Review | Lords of the Fallen

Review | Lords of the Fallen – Inmiddels bijna 10 jaar geleden werd Lords of the Fallen gelanceerd op diverse platforms en het was één van de eerdere Soulslike games na het succes van de FromSoftware titels. De game werd matig ontvangen door zowel publiek als pers, hoewel er zeker potentie aanwezig was. Op meerdere vlakken werd de plank echter misgeslagen en daarom wordt er nu een nieuwe poging gedaan met Lords of the Fallen. De nieuwe Lords of the Fallen heeft een moeizame ontwikkeling achter de rug. Ook was het lang de vraag of het een reboot of gewoon een remake werd. Daarnaast veranderde de titel van Lords of the Fallen meer dan eens. Afijn: ontwikkelaar HexWorks heeft de game na een tumultueuze ontwikkeling nu eindelijk uitgebracht en wij kijken eens naar het resultaat.

Welcome to h… Mournstead

Lords of the Fallen is min of meer een vervolg op het eerste deel uit 2014, maar nieuwkomers hoeven niet bang te zijn dat ze iets missen. Het verhaal in dit nieuwe deel staat namelijk grotendeels los van de eerste game met hier en daar een verwijzing. In Lords of the Fallen bevinden we ons in de wereld van Mournstead die na eeuwenlange strijd eindelijk de duistere god Adyr heeft verslagen. Adyr wordt vervolgens naar een andere dimensie verbannen. Om zijn potentiële terugkeer te stoppen, wordt er een soort religieuze groep opgericht genaamd de Hallowed Sentinels. Zij bewaken speciale bakens en houden eventuele signalen in de gaten die wijzen op de terugkeer van Adyr. Dit gaat voor lange tijd goed, maar niets goeds blijft voor eeuwig lijkt de levensles van Lords of the Fallen.

Door de tijd heen wordt de invloed van Adyr steeds sterker en de verleiding naar extra macht en kracht doet de Hallowed Sentinels bezwijken. De bakens veranderen van goudkleurig wit naar vuurachtig rood en openen de deuren voor zijn leger. Nadat alle bakens onder invloed vallen van Adyr, keert zijn leger vanuit het dodenrijk terug en raast het als een storm door Mournstead. Als speler sta je in de schoenen van de Lampbearer, een naamloze ridder die een unieke lantaarn bij zich heeft en feilloos kan wisselen tussen het rijk der levenden (Axiom) en het rijk der doden (Umbral). Het is aan jou om de invloed en terugkeer van Adyr te stoppen. Het verhaal van Lords of the Fallen is best interessant om te volgen mede dankzij de lore, maar het is ook weer niet dermate indrukwekkend dat het echt zijn stempel op de ervaring drukt.

Vloeiende gameplay in beide werelden

Soulslike liefhebbers kunnen met Lords of the Fallen aan de slag alsof het een Ikea handleiding is. Wie ook maar een beetje ervaring heeft met het genre, zal de game moeiteloos oppakken. Je speelt dus als de Lampbearer die zich moet wapenen tegen de vele horror in de game en dat gebeurt met gameplay die je verwacht. Je hebt beschikking over éénhandige aanvallen die zowel licht als zwaar kunnen zijn en dit geldt ook voor tweehandige wapens. Verder heb je de optie om te kunnen pareren, blokkeren en je kan vijanden schoppen om hun gevechtshouding te breken. Als vijanden eenmaal uitgeput zijn, kan je een Grieveous Strike uitvoeren die veel schade veroorzaakt.

Naast mêleewapens kan je ook gebruikmaken van pijl en boog, alsook diverse tools die je kunt gooien zoals werpmessen, speren en hamers. Tot slot heb je nog voldoende keuze uit magie en erg veel soorten andere wapens. Het wisselen tussen wapens, magie en werpbare items voelde niet eerder zo vloeiend aan in het genre. Dit komt doordat ze allemaal hun eigen slot gebruiken met als gevolg dat je veel wapens tegelijk kunt hanteren en hiertussen kunt wisselen. Ook kan je allerlei ‘Tincts’ vinden door de wereld heen. Dit zijn nieuwe kleuren die je kunt toepassen op jouw outfits. Jouw eigen speelstijl en look vinden is erg sterk aanwezig in Lords of the Fallen, waardoor je als speler veel vrijheid hebt.

