Review: Devil May Cry 5

Review: Devil May Cry 5 – De Devil May Cry franchise staat al jaren aan de top van de bekende hack ’n slash games. Dante, ook wel bekend onder de naam Tony Redgrave, houdt sinds 2001 de demonen van de straat en de families van Redgrave City veilig. Er is echter één familie die al sinds het begin der tijden lijdt onder de langdurige strijd tussen de demonen en de mensheid en dat is zijn eigen familie. Zo’n tweeduizend jaar geleden bevocht Dante’s vader Sparda de kwade legioenen van de onderwereld en hij wist hen eigenhandig op te sluiten op een plek van waar ze hopelijk geen schade meer konden aanrichten. Helaas bleek het tegendeel waar en werd er vanuit de donkerste plekken op de aarde opnieuw een invasie gelanceerd, waarbij Sparda’s vrouw kwam te overlijden, één van zijn zoons zoekraakte en Dante als enige achterbleef.

Het begin van Devil May Cry

De motivatie om als Devilhunter door het leven te gaan is op dat moment geboren en Dante startte zijn bedrijf ‘Devil May Cry’ op. Deze naam staat symbool voor het grote verlies dat hij geleden heeft. En ook dit staat weer centraal in het nieuwste deel, waarin de hel vrij letterlijk losbreekt en Dante al snel opgeroepen wordt om hier korte metten mee te maken. Door middel van flashbacks en referenties naar gebeurtenissen uit eerdere games, wordt al snel duidelijk wat er precies gaande is. En dat is maar goed ook, want voor je het weet sta je oog in oog met de bloeddorstige Demon King genaamd Urizen en word je middenin alle harde actie gegooid – iets waar Capcom en de Devil May Cry games natuurlijk als geen ander om bekend staan.

Tijdens het openingsgevecht krijg je een korte introductie tot de basis van het gevechtssysteem, in dit geval de basis van Nero. Driehoekje om te hakken op mêlee afstand, vierkantje voor aanvallen op afstand met bijvoorbeeld vuurwapens en de cirkel knop is je ‘speciale’ aanval genaamd ‘Devil Breaker’. Na dit gevecht word je meteen in het diepe gegooid, wanneer blijkt dat je alle extra bekwaamheden die je kan aanleren, meteen voor het uitzoeken hebt. De kenners van de franchise zullen direct weten waar ze mee aan de slag willen, terwijl nieuwkomers misschien enorm overrompelt zullen worden door de mogelijkheden. Gelukkig heeft Capcom daarvoor ‘The Void’ in het leven geroepen en hier kun je naar hartenlust alles oefenen.

Upgraden, oefenen en nog eens oefenen

Het aanpassen en bijleren van movesets kan op meerdere momenten in de game. Namelijk alvorens je een missie opstart en tijdens de missies als je een belletje pleegt naar Nicoletta ‘Nico’ Goldstein – de technicus achter Nero’s nieuwe mechanische arm – of in latere missies via standbeelden. Alle upgrades kun je aanschaffen met de Red Orbs die je door de gehele game heen kunt vinden en als beloning krijgt na het voltooien van een missie. Hoeveel je ontvangt hangt af van meerdere factoren, maar het is voornamelijk verbonden aan de ‘Stylish Points’. Hoe meer verschillende combo’s je uitvoert, des te meer schade je aanricht en hoe minder je geraakt wordt, des te groter is je beloning aan het einde van een missie. Daarom is het upgraden en het oefenen in The Void ook zo belangrijk, aangezien sommige combo’s alleen vanuit een specifieke hoek of met bepaalde timing uitgevoerd kunnen worden.

Desondanks wordt niet alles aan je voorgekauwd tijdens je sessies in The Void, zoals de timing die benodigd is om een combo uit te voeren. Zo bestaat er bijvoorbeeld een combo waarbij je ‘gewoon’ vier keer driehoekje moet indrukken, maar de timing tussen driehoekje drie en vier is zo specifiek dat die combo niet zomaar lukt. Ook tijdens de missies wordt het dan moeilijk om combo’s ten uitvoer te brengen, voornamelijk omdat bij de meeste combo’s ook nog eens de stick in een bepaalde richting gedrukt moet worden. Dit is normaal niet zo’n probleem, maar de camera maakt het je extra moeilijk als die probeert in te zoomen op alle actie en ook nog eens vrij houterig beweegt.

Uit onze bevindingen blijkt dat dat minder wordt als je ‘Camera Tracking’ uitzet en de ‘Camera Speed’ en ‘Distance’ een klein beetje hoger zet, met het nadeel dat de camera soms geblokkeerd wordt door grotere vijanden of objecten, maar dit is slechts sporadisch een probleem en valt makkelijker te corrigeren. Voor momenten dat je er echt niet uit komt, kun je overwegen om Auto Assist aan te zetten, maar helaas zorgt dat er wel voor dat je bijna de volledige controle over je personage kwijtraakt. In plaats van dat het enkel de timing combo’s aanpakt, zal je personage ook automatisch ontwijken op momenten dat je wil aanvallen en vice versa. Als je nog enigszins wilt genieten van de game, raad ik die optie ten sterkste af.

