Review: The Inpatient (PS VR) – Het is inmiddels alweer bijna drie jaar geleden dat Supermassive Games met Until Dawn een ijzersterke horror game afleverde voor de PlayStation 4. Het was geen perfecte game, maar desondanks misschien wel één van de leukere titels van 2015. De franchise stapte met Rush of Blood vervolgens in de VR-trein met een on-rails shooter in hetzelfde universum, ook al was hier geen sprake van een echt vervolg. Dat Supermassive Games een talent heeft voor VR werd meteen duidelijk en de wereld snakte naar een écht vervolg op Until Dawn. Nu is daar The Inpatient – een game die enkel te spelen is in VR en die ook daadwerkelijk meer achtergrondinformatie moet geven over de gebeurtenissen in Until Dawn. Een nieuwe Until Dawn game met een verhaal én in VR? Dat kan haast niet fout gaan… of toch wel?

Gekkenhuis!

Het verhaal speelt zich 62 jaar voor de gebeurtenissen van Until Dawn af. Je bent een naamloze patiënt in het Blackwood Pines Sanatorium die last heeft van blackouts en wiens geheugen zo lek als een zeef is. De game begint wanneer dokter Bragg je allemaal vragen stelt over wie je bent en wat je je allemaal kunt herinneren. Als je niet in een behandelsessie met de dokter zit, dan is je leefomgeving beperkt tot een klein kamertje in het gesticht dat je enkel gebruikt om te slapen. Gedurende de drie uur durende game word je steeds voor keuzes gesteld die het verloop van het verhaal verder vormgeven – net zoals in het originele Until Dawn.

Dit ‘Butterfly effect’ zorgt voor enige replaywaarde, maar uiteindelijk is het verhaal niet interessant genoeg om meerdere speelsessies te rechtvaardigen. Je geeft niet om de karakters die je pad kruisen en wanneer ze uiteindelijk (geheel niet onverwachts overigens) sterven, zal het je weinig boeien. In Until Dawn probeerde je vaak om één of meerdere karakters in leven te houden tegen beter weten in. Je begon ook te geven om deze personages en dat is wat Supermassive Games met The Inpatient helaas niet voor elkaar krijgt. Het feit dat de gameplay niet geweldig is, helpt ook niet echt.

Je bestuurt de patiënt ofwel met de DualShock 4 controller of met de Move controllers. De Move controllers bieden je iets meer interactiviteit in de wereld dan de DualShock 4. Je kunt dingen namelijk iets eenvoudiger oppakken en wanneer je eenmaal een zaklamp hebt, dan is het gebruik ervan veel prettiger met de Move controller dan met een gewone controller. Beide methodes hebben echter het probleem dat ze het perspectief van de camera tegenover je virtuele lichaam ongewild ‘verschuiven’. Dit meestal na een cut-scène of andere onderbreking. Het gevolg is dat je dan scheef loopt en je moet je hoofd volledig draaien om alsnog recht te lopen.

Het herkalibreren van de controllers heeft in geen enkel geval geholpen, want ik moest de game echt opnieuw opstarten om ‘fris’ verder te kunnen gaan. Wellicht een bug, tenzij er iets goed fout is met mijn PlayStation VR set-up. Tegelijkertijd is het niet een geheel onbekend probleem in VR-games, dus de kans is groot dat de game de boosdoener is en dat is jammer. De Move controllers bieden desalniettemin net wat meer immersie en om dat te vergroten, biedt The Inpatient je de mogelijkheid om antwoorden op vragen hardop uit te spreken. Dat is leuk bedacht, maar het heeft vooralsnog een hoog gimmick-gehalte. De stemherkenning werkt overigens erg goed, maar na een korte tijd schakel je waarschijnlijk gewoon weer over naar het drukken op een knop, want dat is praktischer en vlotter. Daarover gesproken…