Daarnaast kan je gebruikmaken van de Umbral Lamp en die staat centraal tijdens de gameplay. Deze unieke lantaarn kan je gebruiken om licht te schijnen in Umbral terwijl je in Axiom loopt. Je kan tijdens het schijnen om je heen kijken in deze duistere dimensie en vervolgens de lamp weer wegdoen, zodat Umbral niet meer zichtbaar is. De vijanden in Axiom zijn overigens regelmatig onkwetsbaar, omdat deze beschermd worden door een parasiet in Umbral. Je kan de lantaarn dan op de parasiet richten zodat deze ontploft en de vijand in Axiom kwetsbaar wordt. Ook kan je de Umbral Lamp gebruiken om speciale objecten naar je toe te trekken die alleen in Umbral te vinden zijn. Daarnaast kan je upgrades en unieke items tegenkomen, verborgen paden vinden die naar loot leiden en nog veel meer.

Sterven brengt je naar het rijk der doden

Hoewel de Umbral Lamp niet direct met wapens gebruikt kan worden, heb je deze wel nodig in de combat. Dit niet alleen om de parasieten op te ruimen, want ook heb je de lamp nodig om een Soulflay uit te voeren. Met de Soulflay kan je letterlijk de ziel van levende vijanden naar je toe trekken en deze raken met je wapens voordat de vijand weer kan reageren. In de praktijk is de Soulflay vooral handig om vijanden van richels af te gooien wanneer zij op smalle paden of wegen je weg blokkeren, zodat je snel door kunt. Soulflays kosten wel een Soulflay Charge om uit te voeren en deze kan je langzaam opladen in Umbral door speciale gezwellen op te zuigen met de Umbral Lamp. Ook kost het wat leven uit je levensbalk om een Soulflay uit te voeren, maar dat is dankzij het Wither mechanisme geen probleem. Wanneer je bijvoorbeeld een aanval blokkeert met je schild of wapen, zal een gedeelte van je levensbalk grijs oplichten. Raak je de vijand daarna, dan krijg je dit gedeeltelijk terug. Weet de vijand je weer te raken voordat je hem raakt, dan ben je dat stukje leven kwijt totdat je jezelf geneest.

Een ander groot aspect is dat je in Lords of the Fallen altijd twee levens hebt. Sterf je in Axiom – het rijk der levenden – dan ontwaak je op dezelfde plek in Umbral. De wereld is dan anders vormgegeven, maar je krijgt zo een extra kans om het gevecht te winnen. Leg je daar het loodje, dan ben je echt dood en ontwaak je weer in Axiom bij je laatste checkpoint. Regelmatig word je ook geforceerd om Umbral permanent te betreden, omdat er geen weg in Axiom te vinden is. Gelukkig kan je Umbral altijd verlaten bij speciale misvormde lijken waar je ook weer je tweede leven terugkrijgt. Tot slot wordt de Umbral Lamp ook gebruikt om extra checkpoints te maken met Vestige Seeds – een zeldzaam item – en daarbij moet je keuzes maken. Deze kan je plaatsen op speciale bloembedden die alleen in Umbral zichtbaar zijn. Neem je het risico om door te gaan of gebruik je één van de zeldzame Vestige Seeds voor de zekerheid om een extra checkpoint aan te maken. Het is aan jou.

Axiom en Umbral schitteren, maar weinig variatie in vijanden

Mournstead, waarbij Axiom en Umbral parallel aan elkaar zijn, kent een dark fantasy setting waarin je in Axiom gebieden als verlaten kastelen, abdijen, moerassen, dorpjes op hoge kliffen en meer treft. Waar Axiom er bij vlagen best levendig uitziet door gebruik van fellere kleuren, straalt Umbral op de juiste wijze de dood uit. In Umbral zijn de gebieden hetzelfde, maar dan op een veel griezeligere manier. Umbral kenmerkt zich vooral door het gebruik van veel blauwgrijze tinten en allerlei ogen, handen en andere ledematen die zichtbaar zijn in de gedetailleerde omgevingen. Hier zijn ook veel gigantische, mysterieuze wezens te vinden die roerloos stilstaan en slim onderdeel uitmaken van de wereld en navigatie. Voor het level design mogen we HexWorks een groot compliment geven. Hoe bepaalde gebieden met elkaar verbonden zijn via shortcuts en meer, is bij vlagen verbazingwekkend goed.

Omdat je je bevindt in twee parallelle werelden, krijg je ook te maken met verschillende vijanden. In Axiom neem je het vooral op tegen bandieten, ridders, monniken en andere typische Middeleeuwse figuren, terwijl je het in Umbral opneemt tegen dode wezens. Hier heb je te maken met skeletachtige creaturen, ondode honden, vlinderachtige beesten die weer slappere vijanden kunnen oproepen en grote schedels die alleen kwetsbaar zijn wanneer ze hun gezicht splijten. Hoewel er in het begin zeker veel unieke vijanden zijn, raakt de variatie in de game halverwege wel op. Je komt dan vaak steeds dezelfde vijanden tegen die net een andere variant zijn of een mini baas die nu opeens tot de normale vijanden behoort. Er zijn dus best veel soorten vijanden, maar de variatie gaat té snel waardoor er later verzadiging optreedt.