Welkom, Devil Hunters

Als je eenmaal een paar uurtjes gespeeld hebt met Nero en je beter bekend bent geworden met het vechtsysteem, zul je geïntroduceerd worden tot een nieuw personage genaamd V, maar ook tot oude bekenden, waaronder de legendarische Dante zelf. Sommige missies moeten gespeeld worden met één specifiek personage, maar bij andere missies kies je zelf je favoriet uit één van de drie voorgenoemde. Afhankelijk van wie je kiest, bestaat er de mogelijkheid dat je andere vijanden tegen het lijf loopt en vanzelfsprekend zal het verhaal ook een andere loop nemen, al komt het uiteindelijk wel op hetzelfde neer. Als mij de keuze werd gegeven, koos ik normaliter voor de mysterieuze V, die zelf niet over de kracht beschikt om te vechten, maar wel demonen kan oproepen om dit voor hem te doen.

De zwarte panter Shadow en de raaf Griffon zorgen voor een heel andere speelstijl, waarbij het de bedoeling is om zelf op veilige afstand te blijven terwijl je commando’s geeft aan de twee schaduwwezens. Het enige wat zij niet kunnen is een vijand daadwerkelijk doden, dus daar moet V zijn eigen handen wel vuil maken. Qua algemene combo’s werkt het nagenoeg hetzelfde als wanneer je met Nero of Dante vecht, maar de flow van de gevechten is toch volledig anders. Niet alleen zorgt de verhaallijn van V voor een interessante nieuwe blik op de gebeurtenissen in Devil May Cry, het zorgt ook nog eens voor een aantrekkelijke afwisseling in speelstijl, die wat relaxter aanvoelt dan het gejaagde en rauwe wat we gewend zijn van Dante en Nero.

Dante doet alles beter

Dante heeft wel de meest uitgebreide movesets, combo’s en daarnaast ook de meeste verschillende wapens. Tevens veranderen deze wapens ook naarmate het verhaal vordert, waardoor ze niet alleen anders zijn in gebruik, maar ook krachtiger worden. Naast zijn normale combo’s, is er ook nog de mogelijkheid om zijn ‘stijl’ aan te passen naar vier verschillende opties: Trickster, Gunslinger, Royal Guard en Swordsmaster, die ieder hun voordelen hebben afhankelijk van welk wapen je gebruikt. Om de meeste Stylish Points te behalen is het wisselen van stijl een absolute must, want het ziet er bijzonder stoer uit, vooral als hij overgaat naar de ultieme aanval in de Devil Trigger modus. De echte hardcore spelers zullen dit ook constant doen, maar voel je niet gedwongen als dit te diepgaand voor je is. Het is namelijk geen verplichting om je doel te kunnen behalen.

Het verloop van de game en de gebeurtenissen van dien zullen ervoor zorgen dat je al gauw een band opbouwt met de personages, maar zal er vast en zeker ook voor zorgen dat je een favoriet krijgt. Wees niet bang dat je door je voorkeur stukken van het verhaal mist of dat je de game opnieuw moet spelen, er is namelijk gewoon Mission Select beschikbaar. Je kan hierdoor missies die je al gedaan hebt nogmaals spelen, maar dan met een ander personage. Een leuk detail is, dat je de overige personages – bestuurd door andere spelers – soms tijdens de missies ook terugziet. Dit wordt aan het begin van de missie gecommuniceerd door de pop-up ‘Starring DMC Crew’ en als dit dan een echt persoon is, staat hier ook zijn PSN naam bij.

De onderwereld door de recycle molen

Ik betrapte mezelf erop dat ik soms, indien het me opviel, deze persoon ging bekijken om te zien of hij/zij iets anders deed dan wat ik deed, of misschien wel iets heel cools. Je kan de persoon dan een score geven aan het einde van de missie, waardoor hij/zij beloond zal worden met een leuk extraatje. Natuurlijk kunnen zij dit ook bij jou doen. Niet verplicht, maar wel tof. Wat me ook opviel, terwijl ik de omgeving in me opnam, is hoe verder je in de game komt hoe minder interessant de omgevingen worden. Het zijn vaak rode en donkere tinten van iets bloederigs, vuur of brokken steen, wat in zijn totaliteit vrij ongeïnspireerd overkomt. We begrijpen dat dit de onderwereld is, maar niemand had het erg gevonden als er iets meer eigen fantasie op los gelaten was.

De cut-scènes daarentegen stellen de meest complete ervaring voor zowel de fans als de nieuwkomers ten toon. Het zien van de beelden geeft je spontaan extra zin om de game te gaan spelen. Van bloedstollende ontmoetingen met vijanden tot bijna-dood ervaringen en her en der een knap staaltje vechtkunst van onze Devil Hunters. Ook de soundtrack is ontzettend geschikt en goed aangepast op de verschillende situaties die zich voordoen, wat echt genieten is. De daadwerkelijke gameplay verbleekt haast in vergelijking, maar gelukkig blijft er genoeg over om van te houden.