Review | Horizon: Call of the Mountain

Review | Horizon: Call of the Mountain – Met twee Horizon delen waarin Aloy de hoofdrol speelde, is het nu tijd voor iets nieuws. We maken in Horizon: Call of the Mountain kennis met Ryas, een Shadow Carja die in een onfortuinlijke situatie zit en jij neemt zijn rol aan om hem te helpen. Als launchgame voor PlayStation VR2 moet deze titel de hardware ten volste benutten en wij gingen ermee aan de slag. Het is enerzijds natuurlijk een paradepaardje om de nieuwe technologie te showen, maar de vraag is anderzijds of Call of the Mountain ook als game erg geslaagd is. Is dit een echte system seller voor PlayStation VR2? Of is het meer bedoeld als showcase, en tegelijkertijd een middel om de Horizon-fans te voorzien van een extra game. Je gaat het nu lezen!

Een goede eerste indruk

De game begint in een bootje, met twee onbekende personen die je gevangen hebben genomen. Jij bent zoals aangegeven Ryas, een Shadow Carja, die blijkbaar ernstige misdaden heeft begaan. Zo vaar je een rivier af en maak je op een nieuwe manier kennis met de omgeving, die natuurlijk herkenbaar oogt dankzij de eerdere delen in de franchise. Het is zeer indrukwekkend, omdat dit ook je eerste kennismaking in virtual reality is met de machines die in de game zitten. Hierbij valt meteen op dat deze verbluffend goed geanimeerd zijn met alle details die je kent uit de Aloy-games. Daarbij is het een mooie introductie van de features van de headset: met water dat op je hoofd valt doordat een Tallneck over je heen stapt of een Stormbird die voorbij vliegt, waardoor je headset gaat vibreren voor extra immersie. Maar niet alles is rozengeur en maneschijn: jij bent nog steeds een gevangene en door een ongeval kapseist je boot.

Jij weet tijdelijk te ontsnappen en komt uit bij een kamp. Het is bij het ontsnappen dat je ook een beetje de eerste gameplay elementen leert kennen van de game: rondlopen, objecten oppakken en gebruiken, en vooral veel klimmen. Niet veel later ben je helaas de pineut en zit je weer in de boeien. In de uitvalsbasis zijn er verschillende personages (onder meer ook Aloy) die jou een keuze bieden: help hen mee een mysterie te ontrafelen of boet voor je daden. Het verhaal mist echter behoorlijk wat diepgang en is eigenlijk ook verwaarloosbaar. Het mysterie dat je moet ontrafelen is waarom veel van de machines raar gedrag vertonen. Tijdens je queeste ben je ook nog eens op zoek naar je vermiste broer, wat ertoe leidt dat je in de vele omgevingen op onderzoek uit zult gaan. Lees: ontzettend veel klimmen op hoge bergen, door verlaten fabrieken trekken en industriële omgevingen en ruïnes bezoeken.

Jij bepaalt hoe je speelt

Voor je in de wereld van Horizon duikt met de PlayStation VR2 op je hoofd, zijn de juiste instellingen natuurlijk belangrijk. Je krijgt namelijk behoorlijk wat opties. Zo bepaal je of je zittend of staand de game wilt spelen (iedere optie werkt even goed). Daarnaast krijg je een sloot aan andere opties: vignette aan of uit, vrij rondlopen met pookjes of juist met handbewegingen, gebruik van eye tracking of niet (veelal bij keuzes maken), en additionele opties die bedoeld zijn om motion sickness tegen te gaan. Het valt eigenlijk onder de categorie vanzelfsprekend, maar omdat het zo uitgebreid is heeft het wel enige aandacht verdiend.

Veel (repetitieve) gameplay

Als stoere Shadow Carja heb je de beschikking over een boog, waarmee je van tijd tot tijd de mechanische dieren van je af moet weren. Het gebruik van de boog werkt erg goed: met de Sense controllers (links of rechts) maak je een beweging naar je schouder toe en ‘pak’ je als het ware met L2/R2 je boog. Eenmaal deze in je hand doe je hetzelfde met de andere controller om een pijl te pakken. Het werkt erg intuïtief en ook het mikken ermee gaat erg goed, terwijl je de haptische feedback in de controllers voelt. Als je de boog zijwaarts houdt (met je polskant omhoog), krijg je de mogelijkheid om uit verschillende pijlen te kiezen en deze ook te craften. De standaard pijl kan je onbeperkt gebruiken en vormt tevens de basis voor andere pijlen: tear-, vuur- , precisie- en elektrische pijlen. Je plaats enkel wat onderdelen op de juiste plaats en klaar is Kees. Dit is eigenlijk ook het enige wat je in de game kunt craften, behalve van tijd tot tijd wat nieuwe gereedschappen om je opties bij het klimmen verder uit te breiden.