Bij vlagen is de game best moeilijk. Veel vijanden kunnen – als je geen aanvallen blokkeert en dus geen leven voor je levensbalk terugverdient – je gemakkelijk met twee klappen doden. Intense gevechten zijn daardoor aanwezig, omdat vrijwel iedere klap je fataal kan zijn. Hoewel de vijanden sterk zijn, zit de moeilijkheid hem helaas niet in een goed uitgedacht ontwerp van vijanden of uitdagingen. Uiteraard zijn er uitzonderingen, maar HexWorks maakt vooral gebruik van het idee: hoe meer vijanden, hoe moeilijker. In Umbral spawnen de zwakkere wezens namelijk constant om je heen waar je soms door geraakt wordt terwijl je dat niet verwacht. Hoe langer je in Umbral blijft, des te meer er bijkomen en hoe gevaarlijker de dodenwereld wordt. Aanvankelijk is het leuk om hele hordes vijanden te verslaan, maar op den duur zal het dusdanig gaan vervelen dat je er eigenlijk gewoon langs wilt sprinten. Hierdoor is de uitdaging bij momenten meer kunstmatig dan echt zo ontworpen. Ook viel op dat de finesse in aanvalspatronen bij vijanden niet altijd op orde is. Een goed voorbeeld is een baas die continu een onzichtbaar object bleef aanvallen, waardoor we die vrij eenvoudig konden uitschakelen.

Technology of the Fallen

Waar HexWorks echter de grootste steken laat vallen, is toch wel op technisch vlak. Op de PlayStation 5 heb je keuze uit Performance en Quality. In Performance draait de game op 1080p met 60 frames per seconde en de Quality modus draait op 1440p met 30 frames per seconde. In dit genre raden we uiteraard Performance aan, omdat een hogere framerate nu eenmaal bijdraagt aan responsiviteit. Mournstead oogt prima in beide resoluties en de omgevingen zitten vol details. De Quality modus presenteert alles net wat scherper vanwege de hogere resolutie, maar dan moet je een lagere framerate voor lief nemen. Dat is niet echt gewenst in dit soort titels, waardoor we Performance aanraden en daarin is de game grafisch niet per se heel veel minder mooi. Ook moeten we even benoemen dat de game goed speelt met schaduwen, mede via de Umbral Lamp, wat voor een mooi schouwspel zorgt.

Wat betreft de framerate is het een ander verhaal. De framerate is namelijk verre van stabiel, waardoor je regelmatig te maken krijgt met flinke framedrops. Tijdens sommige cutscènes daalt dit naar zo’n 20fps in de Performance modus en ook tijdens het spelen zijn er veel schommelingen waarneembaar. De framedrops komen vooral voor in Umbral wat niet prettig is als je hordes vijanden voorbij wilt sprinten. In de Quality modus zijn de framedrops ook aanwezig, al schommelt het daar tussen de 25 en 30 frames en is het minder opvallend. Daarbovenop krijg je nog te maken met texture pop-in die je uit de immersie haalt. In de periode van reviewen zijn er ook zo’n 7 patches uitgebracht die hier en daar wel wat hebben opgelost, maar niet voor een grondige optimalisatie van de performance hebben gezorgd. De game is ook regelmatig gecrasht en dat op volstrekt willekeurige momenten. Zo liep de boel vast tijdens het verkennen van één van de vele gebieden, maar ook tijdens het scrollen door de items van een verkoper. Dit zal ongetwijfeld nog aangepakt gaan worden, maar tot op heden is het allemaal te onstabiel. Je krijgt in Lords of the Fallen dus niet alleen te maken met de horror van Umbral, maar ook met de horror van een slechte performance.

Tot slot moeten we de soundtrack nog even aanhalen. Gelukkig is daar niks mis mee, want die weet de sfeer uitstekend over te brengen. Het audiodesign van wapens zoals het kletteren van zwaarden, het gebruik van magie en de impact van klappen op vijanden mag subliem genoemd worden. Ook tijdens de diverse grote baasgevechten – die gelukkig wel stuk voor stuk uniek zijn – heerst er vooral bombastische, klassieke muziek met veel gezang en koperblazers. Je hebt hierdoor direct het gevoel dat je het opneemt tegen een fenomenale kracht en je een strijd aangaat waar je U tegen zegt. Dus waar de game op bepaalde punten tekortschiet, is het audiodesign gelukkig een element dat de ervaring complimenteert.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X en pc.