je erachter komt dat de game niet echt veel levels te bieden heeft. Los van dat is het vliegen in het heelal iets wat uniek blijft; het voelt namelijk veel tastbaarder aan dan bijvoorbeeld No Man’s Sky, maar dat komt mede door virtual reality.

Visueel ziet de game er namelijk prima uit; het gevoel van grootsheid komt goed over en de illusie dat je een groot ruimteschip bestuurt, is erg gaaf. Dit is ook waarin virtual reality het beste tot haar recht komt, want je wordt helemaal opgezogen in het universum. Daarbij zijn de dogfights erg intens en doordat je nu nog meer om je heen kunt kijken – in plaats van dat je afhankelijk bent hoe snel het apparaat om zijn as draait – voelt het veel meer aan dat je midden in de actie zit. De game laat zich bovendien besturen en in tegenstelling tot Battlezone, waarbij je ook met veel bewegende factoren zit, had de ondergetekende bij het spelen van EVE Valkyrie nauwelijks last van motion sickness.

De start, het stijgen en de val

EVE Valkyrie is een game die in het begin heel erg veelbelovend is. Het neemt je mee op een reis met een interessant verhaal, de game lijkt uitgebreide gevechten te bieden in het heelal en de gameplay leent zich tot boeiende momenten. Het wordt namelijk steeds interessanter en leuker, maar zodra je eenmaal alles onder de knie hebt, is het eigenlijk gedaan met dat aanvankelijke plezierige gevoel dat je echt iets heel erg leuks aan het doen bent. De game confronteert je dan namelijk met een veel te korte singleplayer campagne, een niet al te uitgebreid geheel qua modi, een repetitieve multiplayer en een gebrek aan motiverende factoren om door te blijven gaan.

Dat is jammer, want de techniek heeft men duidelijk in orde en onder de knie. Het verhaal begon zo sterk en je wilt graag meer, maar komt dan van een koude kermis thuis. De besturing is prima, maar de illusie dat je onderdeel uitmaakt van een gigantische space battle wordt vrij snel teniet gedaan doordat je te maken hebt met gameplay die continu hetzelfde is en weinig variatie biedt. De progressie in de multiplayer is op zich goed, maar qua credits gaat het dan weer te langzaam en na een potje of twintig heb je ook deze modus wel gezien.