Review Dungeon Siege III – Het type games waar we weinig tot geen titels van op de console zien verschijnen zijn de zogenaamde dungeon crawlers. Dit type game vind zijn oorsprong met het fenomenale Diablo op de PC en heeft sinds zijn succes veel verschillende uitdagers gehad die meedingen naar de troon. Dungeon Siege is een serie die daarin meespeelt. Met het derde deel probeert Obisidian Entertainment een wijder publiek aan te spreken, maar nog belangrijker, ze proberen de franchise succesvol naar de console te brengen. Is Dungeon Siege III een game waar je met genoegen velen uren in steekt of had deze game het daglicht nooit mogen zien? Je leest het in deze review!

Kan me geen ene moer schelen

Als de game begint krijg je een inleidend filmpje over het verhaal. De game speelt zich dertig jaar na de dood van de koning af. Zijn dochter, Jeyne Kassynder, beschuldigt The Legion ervan haar vader te hebben vermoord en verzamelt de troepen en schakelt de eens zo machtige Legion uit. Er ontstaat een oorlog die een lange tijd woed. Jeyne is opzoek naar de laatste overlevenden van de Legion en laat het nou net zo zijn dat jij daar bij hoort. Tijd om weer eens een koninkrijk te redden.

Het verhaal in Dungeon Siege III is erg diep. Er is een hoop informatie die je kunt lezen en de gesprekken met de NPC’s vertellen je veel over de wereld. Het probleem met het verhaal is echter dat het je nooit kan schelen wat er gebeurt. Je kan keuzes maken, maar deze hebben weinig tot geen invloed op de game. Ook zijn de personages saai en niet origineel. Geen goed begin dus voor Dungeon Siege III…

Gelukkig wordt het beter

Maar dan mogen we aan de slag. Je kan kiezen uit één van de vier speelbare personages: Lucas Montbaron, Katarina, Anjali en Reinhart Manx. Elk van deze personages heeft een totaal andere speelstijl. Lucas is de warrior, Katarina draagt geweren, Anjali is een soort half warrior half mage en Reinhart heeft krachtige spreuken tot zijn beschikking. Hier ligt het sterkste punt van de game. De personages zijn zo verschillende dat je wilt weten hoe ze allemaal spelen.

De gameplay is vrij recht voor zijn raap. Je hebt je standaard aanvalsknop die bij iedereen hetzelfde doet. Hiernaast kan je nog wisselen van stance. Elk personage heeft twee stances, één om meerdere vijanden te raken en eentje die beter werkt tegen één tegenstander. Het wisselen tussen deze stances is simpel en gebeurt met een druk op de knop. Ook heb je nog de mogelijkheid om weg te rollen. Erg handig aangezien je met deze rolbeweging veel aanvallen kunt ontwijken. Je hebt ook nog een passieve modus om aanvallen te blocken maar deze gebruik je nauwelijks tot nooit.

En we gaan dieper

Wat hierboven wordt beschreven is de basis. Naarmate je quests en monsters afslacht ga je, hoe kan het ook anders, levels omhoog. Met levels omhoog gaan worden er allemaal leuke dingen vrijgespeeld. Zo kun je nieuwe aanvallen vrijspelen. Elk personage heeft er negen, drie voor elke stance en drie voor in je passieve modus. Deze aanvallen kun je extra bonussen geven. Elke aanval kan je twee kanten op specialiseren. Zo kun je bijvoorbeeld het schot van Katarina meer schade laten doen, of voor elke kill die je pakt weer leven terug krijgen.

Naast de aanvallen hebben we ook nog de veel voorkomende talent trees. Deze talents geven permanente bonussen aan je personage. Denk hierbij aan meer schade of minder schade krijgen. Het klinkt misschien allemaal wat overweldigend, maar erg diep gaat dit systeem bijna nooit. De ene talent is meestal aanzienlijk beter dan de andere waardoor je niet hoeft na te denken over welke je neemt. Hetzelfde geldt voor de specialisatie. Het enige echt goed uitgewerkte is het sphere systeem. Je kan een sterkere versie van je aanval doen als je een sphere opoffert. Deze spheres vullen zich weer naarmate je vijanden verslaat. Je passieve aanvallen kosten echter ook een sphere. Je moet dus kiezen waar je op dat moment het meeste profijt van hebt.

