Review | Halo Infinite

Review | Halo Infinite – Wat Bungie heeft neergezet met de Halo franchise mag je uniek en fenomenaal noemen. Een paar kanttekeningen daargelaten, kunnen we wel stellen dat Halo een voortreffelijke franchise is. Helaas komt aan alles een einde en is 343 Industries het bedrijf dat in de voetsporen van Bungie is getreden. En dat gaat nogal moeizaam. Op Halo 4 en 5 zijn er behoorlijk wat kritieken geweest. Hoewel Halo 5 een geweldige multiplayer had, snakten de fans naar het oude vertrouwde dat Bungie ooit heeft gecreëerd. Met Halo Infinite beloofde 343 Industries alles te doen wat fans verwachten van een good ol’ Halo en Master Chief. Met de launch van de Xbox Series X|S werd Halo Infinite een jaar uitgesteld (door Craig) en op de twintigste verjaardag van Halo kreeg men een beta van de multiplayer. Is de game nu nog steeds niet af?

Singleplayer is veel te ingetogen

Een paar maanden na de gebeurtenissen van Halo 5 is er weer wat aan de hand in het universum van Halo. Master Chief ontwaakt na een groot gevecht in een schip bij een vriendelijk gezicht, codenaam Echo-216. Wat er precies aan de hand is, weet Master Chief niet meer, maar door het raam kan je de Zeta Halo ring aanschouwen, waarvan een stuk is vernietigd. De Banished, bestaande uit Brutes en Elites, hebben de touwtjes in handen. De mensheid heeft hiertegen verloren en Master Chief zal de Banished moeten verslaan. Daarnaast zijn er nog een hoop mysteries die ontrafeld moeten worden, die wij niet weg zullen geven omwille van spoilers. De vaagheid waarmee het verhaal begint zou interesse moeten opwekken, maar omdat er zoveel tegelijk naar je hoofd geslingerd wordt, is het een warboel en onduidelijk waar je precies mee bezig bent.

Zo kunnen we zeker in de eerste uren maar moeilijk in het verhaal komen. Echo-216 wordt als een personage voor onze neus gezet waar we meteen sympathie voor moeten hebben. Door de opzet van het verhaal zouden we echter niet weten waarom we überhaupt begaan moeten zijn met Jan en alleman in de game. Het is eigenlijk wanneer het verhaal meer onthuld wordt, dat het echt tractie krijgt en daardoor interessant wordt, en dat we zelfs geïntrigeerd raken door wat er allemaal aan de hand is. Dat neemt niet weg dat de singleplayer wel erg braaf en ingetogen is. Er zijn amper setpieces van grote schaal. Eigenlijk zijn de meest interessante gebeurtenissen dingen die je kent van eerdere delen, maar dan op een bescheiden manier. We missen de groteske wauw-momenten of unieke, oogstrelende vista’s, die je van tijd tot tijd wel kon zien in bijvoorbeeld Halo 5.

De (semi-)open wereld was niet nodig geweest

Zo komen we bij het concept van de game: een semi-open wereld. Je bevindt je op het gebroken stuk van de Zeta Halo, waar je alle verhalende missies kunt volgen, maar ook zijmissies. De open wereld komt al snel over als een soort overgrote hub; waar je van missie naar missie kunt gaan, want per level dient dit ook ingeladen te worden. Zo voelen de missies niet aan als onderdeel van een grote wereld, waardoor de gehele game ook gewoon lineair van opzet had kunnen zijn. Het stuk Halo waar jij je op bevindt, is ook erg eentonig qua natuur en in de levels zelf is het gaan van het ene complex naar het andere, waarbij je gang in en gang uit loopt. Qua stijl heeft het erg veel weg van de eerste Halo, maar ook qua opzet, wat tegenwoordig erg achterhaald aanvoelt. De zijmissies variëren van het bevrijden van UNSC soldaten, het veroveren van verschillende Forward Operating Base (FOB) punten, die kunnen dienen als uitvalsbasis en fast-travel punten, tot het uitruimen van grotere vestingen met Banished gespuis. Het is allemaal een beetje volgens het Ubisoft stramien, dus na een aantal dergelijke missies hadden wij het wel gezien.

Als je deze activiteiten voltooit, krijg je Valor points. Met deze punten boek je progressie in een soort singleplayer battle pass, waarmee je meer soldaten, wapens en voertuigen kunt vrijspelen bij de eerder genoemde FOB punten. Zo kan je je voorbereiden met UNSC wapens alvorens je een missie start en kan je ook soldaten meenemen met een voertuig. Het is een leuke toevoeging, maar gezien de AI nog steeds te wensen overlaat, heb je vrij weinig aan de soldaten en dus ook aan dit FOB concept. Hoewel de mariniers in alle Halo delen voortreffelijk kanonnenvoer waren, was het in dit geval leuk geweest als je een bekwaam leger had kunnen meenemen naar een van de missies, om zo een veldslag te kunnen voeren. Het kan maar voor een paar seconden, waarna je toch alles weer zelf moet doen.

