Review | Persona 5 Tactica

Review | Persona 5 Tactica – We zijn in het jaar 2016: Atlus brengt met Persona 5 voor het eerst sinds jaren nog eens een nieuwe game in de franchise op de markt. En wat voor een game: deze fenomenale JRPG wist op de meest stijlvolle manier onze harten te stelen, mede te danken aan een wervelend verhaal, veel vrijheid, verslavende gevechten én uiteraard een cast vol onvergetelijke personages. De game deed het goed aan de kassa en dus kregen we in de daaropvolgende jaren al een herwerkte versie (Persona 5 Royal), een ritmegame (Persona 5: Dancing in Starlight) en een actievolle Musou-game (Persona 5 Strikers). Als je dacht dat de Phantom Thieves na al dat gedoe nu eindelijk met pensioen zouden kunnen gaan, dan heb je het mis! Een nieuw avontuur wacht in Persona 5 Tactica, een spin-off die onze gemaskerde vigilantes naar een nieuw genre brengt.

Vive la Révolution!

Persona 5 Tactica is een spin-off van Persona 5 en is, in principe, een standalone verhaal. Je zou deze game dus kunnen spelen zonder voorkennis, maar dit is niet aangeraden aangezien de personages geen introductie meer krijgen en er zitten verwijzingen in die je over het hoofd zullen gaan. Het eigenlijke verhaal dan: het is een dag zoals een ander en de Phantom Thieves zijn gezellig wat aan het ouwehoeren in café Leblanc, hun veilige thuishaven. Plots, uit het niets, vervormt de wereld rondom hen zich en ze worden getransporteerd naar een vreemde wereld. Een wereld die gebukt gaat onder de gevaarlijke tiran Marie die samen met haar leger ‘legionnaires’ de straten onveilig maakt. Wat is deze wereld en hoe zijn onze helden erin gesukkeld? Mysteries, mysteries…

Ter plaatse maken we kennis met een zekere Erina, een verzetsleidster die er alles aan doet om het regime omver te werpen en het volk te bevrijden. Erina en onze helden slaan de handen in elkaar, waardoor ze prompt wordt gepromoveerd tot het nieuwste lid van de Phantom Thieves. Met de vlag van de revolutie in de ene hand en een heel arsenaal aan wapens in de andere, gaan ze ten strijde! Erina is niet het enige nieuwe gezicht: in deze vreemde wereld ontmoeten we ook een zekere Toshiro. Hij is een politicus uit de echte wereld die gevangen is genomen door Marie. Weet hij misschien wat er hier aan de hand is? Hij wordt bevrijd door de Phantom Thieves en wordt hun ‘raadsheer’ (lees: hij geeft tips, maar eigenlijk doet hij weinig concreet. Wat een echte politicus ook doet dus).

Mooie vriendschappen, maar weinig memorabel

Het doet ons enorm veel pijn om te moeten schrijven dat het verhaal van Persona 5 Tactica, ondanks een interessante opzet, eigenlijk weinig indruk weet te maken. Het is niet dat we ons staalhard hebben verveeld, maar nadat de credits rolden, bleven we met gemengde gevoelens achter. De pacing ligt enorm hoog (alles gebeurt op een sneltreintempo), waardoor de gebeurtenissen nooit echt tijd krijgen om te ademen. Ook zijn de meeste twists al van ver te voorspellen: ook geen goed teken. Als kers op de taart bevat het laatste hoofdstuk specifiek nog eens grotendeels gerecycled materiaal van eerdere hoofdstukken (details geven we niet om spoilers te vermijden). Nogmaals: het is niet per se slecht, maar het is wel best oppervlakkig en algemeen gewoon niet echt memorabel (al zeker niet als je het gaat vergelijken met de ‘hoofdgame’).

Wat wél helemaal goed zit, is de chemie tussen de personages, al is dit ook wel gedeeltelijk te danken aan de enorm sterke basis die Persona 5 indertijd legde. We leerden toen deze kleurrijke cast kennen en het is nog steeds een waar plezier om opnieuw wat tijd door te brengen met de verschillende leden van de Phantom Thieves. De interacties tussen de verschillende karakters zorgen namelijk ook ditmaal voor heel wat welkom entertainment. Tussen missies door kan je in je basis ook (een beperkt aantal) optionele gesprekken aangaan over de huidige stand van zaken in het verhaal. Best leuk om even op een luchtige manier wat meer bij te leren over wat er zoal omgaat in de hoofden van de personages.

