Review | Atlas Fallen

Review | Atlas Fallen – De laatste drie games van Deck13 waren allemaal Soulslike-titels, die allemaal redelijk goed uit de bus kwamen. Voor hun nieuwste project heeft de Duitse ontwikkelaar gekozen voor een iets ander genre, maar wel een die niet veel afwijkt van hun vorige drie games. Atlas Fallen is namelijk ook een actie-RPG, maar maakt geen gebruik meer van Souls-mechanieken. Deck13 heeft met Lords of the Fallen en de twee The Surge-games laten zien dat ze solide vechtsystemen kunnen ontwikkelen en best aardige werelden kunnen creëren. Aangezien dit ook belangrijke ingrediënten zijn voor Atlas Fallen, lijkt niets in de weg te staan om wederom een solide spelervaring te bieden.

In opstand

Atlas Fallen speelt zich af in een post-apocalyptische fantasiewereld vol vreemde monsters, waar jij de controle krijgt over een slaaf. Samen met je lotgenoten begin je voorzichtig plannen te maken om je tegen je onderdrukkers te verzetten. Tijdens een opdracht om een mede-slaaf te vinden, die iets belangrijks heeft gestolen, vind je een vreemde handschoen. Dit blijkt een krachtige ‘gauntlet’ te zijn, die je magische mogelijkheden geeft. Je besluit je nieuwe aanwinst te gebruiken om je te kunnen verzetten tegen degenen die jou en je lotgenoten kwaad hebben gedaan, maar dit mondt uit in een groter avontuur dan je had verwacht

Precies wat je gewend bent

Atlas Fallen is een actie-RPG die zich afspeelt in een semi-open wereld die al snel laat zien wat je kunt verwachten van een game in dit genre. Er zijn talrijke missies en zijmissies beschikbaar, er is veel te ontdekken en te vinden in de wereld, en je kunt verschillende buffs en perks vrijspelen om je hoofdpersonage sterker te maken. Grafisch ziet de game er behoorlijk goed uit, waardoor het een positieve eerste indruk achterlaat. Bovendien is de mogelijkheid om te ‘zandsurfen’ een leuke toevoeging. Je kunt je snel door het zand bewegen zonder afhankelijk te zijn van een dier of voertuig, wat het reizen soepeler en sneller maakt.

De (zij)missies in Atlas Fallen zijn vrij standaard en bevatten onder andere fetch-quests, het verslaan van bepaalde vijanden en het zoeken naar verborgen items. Hoewel ze misschien niet origineel of verrassend zijn te noemen, kunnen ze toch vermakelijk zijn om te spelen, zolang je niet te hoge verwachtingen hebt. Hetzelfde geldt voor de wereld zelf; de post-apocalyptische setting is veelvuldig gebruikt in andere titels, en Atlas Fallen slaagt er niet in zich hiervan te onderscheiden. Er ontbreken memorabele of indrukwekkende locaties in het handjevol open levels, waardoor de wereld van Atlas Fallen geen blijvende indruk achterlaat omdat het geen eigen identiteit heeft.

De strijd tussen goed en kwaad

Het vechtsysteem van Atlas Fallen heeft twee kanten. Aan de ene kant heeft Deck13 geprobeerd om dit aspect een originele twist te geven. Zo is er een ‘momentum’-meter aanwezig. Hoe meer schade je aanricht bij je vijand zonder lange pauzes ertussen of zonder zelf geraakt te worden, des te sterker je aanvallen worden. Bovendien krijg je toegang tot meer speciale aanvallen en vaardigheden die je aan de meter hebt toebedeelt naarmate deze voller raakt, evenals buffs en perks. Het is dus van belang om offensief op te treden en tegelijkertijd de aanvallen van je vijanden te ontwijken of te blokkeren, anders zal je momentum-meter weer op nul komen te staan en verlies je de voordelen van buffs en speciale aanvallen. Deze dynamiek geeft een originele dimensie aan het vechten, omdat je streeft naar maximale kracht en je de meter dus vol wilt houden.

