Review: Star Wars Jedi: Fallen Order

Review: Star Wars Jedi: Fallen Order – Niemand kan vandaag de dag ontkennen dat Star Wars een bepaalde culturele status heeft verworven. De populaire sci-fi reeks dateert inmiddels al terug tot 1977, maar intussen zijn de sequels, prequels en spin-offs in het universum niet meer op één hand te tellen. Ook Star Wars-games zijn tegenwoordig niets nieuws meer, maar over de kwaliteit van deze games valt de laatste jaren wel wat te zeggen. Toen gamegigant EA in 2013 immers de Star Wars-licentie wist te bemachtigen, ging het plots opmerkelijk minder goed met de Star Wars-games: zowel Battlefront I als II wisten niet buitengewoon goed te scoren en waren vooral onafgewerkt. Met hun derde game, Star Wars Jedi: Fallen Order, probeert EA de Star Wars trein weer op de rails te krijgen, deze keer met de hulp van ontwikkelaar Respawn Entertainment. Het vertrouwen staat misschien niet erg hoog, maar driemaal is scheepsrecht, toch?

Een enkele rit richting de sterren

Laat ons kort even beginnen met het melden van goed nieuws, want Jedi: Fallen Order is exact wat EA ons heeft beloofd: een volledig afgewerkte singleplayer game zonder hopen microtransacties die ons oneerlijke voordelen kunnen geven tijdens onze tocht. Jammer dat dit zo in de verf gezet moet worden, maar vandaag de dag verdient het enigszins een compliment. Goed, nu dat uit de weg is, duiken we in de game. Je neemt de rol op van een zekere Cal Kestis, een padawan, die na Order 66 op de vlucht moest slaan voor The Empire. Hij komt terecht op de planeet Bracca, waar hij door onvoorziene omstandigheden plots beroep moet doen op The Force en dus opgejaagd wordt door het heelal.

Hij wordt hierbij bijgestaan door een zekere Cere, die hem de opdracht geeft om op zoek te gaan naar Force-gevoelige kinderen, om zo de nieuwe generatie Jedi op poten te zetten. Zijn er termen die nu al als Chinees voor je klinken? Dan vrezen we dat je soms wat verloren zal lopen in het verhaal: de game gooit immers vaak Star Wars gerelateerde termen op je af zonder enige context, aangezien men ervan uitgaat dat je al enige Star Wars kennis hebt. Het verhaal staat op zichzelf, maar het is dus toch wel aan te raden om de films eens van tevoren te bekijken om extra context te verkrijgen.

De weinige context die bij sommige termen wordt gegeven, geldt jammer genoeg ook voor de verschillende personages. De cast bestaat voornamelijk uit nieuwe gezichten, maar ook enkele oude bekenden in het universum komen eens gedag zeggen. Het verhaal gaat echter aan een ware lichtsnelheid vooruit, waardoor heel vaak personages zonder enige context in het verhaal worden gedropt. Sommige personages verdwijnen even snel als ze gekomen zijn, terwijl anderen een ietwat geforceerde ontwikkeling krijgen. Cal zelf wordt ook ietwat lomp geïntroduceerd, maar kent gelukkig uiteindelijk wel wat diepgang. De piloot van het schip waar Cal mee reist, Greez genaamd, zou dan echter een belangrijk figuur moeten zijn, maar de enige diepgang die zijn personage krijgt, is het feit dat hij graag kookt, omdat hij dat van zijn mama heeft geleerd. Leuk voor je, Greez!

Feel the Force

De zwakke ontwikkeling van personages kan de pret gelukkig niet volledig bederven, want het moet gezegd worden: de sfeer in de game is werkelijk hemels. Als je ook maar enigszins fan bent van het Star Wars gebeuren, kunnen we je verzekeren dat je innerlijke Jedi-kantje gegarandeerd zal bovenkomen. Het ene epische spektakelstuk volgt het andere op, begeleid door een prachtige soundtrack die telkens weer de sfeer perfect weet vast te leggen. Tijdens je reis bezoek je bovendien verschillende planeten, die elk een unieke omgeving hebben en telkens weer nieuwe uitdagingen op je afgooien. Jedi: Fallen Order is dus allerminst saai te noemen en geeft je exact wat je van een Star Wars-game verwacht: het gevoel een Jedi te zijn die een epische tocht in de ruimte onderneemt. Het geheel wordt bovendien afgesloten met een finale waar menig Star Wars fan erg blij van zal worden.

