Review: Gravity Rush 2

Review: Gravity Rush 2 – Als er één sequel was die ik niet verwachtte alvorens deze werd aangekondigd, was het wel die van Gravity Rush. Hoewel ik persoonlijk enorm te spreken was over het origineel op de PlayStation Vita, leek het me een game die niet genoeg fans achter zich had gekregen om een vervolg te rechtvaardigen. Ik was daarom aangenaam verrast toen in 2015 uit het niets Gravity Rush 2 aangekondigd werd, al moet ik bekennen dat ik enigszins teleurgesteld was toen ik hoorde dat de game enkel nog voor de PlayStation 4 zou verschijnen. Het origineel had immers zoveel goede gameplay mechanieken die gebaseerd waren op de specifieke functies van de PlayStation Vita, zoals het touch screen. Zou dit unieke gevoel volledig verloren zijn gegaan op de PlayStation 4?

De wereld op zijn kop

Gravity Rush 2 maakt haar start in een wereld waarin Kat niet meer toegejuicht wordt door haar medemens. Al het goede waar het eerste deel mee eindigde, is verdwenen in deel twee. Schijnbaar ben je ergens na het einde van het origineel opgeslokt door een zwaartekrachtstorm en deze nam je mee naar een andere wereld en daar werd je aan het werk gezet door de Banga tribe. Raven is nergens te bekennen, en nog belangrijker: Dusty – de mysterieuze zwarte kat – is zoek geraakt en daarmee ook je mogelijkheid om zwaartekracht te beheersen en vooral te manipuleren. Een leugenaar ben je zelfs, wanneer je vertelt dat je eens de Gravity Queen werd genoemd in de krant. Al deze verhalen vol glorie vallen in dovemansoren.

Het is natuurlijk cliché hoe je hier gestript wordt van je krachten, maar gelukkig word je al snel herenigd met Dusty. De personages die je eerder uitlachten, raken langzaam maar zeker goed bevriend met je. Wanneer Lisa, de leidster van de Banga tribe, ervoor kiest om het dorp dat bestaat uit vliegende boten te verplaatsten naar Jirga Para Lhao, begint de game pas echt. Je staat voor een grote, open en bruisende wereld die vooral een stuk minder grauw is dan Hekseville uit de originele game. Team Siren heeft gewerkt aan de kleine details, waardoor het minder lijkt op copy paste werk, maar waardoor de stad ook daadwerkelijk uniek is en vooral een stuk minder saai oogt. In tegenstelling tot de eerste game, kun je nu ook daadwerkelijk gaan en staan waar je wilt.

Zijmissies en online functies

Ook zijn er veel meer zaken die je bezighouden naast de verhaalmissies, waaronder een degelijke stroom aan zijmissies en random online events, zoals Treasure Hunts waarin je extra’s kunt vinden als Emotes, Talismans en meer, maar ook Time Trials waarbij je uitgedaagd kan worden door een persoon die op hetzelfde moment speelt om zijn score te verbeteren. Dit laatste nodigt uit om eens te testen hoeveel de besturing is verbeterd ten opzichte van de originele game en dan vooral die van de PS4 versie, waarvan wij eerder bevonden dat deze nogal stroef was en af en toe absoluut niet meewerkte aan wat wij wilden bereiken. En dan hadden we het nog niet over de camerahoeken die regelmatig als doorn in het oog de meest onhandige situaties opleverden.

Gelukkig voor ons is er hard gewerkt aan de gameplay en vooral aan de manier waarop verschillende krachten vloeiend in elkaar overlopen. Het grootste verschil zit vooral in de toegevoegde auto-aim, die in dit geval niet tot de overbodige luxe behoort. Soms moet je gewoon snel van de ene vijand naar de andere kunnen met het gebruik van je Gravity Kick en dan is het erg vervelend als je steeds recht langs je vijand schiet. Wanneer je wisselt tussen Gravity form en Normal form (R1 en L1), reset de camera ook op een fatsoenlijke manier, waardoor je meteen weet wat boven en onder is – een verandering waarvan je eerst niet wist dat je hem nodig had, tot je het verschil hebt gezien. Daarnaast zit ook de camera niet om de haverklap vast in een verkeerde hoek, waardoor we niet precies kunnen zien waar we heen gaan. De enkele keer dat dit nog wil gebeuren, is in kleine ruimtes van bepaalde verhaalmissies of tijdens het Gravity Sliden met L2. Maar je kan helaas niet alles hebben…