De Slingshot is het enige andere wapen dat je nog in de game krijgt. Hierbij leg je met de Sense controllers bijvoorbeeld een vuurbal of steen in de Slingshot en trek je het elastiek naar achter om nadien los te laten. Het werkt erg goed allemaal. Wanneer je oog in oog komt te staan met de machines (een Thunderjaw, een Glinthawk of meerdere Watchers), verandert de omgeving in een arena waarin jij enkel aan de buitenkant kunt bewegen. Zo kan je strafen of dodgen om aanvallen van de machines te ontwijken, terwijl je op hun zwakke plekken schiet met pijl en boog (zoals in de reguliere games). Het houdt een beetje structuur en overzicht in de gameplay, maar wordt door het concept wel snel repetitief.

Naast het inzetten van wapens kun je ook verschillende objecten gebruiken in de game. Deze vind je vooral in kampen (of beter gezegd: plekken met kampvuren van waaruit je kunt fast travelen naar de uitvalsbasis). Trommels met sticks, maraca’s die je kunt schudden of zelfs een paar schaaltjes met verf en een kwast. Ze kennen allemaal interactie, waarmee je wat meer te doen hebt, maar het is niet iets wat we nog niet kennen van andere VR-games. Hetzelfde geldt voor de puzzels die je weleens tegenkomt. Ook dit is niet heel origineel en beperkt zich vooral tot uitvogelen welk klimgereedschap je nu moet gebruiken tot het verplaatsen van tandwielen. Basic stuff, so to speak. Wat wel erg leuk is, is het eten van appels. Je ziet ze vaak liggen tijdens gevechten en op andere willekeurige plekken. Toen we een appel oppakten, moesten we dit uit reflex in onze mond stoppen. Het leuke hieraan is dat Ryas dan ook echt van de appel eet, wat zelfs een essentieel onderdeel van de gameplay is: je krijgt er namelijk health van.

Klimmen en nog eens klimmen

De game kan je eigenlijk opdelen in twee gedeeltes: actie afgewisseld met exploratie en veel klimwerk. Zo kunnen we gerust stellen dat de game voor zeker 70-80% uit klimmen bestaat. Horizon: Call of the Mountain is dus geen game zoals die van Aloy, die je in virtual reality speelt; je kan het eigenlijk meer een klimsimulatie noemen. Het klimmen zelf werkt prima, zo grijp je met je handen de richels van de berg en klim je omhoog. Dit wordt afgewisseld met touwen en soms moet je wat slingeren. Hoewel het dus prima werkt, moeten we wel zeggen dat je dit buitenproportioneel vaak doet. De game is ongeveer 8 á 10 uur lang, waarbij je het gros van de tijd aan het klimmen bent. Gelukkig zijn er genoeg momenten die ontzettend tof zijn. Denk aan instortingen die plaatsvinden, een Thunderjaw die achter je aanzit of dat je vanaf een hoog punt een kabel vastpakt en naar beneden sjeest. Hier hadden we echter nog meer van willen zien voor de afwisseling.

Een zeer mooie game

Horizon: Call of the Mountain is een klimgame die actie als onderdeel erbij neemt en fijn is dat de performance het merendeel van de game stabiel te noemen valt. Zo is de framerate (vermoedelijk) 120fps, waarbij we tegen het einde hier en daar een stotter konden opmerken. Het lijkt te maken te hebben met bepaalde omgevingen die ingeladen worden of doordat de performance slachtoffer kan worden van veel gebeurtenissen tegelijkertijd, die we natuurlijk niet zullen spoilen. Al met al is het echter een zeer stabiele game. Vooral in combinatie met de eerder genoemde graphics. De game is ongelooflijk mooi. De vele details op de verroeste machines van de oude oorlog, het uitgestrekte landschap dat je kunt bewonderen als je eindelijk bovenop een berg staat, maar ook de vlaggetjes die bij verschillende ruïnes of kampen wapperen, het is genieten. Er valt echt veel te zien, en ook qua vegetatie kijk je werkelijk je ogen uit.

Mocht je weer terugkeren naar je uitvalsbasis, dan kan je hier de collectibles die je tijdens je avontuur hebt gevonden oppakken en stuk voor stuk rustig onderzoeken. Ook heb je de mogelijkheid om weer het boottochtje te ervaren, wat vooral leuk is als een showcase voor PlayStation VR2. Daarnaast heb je ook toegang tot een training area waar jij je boogvaardigheden kunt oefenen. Je vindt hier bovendien verschillende personages waar jij een praatje mee kunt maken, alleen zeggen ze amper boeiende dingen. Jammer is trouwens dat de voice-acting van hen ondermaats is. Daarbij staat iedereen er ook ontzettend statisch bij wat een sterk contrast oplevert met de machines die wel op een verbluffende wijze bewegen.

Neem je tijd en geniet van waar je bent

We willen de audio van de game tot slot nog even extra belichten. Hier zijn we positief over, omdat het erg goed te noemen valt. Waar jij je ook bevindt, je hoort van alles om je heen: het gekraak van verroeste machines waar je op klimt of de wind die langs je heen suist. Ondanks het vrij verlaten gevoel van de plekken die je bezoekt, is het erg rustgevend. Het komt vooral ook door de soundtrack die uiterst goed is. De mooie muziek is iets waar we lang naar kunnen luisteren en het sluit ook perfect aan op wat we van de franchise kennen. Als je dan toch zoveel moet klimmen, doe het dan lekker met mooie muziek op de achtergrond.