Review | Dead Space Remake

Review | Dead Space Remake – Twinkle twinkle, little star… een onschuldig kinderliedje, voor eeuwig naar de verdoemenis geholpen door een trailer die in 2008 het bloed deed stollen in de aderen en het angstzweet liet parelen op de voorhoofden. De game achter de trailer heette Dead Space, haalde zijn inspiratie bij filmklassiekers als Alien en – ja, toch wel – Event Horizon, en profileerde zich onomwonden als Resident Evil in de ruimte. Voeg hier nog het onmiddellijk iconische pak van protagonist Isaac Clarke en een oprecht verontrustende vijand aan toe, en je begrijpt waarom Dead Space zich op uiterst gewelddadige wijze in het hart van menig horrorfan wist te wurmen. Zo’n geliefd product remaken… je moet er lef voor hebben. En dollartekens in de ogen, uiteraard. Weten EA en Motive dé ultieme ruimtehorrorgame eer aan te doen?

Make us whole

In Dead Space maak je kennis met de USG Ishimura, een zogenaamde ‘planeetkraker’, oftewel een monsterlijke kolos van een ruimteschip gemaakt om planeten van hun met rijkelijke mineralen en grondstoffen doorspekte kern te ontdoen. Het schip bevindt zich op een dergelijke missie in een verre uithoek van het heelal wanneer plots alle contact met het thuisfront verbroken wordt. Jij bent Isaac Clarke, een ingenieur die met een kleine onderhoudscrew naar de Ishimura gestuurd wordt om de communicatiekanalen te herstellen. Voor Isaac is dit niet zomaar een missie. Ten eerste omdat zijn vriendin Nicole als dokter aan boord van de planeetkraker werkzaam is. Ten tweede omdat al bij aankomst – de lichten zijn uit, de crew lijkt wel in rook opgegaan – duidelijk wordt dat de Ishimura geen routineonderhoud nodig heeft.

Tijdens het mijnen van de nabijgelegen planeet heeft de crew van de Ishimura een akelige ontdekking gedaan, die ertoe geleid heeft dat het schip volledig overgenomen is door de Necromorphs. Dit zijn rondlopende lijken met een rothumeur die eruitzien alsof één of andere sadistische Frankenstein hen binnenstebuiten gekeerd heeft. Ze willen maar één ding: jou en de rest van je crew een enkeltje hiernamaals bezorgen, liefst op een zo pijnlijke wijze. De enige manier om hen voorgoed tegen de vlakte te krijgen, was in 2008 ook meteen hét paradepaardje van de franchise: in Dead Space mik je niet op het hoofd van je vijand, maar tracht je hem van zijn ledematen te ontdoen. Om dit te bewerkstelligen, heeft Isaac niet de beschikking over traditionele schietijzers. Hij maakt gebruik van hightech tools die perfect bij zijn job passen.

En zo worstelt Isaac zich door de onderbuik van de Ishimura, terwijl hij krampachtig probeert om zijn crew in leven te houden, het schip te herstellen en het mysterie van de Necromorphs op te lossen. Zowat elke verhaallijn uit het origineel is intact gebleven in de remake, al kunnen we Motive er niet van beschuldigen dat ze hier lui mee zijn omgesprongen. Integendeel, de ontwikkelaar heeft er alles aan gedaan om het plot van Dead Space verder uit te diepen, met extra audiologs, bijrollen die meer dan voorheen op de voorgrond treden en mythologie uit de latere delen, die op een slimme manier in deze heruitgave verwerkt is. Isaac heeft dit keer ook een stem gekregen. Hij gaat in dialoog en reageert op wat er om hem heen gebeurt. Dat dit zijn karakter – én het verhaal – ten goede komt, zal niemand verbazen.

Herkenbaar… en ook niet

Naast de diepere verhaallijn heeft Motive ook de structuur van Dead Space grondig door elkaar gegooid. De beslissing om de game te presenteren als één lang ononderbroken camerashot zorgt voor wat extra cinematografische flair, terwijl de Ishimura nu ook een stuk échter aanvoelt, omdat ze niet langer in levelvormige stukken geknipt wordt. De nieuwe Dead Space biedt een quasi-open wereld aan, waarvan weliswaar stukken kunstmatig afgesloten worden tot je een bepaald punt in het verhaal bereikt, maar waar je verder wel degelijk kan gaan en staan waar je wilt. Bepaalde kamers zijn overigens enkel te betreden als je een bepaalde veiligheidsmachtiging hebt die je pas later in de game kan krijgen. Zo zorgt Motive ervoor dat je eerdere gebieden niet alleen opnieuw kán bezoeken, maar beloont het ook degenen die dat effectief doen.

Begrijp ons niet verkeerd: Dead Space bevat nog steeds ruwweg dezelfde twaalf hoofdstukken die je in het origineel ook al doorkruiste, alleen zijn deze niet langer van elkaar gescheiden door een als tramrit vermomd laadscherm. De levels zelf voeren je naar de meest uiteenlopende locaties op de Ishimura, van een aardedonker medisch centrum inclusief creepy mortuarium  tot een verzameling serres vol planten die met hun fotosynthese waken over de luchtkwaliteit op het schip. Motive ging er vooraf prat op dat het met de Dead Space Remake herkenbaarheid wilde bieden, zonder ooit een schaamteloze kopie te maken. De studio heeft woord gehouden. De meest memorabele locaties zitten integraal in het spel, maar de wegen daarnaartoe, de gebeurtenissen onderweg en de plaatsing van de vijanden werden grondig door elkaar geschud.