In dit soort situaties zijn de wapens je beste vrienden. Klassiekers als de Assault Rifle, Battle Rifle, M41 Spanker (rocket launcher) en S7 Sniper kun je onder andere als UNSC wapens naar hartenlust gebruiken. Bij de vijandelijke wapens keren de Needler en de Plasma Pistol terug, maar hebben we ook veel nieuwe wapens. De Skewer kan hele dikke staken schieten en de Pulse Carbine schiet in bursts laserbollen. Er zijn nog veel meer wapens te vinden, zoals de Cindershot, Hydra, de Calcine Disrupter, de Purging Shock Rifle (met elektriciteit kan je voertuigen tijdelijk onklaar maken), de Bulldog shotgun, de Mangler (lijkt op de Mawler) en meer. Het ene wapen is wel duidelijk meer geslaagd dan het andere. Naast wapens heb je ook de nodige voertuigen, die je kunt gebruiken om van punt A naar B te gaan. Dit zijn veel oude bekenden, zoals de Warthog, de Goose en de Scorpion, die je bij de FOB kunt laten brengen, maar ook Ghosts en Banshees kan je op Zeta Halo vinden. Kortom, Halo Infinite biedt in het arsenaal genoeg knalijzers en voertuigen om los te kunnen gaan met de gameplay.

343 Industries mist Bungies finesse

Waar dit keer iets meer focus op ligt, zijn de baasgevechten. Bij het zien van het eerste baasgevecht schrokken wij. Niet omdat deze ontiegelijk lelijk was en vermoedelijk ook een riante rioolgeur had, maar wel omdat we een levensbalk boven dit ding zagen. De Destiny en The Division alarmbellen gingen af en we waren voorbereid op de bullet sponge. Er komt gelukkig enige strategie bij de baasgevechten in Halo Infinite kijken, want de verschillende bazen hebben specifieke zwaktepunten die je met bepaalde tactieken moet zien uit te buiten. Dit is wel een verfrissing, maar niet altijd even geslaagd. Er zitten ook baasgevechten tussen die veel te gemakkelijk zijn en sommige zijn weer buitenproportioneel irritant.

Het kan grotendeels komen door de AI die in deze game zit. Bungie stond altijd bekend om zijn fenomenale AI implementatie, die 343 Industries eigenlijk nog steeds niet weet na te streven. De AI rent snel ordinair op de speler af, in plaats van echt tactische manoeuvres uit te voeren, zoals in Halo 2 of Halo Reach. 343 Industries heeft een probleem met de AI programmering en hoewel het iets beter is dan in Halo 5, is het niet zoals we het eigenlijk willen. Zoals bij de Halo’s van Bungie, dus. De moeilijkheidsgraad laat ook te wensen over. Op Normal is het veel te makkelijk en blaas je door de game heen. Op Heroic (hard) heb je eigenlijk een correcte weerstand en we durven zelfs te pleiten om de game gelijk op Legendary te zetten, zodat je echt creatief met de spullen om kunt gaan.

Gameplay is fenomenaal

Dit keer heeft Master Chief een hoop speelgoed om creatief mee uit de voeten te kunnen. Je kunt dashen of een schild voor je neus gooien om kogels/lasers tegen te houden, terwijl je hier zelf doorheen kan schieten. Tevens heb je een radar tot je beschikking die je kan afvuren. Zodra er dan een vijand doorheen loopt, wordt deze gepingd. Dit is vooral handig voor bijvoorbeeld onzichtbare Elites met zwaarden. De ster van de show is toch wel de grappling hook. Deze weet het basisconcept een niveau hoger te tillen. Je kan er niet alleen mee slingeren en traverseren op zeer natuurlijke wijze, maar ook objecten naar je toetrekken. Dit kan explosief materiaal zijn, maar eveneens wapens en dergelijke. De grappling hook is een element waarvan we zouden willen dat het ook in toekomstige delen een vast gegeven wordt. De basis van de gameplay voelt erg vertrouwd aan en heeft veel weg van de klassieke Halo delen, waarbij we ook moeten opmerken dat de OST in het verlengde van dit gevoel staat. De kenmerkende Halo deuntjes, die met een groot orkest worden gepresenteerd, wisten bij ons een gevoelige snaar te raken.

