Gespeeld: No Straight Roads – Ritmische games zijn er inmiddels in alle soorten en maten. Rechttoe, rechtaan knopjes drukken op de maat, dansgames, games waar je zelfs instrumenten bij moet gebruiken… Je kan het onderhand zo gek niet bedenken of het bestaat. No Straight Roads gaat voor een wat andere aanpak, namelijk klassieke hack & slash gameplay waarbij je op de maat moet uithalen om vijanden te verslaan. Misschien een beetje vergelijkbaar met Crypt of the NecroDancer, maar toch wat anders.

The ballad of a dying genre

In No Straight Roads spelen we als Mayday en Zuke. Mayday is een energieke meid die gitaar speelt en de zang op zich neemt. Zuke is een rustige kerel die op de drums speelt. De hele wereld is in de ban van een muziekgenre genaamd EDM, een soort hybride tussen house, techno en een vleugje dubstep. Rockmuziek is zowaar aan het uitsterven, maar Mayday en Zuke willen daar een stokje voor gaan steken en laten blijken waarom hun muziek nog steeds, tsja, rockt.

De game bestaat voornamelijk uit platform elementen gecombineerd met hack & slash gameplay. Mayday en Zuke zijn beiden speelbaar en houden er ook een iets andere stijl op na. Mayday deelt middels haar gitaarakkoorden wat langzamere, harde klappen uit terwijl Zuke met een flinke drumsolo snel achter elkaar veel lichtere klappen kan uitdelen. Er zijn verschillende soorten vijanden om het tegen op te nemen en deze hebben elk hun eigen zwakte. Wisselen tussen Mayday en Zuke is dus nodig. De karakters staan verder geheel los van elkaar, waar we mee bedoelen dat ze elk hun eigen levensbalk hebben en dus niet de levens met elkaar delen, zoals in veel andere games met twee hoofdpersonages.

Een toffe gimmick… Die nog niet werkt

Het ritmische gedeelte van No Straight Roads houdt in dat je de aanvallen op de maat van de muziek moet plannen die op de achtergrond speelt, een beetje zoals Crypt of the NecroDancer die wij eerder al benoemden. Dit is een leuk concept, maar in de build van No Straight Roads die wij voorgeschoteld kregen werkte dit nog niet helemaal naar wens. De muziek viel vaak voor de helft weg, waarbij de achtergrondmuziek bleef doorspelen, maar de akkoorden gewoon verdwenen waren. Dan wordt het lastig om op de maat jouw aanvallen uit te voeren.

Ook mochten we een baasgevecht spelen. Deze begon zeer indrukwekkend en ook het personage waar we het tegen moesten opnemen, DJ Subatomic Supernova, was erg origineel en liet ons diverse keren lachen met zijn verheven uitspraken. Een soort Kanye West van het EDM-genre. Maar ook bij dit gevecht ondervonden we problemen met de muziek, waardoor we hem nauwelijks wisten te verslaan. Je ritmische game showen zonder de audio op orde te hebben is natuurlijk nogal een no-go, beetje knullig dus.

Effecten stelen de show

No Straight Roads leek in eerste oogopslag grafisch niet veel bijzonders te zijn, maar naarmate we in het spel waren gedoken werden we aangenaam verrast door het leveldesign en de bijbehorende effecten. Beeld je een lichtshow in van een gemiddeld popconcert, maar dan verwerkt in een game die volledig om muziek draait. Wij voelden de vibe wel en de manier waarop de effecten door een level heen reageerden op de muziek, was iets wat wij absoluut kunnen waarderen. Mits de muziek natuurlijk meewerkt.

Voorlopige conclusie

Een game als No Straight Roads heeft zeker potentie, maar heeft nog een behoorlijke weg te gaan alvorens wij het echt een aanrader zouden kunnen noemen. Recent is bekendgemaakt dat de game naar 2020 is doorgeschoven en dat lijkt ons een prima beslissing. Een 3D platformer met hack & slash elementen die helemaal om muziek draait is namelijk iets wat we niet vaak tegenkomen. Ontwikkelaar Metronomik heeft iets leuks in handen en nu is het slechts afwachten hoe het volgend jaar uitpakt.