Lunar en Jupiter voegen zich bij het krachtenarsenaal

De nieuwe krachten zijn de minste niet en iets goeds is altijd net dat beetje beter wanneer je er lang op moet wachten. Helaas is het verhaal van Gravity Rush 2 er één dat wel heel traag op gang komt en je hebt al bijna het idee aan het einde van de game te zitten zodra je de Jupiterstijl kan beheersen. Dat is natuurlijk niet zo, maar de missies en ook de cut-scènes die daarbij horen voelen opzettelijk sloom aan en dat doet de game geen eer aan. Hoewel ik in het origineel al gauw verliefd werd op Kat, Dusty en het verhaal eromheen, kreeg ik bij deze game regelmatig de neiging om cut-scènes te skippen en daar word je als liefhebber van verhalende games absoluut niet vrolijk van. Maar zoals ik al zei, de extra krachten zijn het wachten waard.

Ze voegen namelijk wat toe aan datgene wat ik persoonlijk het leukste vind aan de game, namelijk de verschillende uitdagingen die variëren van het verslaan van vijanden tot het snel langs punten racen. De Lunar vorm maakt je enorm licht en snel, waardoor je hoger kunt springen en je Gravity Kick verandert in een Warp Kick, waardoor zelfs de snelste vijanden niet snel genoeg zijn om aan je te ontkomen. Jupiter, daarentegen, maakt je wat lomper, maar geeft je toegang tot een paar enorm sterke aanvallen die wel een paar seconden nodig hebben om op te laden, maar daarna kun je met een grote knal een grote groep vijanden in één keer uitschakelen. Je kunt wisselen van vorm door op het touch pad naar boven (Lunar) of beneden (Jupiter) te drukken. Simpeler kunnen ze het niet maken.

Upgraden over de kop

Maar of je een bepaalde uitdaging haalt op de hoogst mogelijke score hangt soms niet af van hoe goed je bent, maar meer van hoeveel upgrades je hebt gehad. In het origineel had je een menu waarin je specifiek kon focussen op wat je wilde verbeteren. Meer health, sneller aanvallen, sterkere aanvallen of sneller kunnen bewegen; in het origineel had je de mogelijkheid om zelf te kiezen wat jij belangrijk vond door de roze diamantjes genaamd ‘Gravity Gems’ voor die specifieke kracht in te leveren. Dit gaat niet meer, want je kunt door middel van deze juweeltjes alleen nog je vechtmethodes upgraden en de rest gaat automatisch na het voltooien van een missie. Een verandering die niet goed of slecht is, maar slechts dat: een verandering. De meeste vaardigheden voelen zinloos om te upgraden en degenen die het wel waard zijn, kosten ontzettend veel Gravity Gems.

Iets anders wat ook vrij zinloos is, maar eigenlijk heel interessant had kunnen zijn indien hier meer tijd in was gestoken, zijn de Talismans. Deze geven je een extra boost of kracht die je door normale upgrades niet kunt verkrijgen. De Talismans vind je door Gravity Gems te delven in mijnen, via Treasure Hunts of als beloning voor het voltooien van een missie. Jammer genoeg zijn de veranderingen van de meeste Talismans niet of nauwelijks merkbaar. Je zou in principe de complete game kunnen spelen zonder de voor- en/of nadelen van het (niet) gebruiken van deze steentjes te ondervinden. Het voelt voor ons alsof ze het upgradesysteem hebben willen uitbreiden zonder het al te ingewikkeld te maken, maar wat ze in onze ogen hebben gedaan, is het geheel uitbreiden zonder het zinvol te maken.