Review: Watch Dogs: Legion

Review: Watch Dogs: Legion – Het einde van het jaar nadert, dus alle grote uitgevers komen nu met hun grootste series om iedereen voor de feestdagen van voldoende vermaak te voorzien. Activision komt met een nieuwe Call of Duty, EA heeft recent de nieuwe FIFA op de markt gebracht en Ubisoft komt met Watch Dogs. Hoewel het nog niet zo’n uitgebreide franchise is als Assassin’s Creed of Far Cry, heeft Watch Dogs in het verleden voldoende potentie laten zien. Nu met Watch Dogs: Legion zijn de verwachtingen weer behoorlijk hoog, vooral door het nieuwe rekrutensysteem dat we in deze game terugzien. Speel met een coole, jonge dude of speel als een oud vrouwtje dat toch niks meer te verliezen heeft. Een scherp contrast en dat zien we eigenlijk in de hele game terug, want hoewel we ons zeker weten vermaken met deze titel, leert het oude beestje genaamd Ubisoft weinig nieuwe trucjes.

Albion must go!

Watch Dogs: Legion vindt plaats in Londen, waar DedSec al enkele jaren actief is om de opmars van Albion tegen te houden. Onder leiding van Sabine Brandt gaat top operative Dalton naar het Britse House of Parliament om een vermoedelijke bom onschadelijk te maken. Wanneer dit lijkt te lukken, ziet Dalton dat er door heel Londen diverse bommen zijn geplaatst. Onschadelijk maken lukt niet meer, maar een mysterieuze hologram van een andere hackergroepering genaamd Zero Day complimenteert Dalton voor zijn daden en laat daarna alsnog alle doelwitten de lucht in gaan. Dalton is niet meer, net als een hoop bekende gebouwen in Londen. DedSec wordt als schuldige groepering aangewezen en bijna in zijn geheel uitgeroeid, wat Albion de kans geeft om de touwtjes in handen te nemen.

Maanden later in een dictatuur onder het bewind van Albion, blijkt Sabine nog te leven. Iedereen van DedSec lijkt te zijn vermoord, op één persoon na. Dit is het moment waarop jij jouw eerste operative kiest, elk met eigen voordelen. De persoon die jij hier kiest is de operative waarmee jij DedSec opnieuw leven gaat inblazen. Na het heractiveren van Bagley, een supercomputer die ook dient als jouw digitale assistent, is het tijd om beetje bij beetje Londen weer van het volk te maken en het dictatoriale regime van Albion omver te werpen. En daarnaast moeten we ook nog zien te achterhalen wie er achter Zero Day zitten en waarom zij DedSec als zondebok hebben gebruikt.

There’s no I in teamwork

Zoals vaker het geval is met Ubisoft games is er gigantisch veel te doen in de stad die we voorgeschoteld krijgen. Je kan natuurlijk direct als een speer door het verhaal gaan, maar het is leuker om eerst even de mogelijkheden te verkennen. Hét ding dat Watch Dogs: Legion met zich meebrengt, is het kunnen rekruteren van iedereen in de stad. De een wat makkelijker dan de ander, want je kan zelfs bijvoorbeeld Albion personeel zover krijgen zich bij je aan te sluiten. Dit kost vanzelfsprekend wat meer moeite dan een willekeurige hipster die überhaupt al iets tegen het huidige regime heeft. Ieder persoon heeft zijn voordelen, maar kan ook nadelen hebben. Hiermee probeert men wat balans te brengen in de verschillende mensen op straat. Zo’n Albion militair heeft weliswaar een raketwerper tot zijn beschikking, maar is bijvoorbeeld doodsbang voor drones en zal dan sneller zijn leven verliezen wanneer hij door drones wordt aangevallen.

Hoewel dit hele “iedereen kan gerekruteerd worden”-systeem leuk en zelfs bewonderenswaardig te noemen is, voelen we hierbij wel een soort leegte. In voorgaande delen speelden we met een hoofdpersonage. Om de focus van het verhaal goed over te brengen, is een hoofdpersonage erg belangrijk. In Watch Dogs: Legion is deze draad een beetje zoek. Er zijn tientallen stemacteurs voor al deze personen, dus het vinden van een doppelgänger is niet zo makkelijk als we vreesden. Maar wanneer deze eigenlijk allemaal een beetje hetzelfde zeggen en denken over elk idee waar Sabine mee aan komt zetten, voelen de personages niet langer uniek genoeg aan. Voor de verloop van het verhaal is het natuurlijk wel nodig dat iedereen “ja” en “amen” zegt, maar het was leuk geweest als er soms ook wat tegengas gegeven werd ten opzichte van de controversiële ideeën van Sabine. Ook voelt het rekruteren an sich erg grindy aan. Je wil iemand bij jouw team, die persoon wil iets van jou zoals het vernietigen of stelen van iets… jij infiltreert vervolgens ergens een rood gebied, doet wat de persoon heeft gevraagd en hij/zij sluit zich aan. Dit proces herhaalt zich continu en daardoor wordt het rekruteren vrij snel repetitief.