Traag als dikke …

Je begint vastgeketend in een stoel aan de game, maar na kort vast te hebben gezeten mag je vrij bewegen in je cel. Wat hierbij meteen opvalt is hoe traag je als patiënt loopt. Ik dacht eerst dat er iets niet klopte of dat ik een knop over het hoofd had gezien. Maar nee, er is geen manier om je sneller voort te bewegen. Daarmee krijgt The Inpatient een heel erg hoog walking-simulator gehalte. Je weet daardoor ook dat er geen situatie komt, waar je hard van moet wegrennen om te overleven en dat neemt een stuk spanning weg. The Inpatient is dus in ieder geval niet voor de ongeduldige gamers onder ons (eerlijkheidshalve zal ik zeggen dat ik bij die groep hoor).

Dat zou nog opgelost kunnen worden door een enorm sterk verhaal, waardoor je continu op het puntje van je stoel zou zitten, maar dat is helaas ook niet het geval. Veel dialogen zijn veel te traag en doen het verhaal ook niet echt vorderen. Hierdoor word je geduld enorm veel op de proef gesteld, wat eens te meer aangeeft dat we hier te maken hebben met een erg trage game. Als je de review tot hier gelezen hebt, dan denk je wellicht dat The Inpatient alleen maar kommer en kwel is, maar dat is niet helemaal eerlijk. Er zijn wel degelijk zaken waar de game in uitblinkt en dat zit hem in het audiovisuele aspect.

Audiovisueel zeer geslaagd

Supermassive Games liet met Until Dawn en Rush of Blood zien dat ze grafische pareltjes kunnen maken. The Inpatient ziet er in één woord fantastisch uit. De sfeer uit de jaren ’60 wordt uitstekend overgebracht. De karakters en de omgevingen zijn iets te gigantisch om echt te voelen (niemand in The Inpatient is blijkbaar kleiner dan 2 meter), maar de gezichtsuitdrukkingen en de algehele aandacht voor de uitvoering is uitstekend. Bij de eerste keer dat dokter Bragg naar je toe leunt, kun je zowat de haren van zijn baard tellen. Hoe verder je in de game komt, hoe weidser de omgevingen worden, maar daar laat The Inpatient dan weer wel een steek vallen.

Grote ruimtes bevatten namelijk – begrijpelijkerwijs – minder details. Dat in combinatie met het gevoel dat de ruimtes gigantisch zijn, geeft je een ‘leeg’ gevoel. Je bent je er erg van bewust dat je een VR-game speelt op die momenten. Resident Evil VII deed dat bijvoorbeeld stukken beter door het gros van de game claustrofobisch te houden. Kortom, sommige ruimtes hadden kleiner gekund voor een beter effect. De audio van The Inpatient is verder uitstekend te noemen. De eerste keren dat je droomt, zul je op het puntje van je stoel zitten door de kwaliteit van alle vreemde geluiden om je heen. Deze sensatie duurt jammer genoeg elke keer te kort, omdat je weer getransporteerd wordt naar een andere situatie, waardoor The Inpatient ook hier nooit het onderste uit de kan haalt.

Conclusie

Supermassive Games heeft geprobeerd er het beste van te maken, maar The Inpatient is jammer genoeg niet het vervolg - of wel de prequel - waar horror fans met smart op zaten te wachten. De game kent vleugjes van uitmuntendheid, maar die zijn beperkt tot het eerste uur. Daarna vervalt de game in trage, clichématige jump-scare gameplay die niet goed uit de verf komt. Dat komt hoofdzakelijk doordat het verhaal niet weet te boeien gedurende de magere drie uur die The Inpatient duurt. De replay waarde is bovendien minimaal tenzij je een Trophy jager bent. Grafisch en audiotechnisch is de game geweldig, maar zelfs dat kan deze titel niet redden van middelmatigheid. We hopen erop dat een volgend deel in de Until Dawn franchise deze misstap compenseert, want de franchise verdient beter.

Pluspunten

  • Audiovisueel heel sterk
  • Bij vlagen heel spannend

Minpunten

  • Verhaal niet heel interessant
  • Traag
  • Besturing is inconsistent

5.0