Vechten! Vechten. Vechten…

Overal spelen de personages goed en dit is vooral te danken aan de grote verschillen. Helaas bewijst Dungeon Siege III dat een goed vechtsysteem nog geen goede gameplay hoeft te betekenen. De gevechten in Dungeon Siege III zijn namelijk ongelofelijk eentonig en makkelijk. Zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad kwamen wij er nog met het grootste gemak vanaf. Nou moeten we wel aangeven dat Katarina lichtelijk overpowered is, maar zelfs met de andere personages was het nog goed te doen. Deze eentonige gevechten heeft de game vooral te danken aan hoe sterk je op een gegeven moment wordt door de goede items die je krijgt. Zo vindt je op een gegeven moment zo’n sterk wapen dat je die bijna het hele spel niet meer omruilt aangezien er niks beters is.

Het enige wat de gevechten leuk maakt is het gevoel als je weer nieuwe items krijgt. We moeten de game trouwens wel een grote schouderklop geven voor het item vergelijkingssysteem. Dit zit erg goed in elkaar en je hebt dan ook altijd een goed overzicht van wat elk item biedt ten opzichte van je huidige item. Helaas daalt het zalige gevoel van nieuwe uitrusting krijgen aangezien je zoveel krijgt dat je bijna het kaf van het koren niet meer kan scheiden. Tel hierbij op dat alle missies uiteindelijk erop neer komen om vijanden te killen en dan verwijs ik je weer terug naar de eentonige gevechten.

Soms prachtig, soms niet

Dungeon Siege III is geen lelijke game, maar ook absoluut niks speciaals. Eerlijk is eerlijk als je inzoomt zien sommige character models er erg goed uit. Ook zijn er genoeg omgevingen die je uitnodigen om te verkennen, maar dit wordt helaas tegengehouden door de lineariteit van de game. Op ontdekking uitgaan zit er niet in, je zit vast aan een vrij lineair pad. Toch zijn er een aantal gebieden waar de ambiance vanaf stroomt. Er zijn echter ook gebieden die saai, leeg en eentonig aanvoelen en dit zijn juist de gebieden waar je de meeste tijd moet spenderen.

De muziek is niks speciaals en de soundtrack is bij lange na niet sterk genoeg om de optie van in-game muziek te overstemmen. Bij mij draaide dus de hele tijd me eigen muziek op de achtergrond. De voice-acting is van een aardige kwaliteit. Niks bijzonders, maar ook zeker niet slecht.

Co-op style

Dungeon Siege III is offline met zijn tweeën te spelen. Dit maakt de game aanzienlijk makkelijker aangezien je companion meestal alleen maar dood gaat aan het niet ontwijken van aanvallen of door in het vuur te gaan staan.

Hiernaast is er ook nog een online co-op modus voor vier spelers, maar die doet erg zijn best om van geen nut te zijn. Je kan online namelijk niet je singleplayer personage meenemen om verder te spelen. Je moet met een nieuw personage beginnen en je vooruitgang online heeft totaal niks te maken met je offline activiteiten. Hierdoor is de online ervaring eigenlijk bijna in zijn geheel verwaarloosbaar.

Conclusie

Dungeon Siege III maakt de verwachtingen helaas niet waar. Ondanks dat de vier personages wel erg gevarieerd zijn en de game een aantal interessante baasgevechten naar je toe gooit, bestaat de game toch grotendeels uit saaie eentonige gevechten. Samen met zijn lineaire omgevingen is Dungeon Siege III helaas niet zo goed geworden als het kon worden. De singleplayer duurt echter vrij lang en er is plezier te beleven indien je de game offline co-op speelt. Jammer dat de voordelen de nadelen niet overtreffen.

Pluspunten

  • Gevarieerde personages
  • Vermakelijke co-op
  • Lange singleplayer
  • Fantastisch item vergelijk systeem

Minpunten

  • Slechte online ondersteuning
  • Eentonige gevechten
  • Te veel saaie omgevingen
  • Te lineair