Volgens het boekje, met wat extra’s

Als je de afgelopen jaren een Assassin’s Creed, Far Cry of Watch Dogs game hebt gespeeld, dan weet je eigenlijk al een beetje wat je te wachten staat met Watch Dogs: Legion. We hebben een behoorlijk grote open wereld met hoofdmissies en veel zijactiviteiten. Dit varieert tussen het bevrijden van gedeeltes van Londen door middel van het verwijderen van Albion propaganda tot het bevrijden van krijgsgevangenen. Daarnaast kan je ook deelnemen aan de zogenoemde Bare Knuckle League, waarin je vuistgevechten aangaat binnen de ring. Bij dit soort activiteiten is het leuk dat het écht verschil maakt welke operative je gebruikt. De een is hier immers beter in dan de ander en valsspelen door het gebruik van wapens wordt natuurlijk niet getolereerd. Deze activiteiten zijn niet alleen een leuke afleiding, ze bevorderen ook de ontwikkeling van je operatives. Zo worden ze door te vechten steeds beter in mêlee-gevechten. Laat je hen voetballen, dan krijgen ze meer uithoudingsvermogen. Het heeft dus zin om je bezig te houden met de zijactiviteiten. Bovendien kun je er ook een leuk zakcentje mee verdienen, waarmee je nieuwe outfits kunt aanschaffen.

De focus van Watch Dogs: Legion ligt op stealth. Het is altijd beter om ergens ongezien binnen te komen dan jouw geweren te trekken en te hopen op het beste. Overal zijn natuurlijk tientallen mogelijkheden om camera’s, deuren en wat meer explosieve elektronica te hacken, wat je onderweg helpt. Op deze manier kan je immers ongezien vijanden uitschakelen, maar ook eropaf sluipen en je vuisten of een mêlee-wapen gebruiken behoort tot de mogelijkheden. Verder is er een behoorlijk arsenaal aan vuurwapens te vinden, maar iedere operative wordt hoe dan ook standaard uitgerust met een DedSec pistool. Dit is eigenlijk het zwakste vuurwapen uit het spel, gezien het stroomstoten geeft. Met het uitschakelen van diverse bewapende vijanden kan je natuurlijk ook hun wapens afpakken en gebruiken of jouw operative heeft van zichzelf al een wat beter wapen tot zijn beschikking, zoals de eerder genoemde raketwerper. Al met al is de essentie van Watch Dogs daarmee wel behouden gebleven. Het schieten, sneaken en door de stad rijden met de gebruikelijke voertuigen is veelal hetzelfde gebleven als in de voorgaande delen. Hier dus geen drastische wijzigingen.

Voor het door de stad navigeren kan je er altijd wel op vertrouwen dat er ergens een auto of een motorfiets staat geparkeerd, waarmee je snel en gemakkelijk op je bestemming komt. In Watch Dogs: Legion is er echter ook een nieuw vervoersmiddel aanwezig wat het soms misschien iets té makkelijk maakt. Dit zijn de cargo drones. Grote drones die bedoeld zijn om grote kratten mee te vervoeren, maar daardoor ook prima een mens kunnen verplaatsen. Je hackt zo’n cargo drone met een druk op de knop, parkeert hem voor je voeten, klimt er op en vliegt overal waar je maar naartoe wilt. Vooral voor hogere gebouwen biedt dit een uitkomst waar je normaliter veel moeite zou moeten doen om er op te klimmen. De cargo drones zijn weliswaar in het leven geroepen voor dit doeleinde, maar het voelt soms wel heel erg als valsspelen aan wanneer je ziet wat voor een leger je anders had moeten trotseren om bij je bestemming te komen.

Helemaal nieuw is de optie om permadeath aan te zetten. Dit betekent kortweg dat wanneer één van jouw operatives komt te overlijden, hij of zij ook daadwerkelijk weg is. Zo foetsie, verdwenen uit het spel. Dan is het overigens niet altijd direct einde oefening, want als je buiten westen raakt door iets doms te doen, zoals van een hoog gebouw afvallen of aangereden worden in het verkeer, dan gaat deze operative gewoon naar het ziekenhuis. Word je neergeknuppeld of beschoten door de jongens van Albion, dan is het wel game over. De permadeath modus biedt daarmee dus een leuke uitdaging voor mensen die hun games het liefste écht moeilijk hebben. Zijn jouw operatives namelijk op, dan is het definitief game over en mag je weer opnieuw beginnen. Het lot van DedSec ligt in dit geval letterlijk in jouw handen.

Stapje terug

Het grafisch aspect van Watch Dogs: Legion laat bij ons een wat gemengd gevoel achter. Het is geen lelijke game, vooral niet wanneer je op een drukke plek in de stad bent. Iedereen is bezig met zijn of haar dagelijkse routine en reageert ook op jouw acties. Maar we missen erg veel details, met name van de verschillende mensen. Iets waar, naar onze mening, in Assassin’s Creed: Odyssey veel meer aandacht aan was besteed. We zijn natuurlijk wel gewend van openwereldgames dat de hoofdpersonages er altijd wat beter uitzien dan de reguliere burgers, maar in Watch Dogs: Legion zijn al jouw operatives per definitie burgers. In diverse cut-scènes zie je dan ook duidelijk de gebreken in de animaties terug en dat is zonde. Ergens hebben we er wel begrip voor, maar dit had op een creatieve manier opgelost kunnen worden door bijvoorbeeld de textures van een lichte upgrade te voorzien zodra een burger zich bij jouw team voegt. Verder kunnen we mededelen dat de performance op onze PS4 Pro gewoon prima was en we eigenlijk niks aan technische tekortkomingen, zoals framedrops, hebben gemerkt.

Op het sound design hebben we ook niks aan te merken. Op de radio heb je de keuze uit diverse radiostations met elk hun eigen muziekstijl en daar zitten er wel een paar tussen die lekker zijn om naar te luisteren terwijl je alle snelheidslimieten overtreedt in Londen. Ook, zoals we eerder benoemden, is er een ruime cast aan voice-actors, waardoor het ons niet is opgevallen dat er tussen de operatives die we hebben gehad misschien een dubbelganger heeft gezeten. Bovendien klinken alle plat-Britse accenten wel lekker en komt de cynische aard van sommige personages goed tot hun recht. En dat durven we best wel een behoorlijke prestatie te noemen.