Preview | Lords of the Fallen – Als succesvolle trendsetter moet het toch een speciaal gevoel zijn om na verloop van tijd de kopieën om je heen als paddenstoelen uit de grond te zien rijzen. Vraag het maar aan FromSoftware, de ontwikkelaar die met Demon’s Souls een gloednieuw subgenre uit zijn mouw schudde, dat speltype perfectioneerde met de Dark Souls trilogie en Bloodborne, en nu met een zekere verdiende arrogantie mag toekijken hoe andere studio’s over hun eigen voeten struikelen in hun haast om de formule na te bootsen. De originele Lords of the Fallen was zo’n Soulsborne game, die er alles aan deed om in de voetsporen van hun grootste inspiratiebron te treden. Wij konden vorige week in Londen de aanstormende sequel/reboot/remake – die termen zijn eigenlijk allemaal gepast – uitproberen en merkten dat er op dit vlak nog niet veel veranderd is.

Sequel/Reboot/Remake

Lords of the Fallen laat zich niet zo gemakkelijk definiëren ten opzichte van zijn negen jaar oude, gelijknamige voorganger. De game neemt dezelfde titel aan en probeert opnieuw te doen waar het eerste spel slechts wisselvallig in slaagde, terwijl het een franchise met toekomstperspectieven op de kaart probeert te zetten. Met andere woorden: zowel remake als reboot is toepasselijk hier. Lords of the Fallen (2023) doet echter niet alsof de gebeurtenissen uit het origineel nooit plaatsgevonden hebben en speelt zich zo’n duizend jaar later af. Je kan het dus ook een vervolg noemen. Misschien is de door Scream (2022) populair gemaakte term ‘requel’ – een samentrekking van ‘reboot’ en ‘sequel’ – hier dan ook het best op zijn plaats. Hoe je het kind ook noemt, het is duidelijk dat in oktober een nieuwe Soulsborne game gaat proberen om de koning in het genre van zijn troon te stoten.

Soulsborne pur sang

Het is misschien nooit helemaal fair om een game te omschrijven aan de hand van een vergelijking met zijn inspiratiebron, maar wanneer je die inspiratie zo trots vooraan op je borst spelt, kunnen we eigenlijk niet anders. Lords of the Fallen ademt in alles wat het doet Dark Souls en Bloodborne. Het vechtsysteem – bestaande uit een lichte en een zware aanval, alsook de mogelijkheid om je wapen met één of twee handen vast te houden – voelt onmiddellijk vertrouwd aan, al registreerden we tijdens het knokken een lichte, doch soms dodelijke input lag die we voorlopig aan de preview built (of onze, toegegeven, wat roestige vaardigheden) toeschrijven. Dit staaltje Dark Souls combat wordt afgekruid met een vleugje Bloodborne, merkbaar in de wijze waarop spelers aangemoedigd worden om agressief te zijn. Als je in bepaalde situaties snel genoeg de vijand raakt, win je namelijk wat health terug.

In de te verkennen levels bevatten gevaar om elke hoek en plooien vaak verticaal op elkaar terug, zodat je shortcuts kan vrijspelen om sneller door de omgevingen te reizen. Die zijn zeker nodig, gezien je in Lords of the Fallen erg vaak het loodje zal leggen. Wanneer je dat doet, verlies je je souls… excuseer ‘vigor’, een goedje dat je verkrijgt door vijanden af te maken en waarmee je je personage kan laten stijgen in level. Je snapt inmiddels wel waarom we niet anders kunnen dan Dark Souls erbij sleuren. Verder geraken in Lords of the Fallen is als vanouds een proces van vallen en opstaan. Om de zoveel tijd vind je een uit de kluiten gewassen baas op je weg, die je nóg meer het leven zuur maakt. De twee figuren die wij tegen het lijf liepen – een gevleugelde engel met moordlustige bedoelingen en een klomp rottend vlees zo groot als de London Eye – waren gepast intimiderend, en boden ook heel wat uitdaging en spektakel.

Twee werelden, twee levens

Als je het productieproces van Lords of the Fallen wat gevolgd hebt, zag je de slogan ’twee werelden, twee levens’ vast al eens de revue passeren. Die woorden zijn goed gekozen, want ze richten de schijnwerper op hét element dat de game moet onderscheiden van zijn vele concurrenten in het genre. Jouw personage in Lords of the Fallen identificeert zich met recht en reden als de ‘lampdrager’. Je hebt te allen tijde namelijk een uit de kluiten gewassen lantaarn bij je, waarmee je letterlijk in een andere wereld kan kijken. Doorgaans loop je rond in Axiom, wat we bij gebrek aan een betere term even het rijk der levenden zullen noemen. Wanneer je echter je lantaarn aansteekt, kijk je als door een raam een duistere, alternatieve dimensie in die Umbral heet. Umbral is een stuk gevaarlijker dan Axiom, maar bevat vaak dé oplossing voor de talrijke omgevingspuzzels waarmee je geconfronteerd zult worden.

Je kan het – op dit vlak dan toch – een beetje vergelijken met The Medium, waarin je ook tussen dimensies moest wisselen om te vorderen in de spelwereld. In Lords of the Fallen dien je ook te pas en te onpas Umbral te betreden om een in Axiom geblokkeerde route te omzeilen. Terug in Axiom geraken is echter geen sinecure en zoals reeds gezegd: Axiom is al niet voor doetjes, maar in Umbral lijkt het helemaal alsof elke atoom en molecule erop gebrand is om jou een uiterst pijnlijk einde te bezorgen. Lords of the Fallen gebruikt Umbral overigens ook als een tweede kans wanneer je in Axiom sneuvelt. Waar Dark Souls je als een letterlijke schim van jezelf met een halve levensbalk liet verrijzen, daar kan je in Lords of the Fallen na je eerste dood gewoon verder spelen… in het veel lastigere Umbral. Een toffe variatie op een beproefd spelconcept, dat Lords of the Fallen toch iets frisser uit de hoek laat komen.

Voorlopige conclusie

Onze kennismaking met Lords of the Fallen was best aangenaam en de lange treinrit naar en van Londen meer dan waard. We hebben de hand geschud met enthousiaste ontwikkelaars die stonden te springen om hun game aan de wereld voor te stellen. Lords of the Fallen maakte ook vanachter de controller een degelijke eerste indruk, al moeten we toch streng zijn en ons afvragen of deze titel in het reeds door Soulsborne titels overspoelde videogamelandschap genoeg eigenheid bevat om een blijvende indruk na te laten. De game mist namelijk – zelfs met het ’twee werelden’ systeem – een eigen smoel of identiteit die zich losscheurt van zijn inspiratiebron en koppig zijn eigen weg op gaat. Als fan van Soulsborne titels durven we er bijna gif op in te nemen dat je met Lords of the Fallen aan je trekken zal komen. Verwacht echter geen aardverschuiving binnen het genre, want dat lijkt er niet meteen aan te komen.