Wauw-factor en muggenzifterij

Dead Space heeft er alleszins nog nooit zo goed uitgezien. En met goed bedoelen we onguur en onheilspellend, met zoveel gore als behangpapier over de muren uitgespreid dat je na enkele uren spelen spontaan hunkert naar een douche. De details springen werkelijk van het scherm. Als we ze kunnen zien, tenminste: de remake is een stuk donkerder dan het origineel, waardoor je meer dan ooit rekent op het bevrijdende, doch steevast nét te kleine straaltje licht uit je zaklamp. Neem zeker ook de tijd om af en toe eens uit het raam te kijken. De sterrenhemel en scherp daartegen afgetekende planeet bieden immers een vista om U tegen te zeggen. Als er op grafisch vlak iets tegenvalt, zijn het de gezichten van de personages, waaronder Isaac zelf. Iedereen kreeg een non-Hollywood alledaagse look aangemeten, wat op zich geen probleem is. Hun mimiek is echter nooit helemaal geloofwaardig en voelt toch ietwat verouderd aan.

Als je Dead Space speelt, kan je – zoals steeds vaker het geval is – kiezen tussen een Quality en Performance modus. Die eerste biedt je native 4K met best knappe ray tracing en een framerate van 30fps aan, terwijl die tweede een stabiele 60fps haalt, maar dan wel de ray tracing schrapt en de resolutie terugschroeft naar 2K. Quality ziet er dus iets beter uit, vooral wat de (nog steeds schaarse) lichtinval betreft, terwijl Performance net dat tikje vlotter speelt, al ondervonden we met geen van beide modi problemen. Als we dan toch moeten muggenziften, kunnen we wel aanhalen dat er af en toe dingen gebeuren die niet helemaal juist aanvoelen. Lijken kan je niet meer ledemaat per ledemaat uit elkaar trappen, bijvoorbeeld. Twee keer trappen zonder gevolg en bij de derde trap spatten ze uiteen, elke keer weer. Of wat dacht je van een pakketje munitie dat doelloos rondzweeft, zonder dat je het kan oppakken of meenemen. Dat laatste is jammer, zeker als je weet dat Dead Space soms best karig is met het uitdelen van ammo, maar het gebeurt te weinig om echt te storen.

Snelcursus amputeren

Zoals eerder gezegd, teert de overlevingsstrijd in Dead Space nog steeds op wat Visceral Games destijds ‘strategisch amputeren’ doopte. Dit maakt situaties waarin vijanden in alle soorten en maten je vanuit verschillende hoeken tegelijk bestoken bijzonder spannend, omdat je telkens de tijd en ruimte moet zien te vinden om uit te zoeken waar die ondingen hun armen en benen zijn, én ze dan ook nog eens moet weten te raken voor ze jou in stukken hakken. Zoals het de hoofdrolspeler van een survivalhorrorgame betaamt, laat Isaac zich – logisch, met zo’n zwaar pak – eerder log besturen. Mikken verloopt naar ons gevoel iets minder intuïtief dan in het origineel. Zo hadden we meermaals het gevoel dat we een Necromorph wel degelijk raakten, maar dat dit niet helemaal juist geregistreerd werd. Nogmaals: het haalde ons nooit uit de game, maar het blijft een schoonheidsfoutje in een verder prima geheel.

Net als in het origineel beschikt Isaac over enkele handige gadgets om het tij in zijn voordeel te keren. Hij kan met een stasismodule vijanden vertragen en zo zichzelf tijd geven om beter te mikken of te vluchten. Later in de game speel je ook telekinese vrij, waarmee je objecten in de omgeving kan manipuleren. Het wordt echt nooit oud om de vlijmscherpe arm van een Necromorph af te schieten, deze met telekinese naar je toe te trekken en vervolgens staalhard door het lichaam van een ander gedrocht te jagen. Dit hebben we echter allemaal al eerder gezien in 2008. Wél nieuw is de manier waarop Isaac zich door omgevingen zonder zwaartekracht beweegt. In het origineel kon hij enkel van oppervlakte naar oppervlakte springen; nu heeft hij een jetpack en kan hij vrij rondzweven, net als in Dead Space 2 en 3. Initieel best desoriënterend, maar zodra je eraan gewend bent, wil je niet meer terug.

Crescendo

We hebben het al vaker gezegd: horror is niets zonder een goed audiodesign. Dead Space scheert op dit vlak gelukkig zeer hoge toppen. De cast smijt zich enthousiast voor de microfoon en levert gepast doorleefd stemmenwerk af. Hierdoor komen zelfs onbelangrijke randpersonages echt tot hun recht. De soundtrack is subtiel enerverend, altijd klaar om op een onbewaakt moment naar een snerpend jumpscare crescendo over te schakelen. Dé ster op vlak van audio is echter de Ishimura zelf. Het schip kraakt, steunt en kreunt om je heen, zodat het lijkt alsof het op elk moment uit elkaar kan barsten. Het gekrijs van monsters in de verte is een zenuwslopende constante. Huilende baby’s, gestommel in de ventilatieschachten, lichaamsloos gefluister… alles wordt uit de kast gehaald om je geen seconde rust te gunnen. Met succes.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S en pc.