Een tactisch genot

Het verhaal is dan misschien niet wat we gehoopt hadden, maar de gameplay is gelukkig wel een schot in de roos! Zoals de subtitel doet vermoeden, is Persona 5 Tactica een tactische (grid-based) RPG. De game heeft een lineaire structuur waarbij je in verschillende situaties wordt gedropt, waar je je dan moet zien uit te knokken. In zijn basis is Persona 5 Tactica een normale turn-based tactische game, maar de heerlijke Persona-saus zorgt voor een unieke identiteit. Het is, net zoals in de andere Persona-games, de bedoeling dat je de zwakke plekken van vijanden gaat uitbuiten om op die manier jouw beurt zo lang mogelijk uit te rekken met het bekende ‘1 more’ principe. Je doet dit in deze game niet door een specifiek element te gebruiken waar een vijand zwak voor is, maar wel door een vijand te raken die niet beschermd wordt op het speelveld.

Een vijand uit zijn dekking halen kan op verschillende manieren: met een mêlee-aanval, door de omgeving te manipuleren (in sommige levels) of door Persona-vaardigheden te gebruiken. Kan je een vijand raken die geen bescherming heeft, dan kan je met dat personage nog een aanval uitvoeren. Het is dus de bedoeling om op een tactische wijze zo efficiënt mogelijk de verdediging van vijanden te breken met het ene personage, zodat je een langere beurt kunt opbouwen met een ander. Extra bonus: wanneer je erin slaagt een ‘1 more’ te activeren én je omsingelt daarna die verzwakte vijand met al jouw teamleden, dan kan je een ‘all-out attack’ lanceren voor nog meer schade. Een enorm bevredigend en handig (60fps wordt ondersteund voor een vlotte besturing) systeem waarbij tactisch nadenken beloond wordt.

Ook het level design is enorm geslaagd: waar de eerdere levels heel rechttoe rechtaan zijn, loop je later best wat obstakels tegen het lijf. Deuren die afwisselend openen en sluiten, platformen die op en neer gaan, ontploffende vaten en nog meer! Ook deze moeten tactisch ingezet worden, wat voor nog meer diepgang zorgt. Dan zijn er nog de baasgevechten, waarbij de makers ook all-out zijn gegaan. Je wordt gedropt in een arena waarbij je je elke beurt zal moeten aanpassen als je het gevecht tot een goed einde wilt brengen. Is het voor jou allemaal wat te moeilijk of makkelijk? In dit geval zijn er voldoende moeilijkheidsgraden waartussen je makkelijk kan schakelen.

En de rest?

We vermeldden het al even kort, maar Persona 5 Tactica is een heel lineaire game. In tegenstelling tot zijn voorgangers is er eigenlijk, jammer genoeg, naast het hoofdverhaal weinig te beleven en je kan ditmaal niet in je eentje even de wereld gaan verkennen. Tussen missies door krijg je soms wel zogenaamde ‘quests’: dit zijn leuke zijmissies waarbij je heel specifieke doelen moet zien te bereiken, waardoor ze aanvoelen als een soort puzzels. Een punt bereiken in slechts 1 beurt tijd, of een object veilig over de finishlijn krijgen, bijvoorbeeld. Echt talrijk zijn ze niet, maar we konden deze quests wel appreciëren als tussendoortje.

Daarnaast is er ook (logischerwijs) de ‘Velvet Room’ waar je opnieuw Persona’s kunt creëren. Niets nieuws, al is het systeem hier wel wat minder uitgewerkt dan in de basisgame. Een persona kan ditmaal slechts één skill erven van een andere en er zijn ook geen beloningen gebonden aan het fabriceren van een specifieke Persona met een specifieke skill. Desalniettemin zullen de verwoede verzamelaars onder ons zich nog steeds kunnen vermaken met het vullen van hun Persona compendium, want het mixen en matchen van Persona’s blijft, zoals vanouds, gewoon leuk. Het sociale aspect (waar de franchise om bekend staat) is ditmaal eigenlijk volledig afwezig, waardoor deze game ook een pak korter is dan de gewoonlijke Persona-game. Tegen iets minder dan 30 uur hadden wij alle hoofdmissies én quests voltooid met een ongeveer volledige collectie aan Persona’s.

Stijlvol en jazzy

Ook Persona 5 Tactica heeft maximaal ingezet op een heerlijke visuele en auditieve stijl. Je zal merken dat de personages ditmaal wel wat ‘schattiger’ getekend zijn (in een ‘chibi’ stijl, voor de kenners), maar dat weerhoudt de Phantom Thieves er niet van om tegelijk nog steeds ware badasses te zijn. Ook de menu’s en animaties ogen weer heerlijk, maar dit is op zich geen verrassing. De game wordt gepresenteerd in een 4K-resolutie (lager in enkele pre-rendered cut-scènes) en de beelden spatten van je scherm af! Ook op muzikaal vlak hebben we niets te klagen: we krijgen enkele nieuwe funky jazznummers, die om één of andere reden pérfect bij de gevechten passen. Nieuw voer om aan onze Spotify-lijsten toe te voegen!

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S, Nintendo Switch, pc.