Review: The Evil Within 2

Review: The Evil Within 2 – Een gepast excuus om het ene na het andere goedkope horrorcliché op elkaar te stapelen? Ik denk dat veel minder begenadigde horrorregisseurs – lees: vandaag de dag zowat iedereen die niet James Wan (The Conjuring), Ti West (The Innkeepers) of Mike Flanagan (Oculus) heet – er hun rechterhand voor zouden geven. Shinji Mikami, zelf populair geworden met het meesterlijke en behoorlijk vernieuwende Resident Evil 4, kwam er enkele jaren geleden zomaar even mee op de proppen, netjes verpakt in de oerdegelijke horrorgame The Evil Within. Door spelers letterlijk in de ziekelijke geest van een moordlustige psychopaat te droppen, gaf de ontwikkelaar zichzelf een vrijgeleide om je van het ene platgetreden griezelpad naar het andere te sleuren. Nu, enkele jaren later, proberen Bethesda en Tango Gameworks datzelfde trucje nog eens dunnetjes over te doen. En raad eens? Ze slagen er nog in ook.

Losse eindjes

The Evil Within 2 pakt de draad weer op waar zijn voorganger hem drie jaar geleden liet vallen. Wie toen de indruk had dat het achtergrondverhaal rond de dochter van protagonist Sebastian Castellanos – zogenaamd overleden in een huisbrand van verdachte origine – niet helemaal afgerond werd, wordt nu bedankt voor zijn of haar opmerkzaamheid. Castellanos, ooit een veelbelovend rechercheur, werd na de gebeurtenissen uit het eerste deel bedankt voor bewezen diensten en verzuipt zijn zorgen en verdriet in de alcohol. Een slimme verwijzing naar de vergelijkbare evolutie die Ethan Thomas doormaakt in de Condemned reeks of nog maar eens een cliché dat Tango Gameworks uit hun hoge hoed tovert? We krijgen amper de tijd om het ons af te vragen. Sebastian wordt benaderd door zijn oude partner Juli Kidman, die hem nogal verontrustend nieuws brengt: zijn dochter leeft nog en heeft dringend hulp nodig.

Lily Castellanos – want zo heet het arme kind – is helemaal niet omgekomen in een vuurzee, maar werd achter de schermen gekidnapt door Mobius, een schimmige organisatie met snode plannen. Ze wordt tegen haar wil gebruikt als basis voor een nieuw STEM-project, een psychisch experiment waarvoor de breinen van al dan niet gewillige testsubjecten met elkaar verbonden worden in de hoop zo een stabiele, mentale wereld te creëren. Aanvankelijk liep alles van een leien dakje, tot Mobius om onbekende redenen het contact met Lily verloor. Responsteams verdwijnen spoorloos en alles wijst erop dat de anders zo idyllische droomwereld langzaam maar zeker in een nachtmerrie aan het veranderen is. Tijd om de grove middelen boven te halen: Sebastians vaderinstinct. Vrijwillig daal je een tweede keer af in deze virtuele hel in de hoop zo je dochter weer naar het land der levenden te brengen.

Sebastians dochter op het voorplan brengen blijkt bijna onmiddellijk een goede zet te zijn. Was de flik in het vorige deel nog wat kleurloos, dan is het nu een stuk makkelijker om je in te leven in de angst en onzekerheid van deze wanhopige vaderfiguur. De cast bestaat verder nog steeds grotendeels uit bordkartonnen figuren – vooral in de vorm van een handvol onderling inwisselbare leden van een Mobius crisisteam – maar dat doet geen afbreuk aan de urgentie die Sebastians missie uitstraalt. Ook leuk zijn de talrijke verwijzingen naar het eerste deel, die van The Evil Within 2 een rasecht vervolg maken. De ongemakkelijke pacing is wel een pijnpunt(je). Sebastian spendeert de eerste uren van het spel aan een nodeloos uitgerekt kat-en-muisspel met een lokale seriemoordenaar en hoewel dat op zich nooit echt saai wordt, schiet de verhaallijn pas na die laatste confrontatie echt in een stroomversnelling.

Smalltown, USA

Daalde Sebastian de vorige keer nog onwetend af in een verwrongen versie van het Beacon gekkenhuis, dan mag hij zich nu een weg banen door Union. Dit is het archetypische voorbeeld van een klein dorpje in de Verenigde Staten, waarvan elk hoekje en gaatje dat typische gevoel opwekt dat je bijvoorbeeld ook in een reeks als Twin Peaks terugvindt. Hier in de lage landen wekken die beelden niet onmiddellijk een gevoel van herkenning op, maar ik kan me voorstellen dat het de doorsnee Amerikaan iets meer doet om dat soort vredevolle omgeving aan stukken gereten te zien worden. Terwijl je trip door Union nog steeds gebruikmaakt van rechtlijnige paden en zorgvuldig opgebouwde griezelsegmenten, mag je dit keer ook meermaals vrij rondlopen in het dorp. Een beperkte open wereld, zeg maar, inclusief zijmissies; een wereld die je op je gemak aan een nauwgezet onderzoek mag onderwerpen.

