Special: Ghostbusters: The Video Game Remastered – Als je iets vreemds spot in je buurt, bel je de Ghostbusters. Dat is al jaren zo. En toch slagen ze er bij Sony maar niet in om een geslaagd vervolg uit de grond te stampen. Ghostbusters 2 kreeg ten tijde van zijn release (en nu nog steeds) een hoop kritiek omwille van de repetitieve plotstructuur en de volledig vrouwelijke reboot flopte grandioos aan de box office. Jason Reitman – nota bene de zoon van de man die het origineel uit de grond stampte – mag het volgend jaar nog een keer proberen, dit keer in de vorm van een officieel derde deel, waarin de nog levende oorspronkelijke cast de fakkel doorgeeft aan een groep enthousiaste jongelingen. Klinkt goed. Tijd om de franchise alvast weer in de schijnwerpers te plaatsen door het uit 2009 daterende Ghostbusters: The Video Game nog eens uit te brengen.

De gang is back!

Het mag zowat een wonder heten, maar de ontwikkelaars van Ghostbusters: The Video Game kregen zowaar de cast uit de originele film weer bij elkaar – inclusief de berucht moeilijk te pakken te krijgen Bill Murray. Het verhaal werd gepend door Dan Aykroyd en wijlen Harold Ramis, en opgezet als het derde deel dat ze maar niet op het witte doek kregen. Het moet gezegd worden: ook vandaag de dag is het nog een feest van herkenning om met Peter Venkman, Ray Stantz, Egon Spengler en Winston Zeddemore op pad te gaan en New York te bevrijden van een kersverse paranormale dreiging. Je speelt de rol van een groentje, een nieuwe rekruut die volgens Venkman niet bij naam genoemd mag worden – kwestie van het emotioneel niet te moeilijk te maken wanneer je ergens onfortuinlijk het loodje legt.

Een plaatselijk museum staat op het punt om een tentoonstelling te organiseren rond Gozer, de megalomane godheid die in Ghostbusters de boel op stelten zette. Uiteraard blijkt er al gauw een kink in de kabel te zitten. Een paranormale puls ontwaakt de doden in de stad en voor je het weet kan je geen kant meer op zonder tegen een handvol geesten aan te lopen. Het verhaal is best leuk uitgewerkt en zit tjokvol fan service. Misschien zelfs een beetje té vol, als je het mij vraagt. Aykroyd en Ramis gebruiken hun premisse aanvankelijk louter om gekende figuren als Slimer, de Grijze Dame uit de bibliotheek en de Stay Puft Marshmallow Man te laten wederkeren. Best leuk, maar het duurt lang voor je de kracht van het nieuwe verhaal ontdekt, die in het tweede deel van de game gelukkig wél komt bovendrijven.

De goede oude tijd

Zodra je dat staalhard bonzende, Ghostbusters minnende hart van je ietwat het zwijgen opgelegd hebt, merk je dat Ghostbusters: The Video Game je schaamteloos transporteert naar een verleden, waarin dit soort rechttoe rechtaan filmgames nog met regelmaat van de klok op de markt verschenen. Dit spel is nog steeds enorm lineair en simpel van opzet. Zonder al te veel tralala ren je door herkenbare levels, verzwak je geesten met je protonstraal en vang je hen vervolgens in een geestenval. Klinkt makkelijker gezegd dan gedaan en dat is het ook, zeker omdat je naamloze rekruut zich erg houterig laat besturen en je ervaren kompanen met dank aan een twijfelachtige AI vooral vaak weerloos op de grond liggen, terwijl ze je om hulp smeken. De afwezigheid van coöp is vandaag de dag gewoon onvergeeflijk.

Ghostbusters is een game uit een ander tijdperk, die – eerlijk is eerlijk – gewoon niet goed oud geworden is. De nostalgierush verdwijnt redelijk snel wanneer je voor de zoveelste keer je maten moet reviven, terwijl je langs alle kanten lastiggevallen wordt door een bende paranormale pestkoppen. De oh zo typische Ghostbusters humor is – mede dankzij het begeesterde stemmenwerk van de cast – volop aanwezig, maar vandaag de dag zijn we een vlottere besturing en meer opties gewend, iets dat deze tien jaar oude titel onmogelijk kan bieden. Ook op grafisch vlak scheert Ghostbusters, zelfs naar remasternormen, overigens niet bepaald hoge toppen. Je waant je op alle vlakken zo weer in 2009, en het is aan jou om te beslissen of je deze doldwaze tijdreis effectief wilt ondernemen.

Conclusie

Laat ik het even kort samenvatten: Ghostbusters: The Video Game speelt niet meteen lekker weg, is bijzonder lineair en komt grafisch ook niet bepaald sterk uit de verf. De afwezigheid van een coöpmodus is vandaag de dag pijnlijker dan in 2009 en wie extra features had verwacht, komt bedrogen uit. Dat klinkt allemaal bijzonder negatief en dat is het ook… maar toch moet ik toegeven dat ik me best vermaakt heb. Rondhangen met de originele Ghostbusters blijft immers een soort charme uitstralen die moeilijk te ontkennen valt. De oorspronkelijke cast keert terug en het verhaal voelt – na het noodzakelijke rondje fan service – aan als het derde deel dat fans verdienden, maar nooit echt gekregen hebben. De game valt dus enkel aan te raden voor Ghostbusters liefhebbers, al wacht je misschien best op een prijsvermindering.