Technisch zeer inconsistent

Hoewel het verhaal na verloop van tijd zelfs intrigerend wordt en de gameplay van de bovenste plank is, merken we juist op technisch vlak dat 343 Industries door de mand valt. Voordat we hier verder op ingaan, eerst even de performance: je hebt de keuze uit een quality modus (4K@60fps) en een performance modus, waarmee je de game in 120fps kan spelen op (vermoedelijk) 1440p. We raden de quality modus aan, ondanks sporadische dipjes in de framerate, want de game is gewoon niet om aan te zien in 120fps op de Xbox Series X. Dit komt door textures van zeer lage resolutie, een hoge mate van pop-in en een mindere anti-aliasing. Het resultaat is dat het er in de performance modus dus verre van indrukwekkend uitziet.

Je mag van Halo Infinite gerust verwachten dat het een topproduct is, zeker na een jaar uitstel, waardoor het een belangrijk moment voor Microsoft niet heeft weten halen qua release. De game is echter niet af. Er zijn ontzettend veel oneffenheden die er niet zouden mogen zijn bij een belangrijke titel als Halo. Grafisch is het extreem inconsistent. Solide materialen en structuren zien er bijvoorbeeld erg goed uit en ook de lighting zit prima in elkaar. Hier moeten we ook even de extra notie bij maken dat Master Chief zelf er beter dan ooit uitziet. Zodra je echter assets van biologische aard ziet, gaan we gerust een generatie terug in kwaliteit. Als een Brute praat, zie je bij de mondanimaties een verlaagde framerate, zodat je kan spreken van slideshow lippen. Dat is erg raar om te zien als de rest in een hogere framerate gepresenteerd wordt. Maar ook vijanden die je tegenkomt hebben textures van mindere kwaliteit en menselijke gezichten zijn niet bepaald geraffineerd te noemen. Daar komen nog de nodige kanttekeningen bij met betrekking tot de flora en fauna van Zeta Halo.

De open wereld heeft een verre draw distance, maar nog altijd last van pop-in, hoewel vrij mild. Ook heeft het een matige Level of Detail (LOD). De vegetatie ziet er niet uit, we zijn een keer door de map gevallen, de game is gecrasht en we hebben audio drops ervaren, hoewel de audiomixing in het algemeen wel gewoon goed in orde is. Alles oogt erg slordig en mist een bepaalde polish, die we wel in andere 343 Industries titels hebben gezien. Deze ondermaatse kwaliteit, in combinatie met de eentonigheid van de wereld en levels, maakt Halo Infinite een vermakelijke game door zijn gameplay, maar erg vermoeiend om een paar uur aan te zien. Zeker als je ongeveer 10 tot 13 uur nodig hebt om door het verhaal heen te komen (zonder zijactiviteiten). 343 Industries lijkt er een beetje met de pet naar gegooid te hebben met zo’n belangrijke titel en in plaats van een mijlpaal af te leveren met Halo Infinite, is het een project geworden dat het meer van verschillende patches moet hebben. Dit in plaats van dat het een directe vooruitgang is ten opzichte van Halo 4 en 5.

Multiplayer is een (gratis) redding

We gaan niet ontkennen dat dit een lastig onderdeel binnen deze review is. Het sterkste onderdeel van Halo Infinite is dat wat iedereen gratis kan spelen. Het is een grandioos pluspunt, waardoor de game met veel weg kan komen. De multiplayer voelt erg klassiek aan, ondanks dat de controller lay-out als default in standje Call of Duty staat. Het neemt deels de authenticiteit van de Halo ziel weg, maar toegegeven: het werkt uitstekend. De gun feedback (ook in de singleplayer trouwens) is zeer fijn, het speelt vlot, de maps zijn erg goed ontworpen en ook de beperkte modi die we nu kunnen spelen in deze beta stand, leveren uiterst veel plezier op. Behalve misschien wat tweaks in de wapen balancering en de netcode, die iets meer geoptimaliseerd moet worden, is er sprake van een voortreffelijke multiplayer in de basis. Ook hier kunnen we echter niet om het feit heen dat dit een modus is die niet af is (de game mist ook coöp en Forge, maar dat terzijde). Er zijn weinig verschillende modi, je kan nog niet specifiek bepalen wat je wilt spelen en (waar we het over eens zijn met de community) er missen gewoon een hoop klassieke Halo wapens (DMR, de Carbine, submachinegun(s), pump shotgun, Fuel rod cannon, etc.).

Gereviewed op: Xbox Series X
Ook beschikbaar op: Xbox One, Xbox Series S, pc