Dit is een gewaagde stap en daar heb ik respect voor, al roept het bij mij ook gemengde gevoelens op. In de beste momenten van The Evil Within 2 lijkt het wel alsof je eindelijk vrij losgelaten wordt in een van alle mist ontdane versie van Silent Hill. Gevaar schuilt in alle mogelijke vormen en maten achter elke hoek en onheilspellende signalen op je walkietalkie verwijzen naar allerlei gruwelscenario’s die je zelf mag gaan ontdekken. Na verloop van tijd verliezen de voortdurende aanvaringen met standaardmonsters echter een deel van hun kracht en merk je dat de open wereld eigenlijk te veel structuur aanbrengt in wat van oorsprong een uiterst chaotische ervaring zou moeten zijn. Begrijp me niet verkeerd: Union intrigeert en fascineert naar hartenlust, maar het dorp is ook voorspelbaar. Je hebt niet langer het gevoel dat de regels op elk moment volledig herschreven kunnen worden, zoals dat in het eerste deel wél het geval was.

Let The Bodies Hit The Floor

The Evil Within 2 verkiest nog altijd confrontatie boven dreiging, maar heeft wel enkele zorgvuldige lessen geleerd op vlak van opbouw. Men werkt zorgvuldig toe naar de jumpscares, die je als vanouds staalhard bij de keel grijpen. Nog belangrijker is de gespannen sfeer, die op elk moment lijkt te kunnen omslaan van een onheilspellend gevoel van onbehagen naar blinde paniek. Die paniek kunnen we overigens volledig op het conto van Sebastian schrijven. De man loopt nog steeds alsof hij continu last heeft van een verstopte dikke darm en probeer vooral niet snel weg te lopen wanneer je omsingeld bent door vijanden, want dan springt je beeldscherm zo hectisch op en neer dat een epilepsieaanval nooit veraf is. Dat gezegd zijnde, dien ik ook op te merken dat het schieten een pak beter aanvoelt en dat het dit keer een stuk gemakkelijker (en bevredigender) is om voor een rustige stealth aanpak te kiezen.

Sebastian kan nog steeds om de zoveel tijd gaan uitblazen in een soort saferoom: dit keer niet langer een duistere hospitaalvleugel, maar een felverlicht politiekantoor. Hier omhelst The Evil Within 2 volop zijn RPG-kant, door spelers maar liefst vijf upgradebomen aan te bieden. De opties zijn zo talrijk en jouw middelen zo beperkt, dat je niet anders kan dan keuzes maken of prioriteiten stellen. Je opteert met andere woorden voor een bepaalde speelstijl, al zullen voorstanders van stealth merken dat je vroeg of laat toch de botte hakbijl zal moeten bovenhalen. Het is ook nog steeds mogelijk om je wapens up te graden en je kan dit keer zelfs munitie in elkaar knutselen met voorraden die je in Union vindt. Het loont met andere woorden om regelmatig het verhaal even opzij te schuiven en op zoek te gaan naar extraatjes, die op lange termijn je verblijf in dit typisch Amerikaanse dorpje zullen vergemakkelijken.

Hoe talrijk je mogelijkheden ook zijn, een goede horrorgame is niets zonder het betere kanonnenvoer. Net als zijn voorganger laat The Evil Within 2 zich hier van zijn beste kant zien. De basisvijand mag dan wel snel gaan vervelen – dit kan ook haast niet anders; we hebben zombies inmiddels al zo vaak de revue zien passeren – de grotere snoodaards en eindbazen zijn nog steeds meer dan de moeite waard. Of je het nu opneemt tegen een gigantisch vrouwmens met meerdere hoofden en een uit de kluiten gewassen cirkelzaag of de degens kruist met een maniakale fotograaf die foto’s neemt van zijn stervende slachtoffers… elke confrontatie is op de één of andere manier memorabel en zorgt ontegensprekelijk voor een adrenalinestoot. Echt moeilijk wordt het neerhalen van deze gedrochten nooit, maar Tango Gameworks geeft je wel steevast het gevoel dat het op elk moment kan misgaan.

Op technisch vlak…

…doet The Evil Within 2 wat het moet doen, al moeten we hier vooral ook de wisselvalligheden uitwijzen. Op het gebied van graphics blaast de game je bijvoorbeeld nooit uit je stoel. Union is weliswaar gedetailleerd, maar niet bepaald ontdaan van alle glitches en de hoeveelheid pop-up die je te verwerken krijgt, is bij vlagen behoorlijk storend. Het uiterlijk van de personages schommelt dan weer tussen degelijk en aanvaardbaar. De game ziet er beter (en vooral minder wazig) uit dan het origineel, maar ik heb toch al beter gezien – ook in dit genre. Wat de audio betreft, komt The Evil Within 2 beter uit de verf. Het stemmenwerk is nog steeds hit-and-miss, zeker wat Sebastian betreft, maar de soundtrack is gepast creepy, terwijl de omgevingsgeluiden meermaals de haren op je armen en nek genadeloos de hoogte injagen. En is dat uiteindelijk niet alles wat je kan verlangen van een horrorgame pur sang?