Er is alleen één probleem met het vechtsysteem en dat is dat het blokken en ontwijken niet soepel werkt. De bewegingen om aan te vallen moeten eerst hun volledige animatiecyclus afmaken voordat er wordt gereageerd op jouw commando’s om je te verdedigen. Dit zorgt ervoor dat het anticiperen op aanvallen van tegenstanders vaak frustrerend kan zijn. Hierdoor moet je erg voorzichtig te werk gaan wat betreft aanvallen. Je moet korte combinaties maken, omdat één aanval te veel kan resulteren in het niet op tijd kunnen inzetten van defensieve bewegingen. Dit beperkt het vechtsysteem enigszins. Ook draagt het beperkte arsenaal aan bewegingen en wapens niet bij aan de variatie in het vechten, waardoor het knokken na verloop van tijd wat eentonig kan worden.

Daar komt nog eens bij dat de variatie in vijanden ook niet al te groot is. Op een gegeven moment heb je dus door wat je binnen een gevecht kunt verwachten, omdat je bekend bent met de aanvalspatronen van de vijanden. Hoewel je af en toe tegenover een nieuw soort baas komt te staan, bestaat het merendeel van de gevechten uit monsters die geen verrassingen meer met zich meebrengen. Dit gebrek aan variatie maakt de gevechten op den duur eentonig en dat doet afbreuk aan de spelervaring. Een mogelijke oplossing hiervoor had kunnen zijn om kleine variaties op bestaande vijanden te introduceren, die iets andere aanvalspatronen hebben. Helaas is dit niet het geval, waardoor zelfs de coöp-modus minder leuk is dan zou kunnen, aangezien beide spelers het vechten snel beu kunnen worden.

Gelukkig is er wel veel keuze als het gaat om perks en buffs. Deze kun je verkrijgen door missies te volbrengen, maar ze zijn ook te vinden in schatkisten die verspreid zijn in de wereld. Deze upgrades kunnen je offensief of defensief sterker maken, of dienen als een upgrade voor speciale technieken. Of je nu meer gefocust bent op counteren of juist liever vol in de aanval gaat, er zijn voor elke speelstijl genoeg buffs en perks aanwezig die zich aansluiten op jouw speelstijl. Aangezien je maar een beperkt aantal slots hebt voor deze upgrades, moet je goed nadenken over welke je wilt gebruiken. Dit geeft de game een leuk strategisch element.

Een beetje korrelig

Op audiovisueel vlak is er weer wel wat aan te merken op de game. Muziekstukken zijn oké, maar ook hier geldt dat ze nergens echt indruk maken. Voor het visuele gedeelte zijn er twee grafische opties beschikbaar: Resolution en Performance. Met de resolutie modus speel je het spel in native 4K en 30 frames per seconde. Als je in performance modus speelt, wordt de resolutie teruggebracht naar native 1440p. Deze wordt echter ge-upsampled naar 4K door middel van FidelityFX Super Resolution. Het gebruik van FSR zorgt meestal voor zogenaamde ‘artifacts’ en dat valt in deze game wel erg op. Als je niet beweegt, dan ziet alles er netjes en scherp uit, maar eenmaal in beweging zie je vooral in vergezichten dat deze artifacts vertonen. Dit ziet er uit alsof sommige stukken van het beeld een soort ruis vertonen. Ook bij sommige speciale effecten zijn er duidelijke artifacts te bespeuren.

Door de artifacts zien stukken van het beeld er soms wat korrelig uit, maar daar staat tegenover dat de framerate een stuk soepeler is dan in de resolutie modus. Het draaien van de camera is veel rustiger voor het oog en de 60fps zorgt er ook voor dat er sneller wordt gereageerd op jouw commando’s. Dat is voor actiegames natuurlijk een pré. Als je in 30fps speelt, dan wordt de framerate nagenoeg constant behouden. Heel af en toe zijn er wat kleine dips te bespeuren, maar die zijn te verwaarlozen. In de performance modus zijn dips iets meer aanwezig, maar ook hier geldt dat deze de gameplay of het speelplezier niet in de weg staan. Ondanks de artifacts raden we toch aan om Atlas Fallen in de performance modus te spelen. De hogere framerate maakt de gameplay gewoon wat prettiger.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S en pc.