Reflectie: De Game of the Gen

Reflectie | De Game of the Gen – Een van de moeilijkste vragen die je een gamer kunt stellen: Wat is je favoriete spel? Een onmogelijke vraag is wat de beste game van de vorige generatie is. Maar wij houden wel van een uitdaging en daarom gaan wij die een voor een beantwoorden in deze Reflectie, de laatste van het jaar. Mijn collega’s hebben in ieder geval flink zitten broeden op deze vraag. Er zijn immers ontzettend veel games uitgekomen op verschillende platformen, dat die ene beste titel uitkiezen ontzettend moeilijk is. Verschillende games doen verschillende dingen en sommige titels kun je ook amper naast elkaar zetten, omdat ze juist zo verschillend zijn. Toch kan een gamer bijzonder onder de indruk zijn van een bepaalde game, iets wat je gewoon lang bij blijft qua ervaring. Nando en Johnny, wat heeft jullie het meeste weggeblazen tijdens de vorige generatie?

Nando

Als ik zo op de afgelopen generatie terugkijk, is het eigenlijk te bizar voor woorden hoeveel waanzinnig goede games er zijn uitgebracht: The Witcher 3: Wild Hunt, God of War, Metal Gear Solid V, Sekiro: Shadows Die Twice, NioH 1/2, Red Dead Redemption 2, Devil May Cry 5, The Last of Us: Part II. Dat is een bak aan kwaliteit waar we normaliter blij mee zouden zijn als dat over meerdere generaties verspreid was en dan hebben we het hier over één(!) generatie. Nu ik het zo bekijk zouden er zelfs nog veel meer titels op die lijst kunnen en het is dus duidelijk dat wij, de liefhebbers van het medium, sinds 2013 echt enorm verwend zijn. Maar, als ik dan echt één game moet benoemen die voor mij deze generatie heeft gedefinieerd, dan moeten we terug naar 2015. Maart van 2015, om precies te zijn.

De eerste paar maanden van de PlayStation 4 waren namelijk behoorlijk kaal. Los van een aantal launchgames zoals Killzone: Shadow Fall en later inFAMOUS: Second Son, had Sony’s nieuwste console vrij weinig te bieden en was het dus vooral afwachten tot het nieuwe systeem die eerste échte killer app zou krijgen. In juni van het jaar daarvoor onthulde FromSoftware dat ze bezig waren met een nieuwe, exclusieve titel die toen nog door het leven ging als “Project Beast”. Deze game zouden wij een klein jaar later leren kennen als Bloodborne, wat naar mijn mening niet alleen de absolute game van deze generatie is, maar ook één van de beste games ooit gemaakt. Ik zou zelfs bijna durven te stellen dat Bloodborne een perfecte game is.

Dacht je dat je een bikkel was toen je Demon’s Souls of Dark Souls had uitgespeeld? Bloodborne lacht je vierkant uit, vreet je op en schijt vol over je heen. Blocken en wegrollen heeft geen plek in Yharnam. Agressie, initiatief en harde actie zijn de “name of the game”. Bloodborne is gebouwd of dezelfde fundering als zijn voorgangers, maar verwees ook een aantal aspecten naar de prullenbak. Weg is de middeleeuwse dark fantasy. In plaats daarvan bezoek je nu het Victoriaanse/Gothische Yharnam en omstreken, wat dankzij het fantastische level design én de legers Lovecraftiaanse monsters echt tot leven is gebracht. Bloodborne heeft daarnaast zonder twijfel de beste baasgevechten in de hele Soulsborne-reeks met namen als Gehrman, Shadows of Yharnam en Father Gascoigne als de absolute hoogtepunten. De sfeer spat van het scherm en de game voelt van begin tot eind als een surreële droom waar je maar al te graag in blijft hangen. Weet je wat? Ik ga het gewoon zeggen: Bloodborne ís perfect.

Johnny

Ik ben niet blij met deze Reflectie. Normaliter heb ik een tekst ruim voor de deadline af, maar nu moest ik door Chris opgejaagd worden. Zeggen dat we er flink op hebben zitten broeden is nogal zacht uitgedrukt. Toch kwam ik eindelijk tot een winnaar en schreef ik een prachtige tekst over hoe Bloodborne een action-RPG wordt genoemd, maar het voor mij de beste psychologische survival horror ooit is. Vervolgens wil ik dat klaar gaan zetten en wat blijkt, Nando is mij voor. Prima, hij heeft groot gelijk! Dan val ik terug op mijn tweede keus en dat is de remake van Resident Evil 2. Wat zeg je nu Chris? Die heb jij al gekozen? Weet je wat, speciaal voor jou, kies ik dan Kingdom Come: Deliverance.