Een groot onderdeel van het Jedi-gevoel is uiteraard het vechten met de lightsaber en ook hier slaat de game de spijker op de kop. Het combat systeem is uitdagend en geeft tegelijk voldoening wanneer je hopen vijanden doormidden klieft. Het systeem valt in veel opzichten te vergelijken met Soulsborne games, vooral omdat je ook hier je experiencepunten verliest wanneer je sterft en ze dan terug moet ophalen op de plek waar je het loodje legde. Die XP kan je spenderen aan verschillende vaardigheden in een skilltree, wanneer je een zogenaamde meditatiecirkel weet te bereiken. Deze cirkels zijn dan een duidelijke variant op bonfires in Dark Souls: je kan hier je personage sterker maken en je levensbalk terug aanvullen, maar ook de vijanden in de omgeving zullen dan respawnen. Wees echter niet bang: in tegenstelling tot Dark Souls kan je hier wel de moeilijkheidsgraad aanpassen als het je wat te veel wordt.

Jedi: Fallen Order neemt jammer genoeg niet enkel het combat systeem van Dark Souls over, maar ook een welbekend gebrek van het geheel. Jawel, ook hier krijg je immers te maken met een wel erg vervelende extra vijand: de camera. Het schakelen naar een specifieke vijand in een groep verloopt zo niet altijd even vlot en als je in smalle gangetjes je camera probeert te draaien naar het meest logische doelwit, denkt de camera hier vaak anders over. De camera zorgt er niet voor dat de game onspeelbaar wordt, maar kan in sommige situaties wel eens voor wat extra frustratie zorgen.

Let the Force be your guide

Zoals al eerder aangehaald, kom je tijdens je tocht op verschillende planeten terecht, waar telkens een ander ecosysteem heerst. Bossen met vreemde dieren, ijzige vlaktes, bezette dorpjes en nog veel meer passeren allen de revue. Elke planeet is op zijn beurt dan nog eens onderverdeeld in verschillende onderdelen, die elk op een ingenieuze manier met elkaar zijn verbonden. Opnieuw willen we even de vergelijking trekken met een andere gamefranchise, namelijk de moderne Tomb Raider titels. Je doorloopt telkens gebieden, terwijl je onderweg shortcuts vrijspeelt die je terug brengen naar eerdere delen van de planeet. Vaak slinger je ook van het ene gebied naar het andere, glijd je over lange slopen terwijl je obstakels moet ontwijken, of kruip je door nauwe rotsspleten terwijl de camera je op een claustrofobische manier volgt.

Niet enkel het leveldesign doet aan Tomb Raider denken, maar ook de verschillende ruimtelijke puzzels die je onderweg tegenkomt. Je komt zelfs enkele keren letterlijk in tombes terecht waar je, met behulp van The Force, allerlei objecten moet manipuleren om het mysterie achter de tombe te ontrafelen. Binnenin elk gebied zitten bovendien ook nog enkele collectibles verborgen in de vorm van permanente health en Force upgrades, maar ook cosmetische aanpassingen voor je personage of je lightsaber. Het aanpassen van je lightsaber is bovendien een leuke toevoeging, maar heeft niet echt een praktisch nut. Schrik echter niet als je in het begin enkel een blauwe of groene kleur kan hanteren: speel het spel even verder en alle kleuren van de regenboog staan tot je beschikking!

Bij het ontdekken van de planeten staat bovendien je compagnon BD-1 centraal; Star Wars zou immers Star Wars niet zijn zonder een schattige android sidekick. BD-1 houdt eerst en vooral een hologrammap bij van alle gebieden, maar speelt ook een belangrijke rol bij ruimtelijke puzzels. Je kan immers onderweg upgrades voor hem vrijspelen, die je toegang geven tot nieuwe gebieden, waardoor backtracking telkens nieuwe beloningen kan opleveren. Na het uitspelen van de game krijg je bovendien totale vrijheid om alle eerdere planeten nog eens een bezoekje te brengen en zo alle geheimen te ontdekken.

Enkele haperingen in The Force

Het leveldesign is magnifiek en de werelden rondom je roepen een fantastische sfeer op, zoveel is inmiddels vastgelegd. Het is zelfs zo immersief dat je, wanneer je een nieuw gebied binnenstapt, de wereld rondom je letterlijk tot leven ziet komen: na een lang laadscherm word je immers nog eens getrakteerd op textures die voor je ogen nog moeten inladen. Niet de manier van ‘world building’ die we in gedachten hadden… Lange laadschermen zijn op zich niet erg, maar je kan als speler wel verwachten dat alle textures dan ingeladen zijn als je eenmaal in het spel gedropt wordt.

Eenmaal de textures op hun plaats staan, is de technische miserie echter nog niet afgelopen: zodra er namelijk veel vijanden in een open vlakte op je afstormen, en dit gebeurt toch echt wel vaak, lijkt het net alsof Darth Vader zelf de framerate manipuleert en op zo’n manier verstoort dat je de haperingen op je scherm pijnlijk waarneemt. Dit hebben we weliswaar geconstateerd op de gewone PlayStation 4, op de PlayStation 4 Pro zou het beter moeten zijn door de quality- en performance modus. Desalniettemin blijkt dat ook The Force baat kan hebben van wat toekomstige patches om het te optimaliseren.