Review: Assassin’s Creed: The Ezio Collection

Review: Assassin’s Creed: The Ezio Collection – De Assassin’s Creed franchise krijgt dit jaar geen nieuw deel. Om dat vacuüm toch enigszins te vullen, is dit jaar wel The Ezio Collection verschenen waarin je het gehele levensverhaal van de Italiaanse sluipmoordenaar Ezio Auditore da Firenze opnieuw kan beleven. Ubisoft heeft met Assassin’s Creed II de franchise gemaakt tot wat het nu is. Enthousiast als ik toen was over Assassins Creed II, Brotherhood en Revelations, vraag ik me nu af of deze collectie datzelfde overdonderende gevoel kan brengen. Om dat uit te zoeken, speelden we de games en we gaan je er nu meer over vertellen.

Het beste personage uit de franchise

Ezio Auditore da Firenze is zo’n beetje het paradepaardje uit de franchise. Je zult geen spelers van de franchise tegenkomen die deze Italiaanse sluipmoordenaar niet kennen. Ook niet heel vreemd, want Ezio is nu eenmaal het best ontwikkelde personage uit de hele reeks. Naast de humor, opmerkingen en andere zaken heeft dit personage namelijk ook het best uitgewerkte verhaal en daarbij de meeste diepgang. Het is dan ook niet zo vreemd dat Ubisoft ervoor kiest om een collectie rond zijn levensverhaal van te maken. Ezio’s uitstekende verhaallijn begint bij Assassin’s Creed II, maar dit deel doet echter niet wat je verwacht van een remastercollectie.

Assassin’s Creed II het minst indrukwekkend

Opvallend bij de remaster van Assassin’s Creed II is dat deze niet zo lekker meer aanvoelt als voorheen. Niet heel gek natuurlijk; het is immers een spel dat dateert uit 2009. Waar het verhaal uitstekend is, is dat met de gameplay-elementen helaas wat anders gesteld. Bij dit deel werd er namelijk nog gesleuteld aan het vecht- en navigatiesysteem dat pas in latere delen echt optimaal is gaan functioneren; denk dan bijvoorbeeld aan Assassin’s Creed: Syndicate. In het kort komt het erop neer dat Assassin’s Creed II qua gameplay gewoonweg te oud aanvoelt. De oppoetsbeurt doet dit deel niet direct jeugdig aanvoelen, want het is enkel visueel.

Doet Assassin’s Creed II helemaal niets nieuws? Eigenlijk niet, nee. Dingen zoals de verbeterde draw distance zorgen ervoor dat je verder kunt kijken naar de indrukwekkende steden als Firenze en Venetië, maar dit zorgt niet voor voldoende voldoening. Landschappen en gebouwen zien er net wat beter uit, maar dat is vanwege de verbeterde helderheid die deze collectie brengt. Alle drie de games zijn net wat helderder en kleurrijker gemaakt, wat vooral bij Brotherhood en Revelations goed uitpakt. Bij Assassin’s Creed II is het gevoel van een echte remaster gewoonweg nihil en dat is jammer. Zeker vanwege de lovende reacties die dit deel ontving van zowel pers als publiek in 2009; daarmee zijn ook nu je verwachtingen weer hoog en in dat opzicht stelt de game teleur.

Brotherhood de sterkste in deze collectie

Brotherhood doet het gelukkig vele malen beter. Naast de verbeterde helderheid en kleurrijke upgrade, zorgen nog andere aspecten ervoor dat Rome er een stuk mooier uitziet. Verbeterde modellen van personages zijn hier een goed voorbeeld van. Assassin’s Creed II heeft ook hier en daar wat vernieuwde modellen, maar dat is niet tot nauwelijks te zien. Ezio is in Brotherhood zoals hij moet zijn in deze collectie. Gedetailleerder en een beter kleurenpalet maken de sluipmoordenaar weer als nieuw in dit deel. Als remaster pakt deze game ook het beste uit, want het lijkt alsof Ubisoft deze game de meeste aandacht heeft gegeven.

Ondanks dat Brotherhood weliswaar niet zo lang duurt als Assassin’s Creed II, is het in deze remaster wel goed gesteld met de gameplay. Waar Assassin’s Creed II experimenteerde met systemen, lukt het in Brotherhood om dit te optimaliseren. Het vechtsysteem is hier vele malen vloeiender en agressiever. Bij Assassin’s Creed II viel je soms nog net niet in slaap, omdat vijanden je niet durfden aan te vallen. Brotherhood introduceerde de chain kills in de franchise die we tot op heden nog steeds terugzien. Hierdoor kan je na je eerste succesvolle kill gewoon een nieuw doelwit kiezen en blijven moorden, totdat je reeks onderbroken wordt. Dit werkt ook nu weer erg prettig en daarmee is een belangrijk euvel van Assassin’s Creed II enigszins overwonnen.

Revelations grafisch het meest verbeterd

Revelations, het laatste deel uit Ezio’s levensverhaal, gaat eigenlijk nek aan nek met Brotherhood. Dit deel brengt geen spectaculaire veranderingen aan het vechtsysteem mee, maar ziet er wel het beste uit van de drie. Brotherhood voelde aan als een verfrissing door de enigszins verbeterde modellen van de personages en de andere visuele verbeteringen en daar doet Revelations nog een schepje bovenop. In dit deel is namelijk nog duidelijker zichtbaar dat verschillende onderdelen opnieuw zijn gemaakt. De texture, modellen en animaties zijn hier aanzienlijk beter dan in het origineel, waardoor deze game er visueel indrukwekkend uitziet voor een remaster.

Verbeterde resolutie maakt nog geen nieuw spel

Vrijwel elke remaster krijgt – indien van toepassing – een hogere resolutie, waardoor het er allemaal net even wat scherper uitziet. Bij The Ezio Collection is dit ook het geval, maar daarin zien we wel terug hoe weinig tijd Ubisoft eigenlijk in deze collectie heeft gestoken. Het is leuk en aardig dat de meeste dingen er nu net iets mooier uitzien, maar dat geldt niet voor alles. Sommige NPC’s zien er gewoon lachwekkend uit, zoals je hieronder kunt zien. Zowel in het verleden als het heden (verhaallijn Desmond Miles) komen de meest gekke bekken voorbij en in dat opzicht voert Assassin’s Creed II de boventoon. Daarover kunnen we kort zijn, want het is gewoon slordig.

Uiteindelijk is de collectie niet slecht; zo is de gameplay nog steeds vermakelijk. Het verhaal is boeiend en nu in één geheel verkrijgbaar. Jammer is wel dat Ubisoft niet de moeite heeft genomen om gameplay verbeteringen uit latere delen toe te passen in eerdere delen, maar dat heeft misschien te maken met techniek beperkingen. De collectie bevat verder nog alle downloadbare content, maar de multiplayer is wel verdwenen. Het gaat dus om een compleet singleplayer gedeelte, maar met drie games bij elkaar kan je daar zeker erg lang mee vooruit.