Maar nu even serieus. Alle top games zijn al door mijn collega’s benoemd en nog steeds blijft er genoeg over om uit te kiezen. Wat zijn we toch verschrikkelijk verwend de vorige generatie. Aanvankelijk wilde ik voor DOOM Eternal gaan, puur omdat het zo schandalig is genegeerd tijdens de afgelopen Game Awards. Die game verdiende op zijn minst een paar prijzen, want id Software heeft met de serie echt een helse comeback gemaakt. De gameplay staat als een huis, de engine loopt als een trein en het geheel is tot in de puntjes afgewerkt. Toch is het vooral de soundtrack en het uitstekende audio design dat de game naar een nog hoger niveau tilt. Ik miste alleen de donkere toon uit de 2016 versie van DOOM.

Nee, de keuze voor mij lag achteraf al die tijd al voor de hand. Mijn game van de vorige generatie is God of War. Tijdens de eerste onthulling op de E3 kreeg ik al kippenvel van de beelden die ik zag. Eenmaal ik de game zelf in mijn handen had ging er niets van de hype verloren. Sterker nog, mijn stoutste verwachtingen werden ruimschoots overtroffen. De Leviathan Axe is een zalig wapen, waardoor ik de Blades of Chaos niet eens miste. Ik was bang dat Atreus mij zou irriteren, maar ik ben blij dat ik hem gedurende het avontuur bij me had. Audiovisueel is de game een waar spektakel, met uitdagende gevechten (vooral de Valkyries) en gevarieerde gameplay. Het is echter vooral het intieme verhaal over innerlijke groei, dat tijdens deze generatie op mij de grootste indruk heeft gemaakt.

Chris

Bloodborne was fantastisch, maar had performance problemen. Death Stranding was weer een genietbare Kojima game, maar had pacing probleempjes. Titanfall 2 heeft de beste shooter gameplay, maar de singleplayer was geen hoogvlieger. Final Fantasy VII Remake en Final Fantasy XV waren uitmuntende ervaringen, maar hadden beide hier en daar een traag momentje met inconsistente grafische kwaliteiten. Monster Hunter: World (Iceborne) is de beste in de franchise en met meer dan 1000 uur erop zitten kan ik ook niets anders zeggen dan dat het een topper is, maar de endgame was niet zo sterk als andere delen. Horizon: Zero Dawn is de sterkste titel van Guerrilla Games, maar werd eentonig in zijn gameplay. The Last of Us: Part II, die de benchmark zet in storytelling, maar helaas tekort schoot in AI en gameplay is het ook net niet. En als laatste, een franchise dicht bij mijn hart: Devil May Cry 5 (Special Edition), die eigenlijk alles perfect weet te doen en voor mij na deel één de beste is in de franchise, maar je niet de vrije keuze geeft om met iedereen elk level te kunnen spelen…

Zo zijn er wel meer titels die echt indruk op mij hebben gemaakt, zoals Detroit: Become Human, Final Fantasy XIV, Wolfenstein: The New Colossus, Gears of War 4 en 5, Sekiro: Shadows Die Twice, Dark Souls III en Star Wars Jedi: Fallen Order. Maar er zijn maar twee titels die ik, als ik de eer had gekregen om ze te mogen reviewen, een 10 had gegeven. DOOM Eternal is simpelweg een technisch meesterwerk. Grafisch is het voortreffelijk, speelt het fijn, is het geluid goed, de OST bruut, level design top notch, de liefde voor de gehele franchise is terug te vinden in de game.

Maar Resident Evil 2 moet toch echt bekroond worden als een waar meesterwerk van de achtste generatie in gaming. De Resident Evil 2 Remake doet eigenlijk alles wat ik van een topgame verwacht. De sfeer in die game is werkelijk ongekend. Het design van de puzzels en de levels zijn van topniveau en de game direction is uitmuntend. De schrikmomenten zijn nooit goedkoop en zombies, maar ook andere wezens zijn daadwerkelijk eng. De geluiden, de personages, de wapens, alles is goed uitgewerkt, zeker binnen horrorstandaarden, maar ook van degelijk niveau in vergelijking met andere games. De gameplay is wat trager, maar nooit sluggish of clunky, altijd responsief genoeg (mede) dankzij de 60 fps op een PS4 Pro. Ik kan niets anders zeggen dan dat Resident Evil 2 voor mij persoonlijk dé ware Game of the Gen is!