Review | Alone in the Dark

Review | Alone in the Dark – Vraag de gemiddelde persoon welke game het survivalhorrorgenre op de kaart gezet heeft: we durven er geld op te zetten dat de allereerste Resident Evil (1996) naar voren geschoven wordt. Een begrijpelijke keuze, aangezien die titel een niet te onderschatten stempel gedrukt heeft op virtueel griezelen én de reeks ook vandaag nog steeds immens populair is. Resident Evil bezorgde het genre zijn spreekwoordelijke groeispurt… maar als we echt de origine ervan onder de loep willen nemen, moeten we verder terug. Naar de slasherachtige point-and-click game Clock Tower (1995) bijvoorbeeld. Of de Alone in the Dark trilogie, die tussen 1992 en 1995 potten brak en vandaag in de vorm van een heuse remake opnieuw op ons afgevuurd wordt.

Welkom in Derceto Manor

Vier jaar voor je het door zombies ingepalmde Spencer Mansion kon betreden in Resident Evil, liet ontwikkelaar Infogrames je reeds kennismaken met het onheilspellende Derceto Manor, een landhuis waar een plaatselijke artiest zich onder rare omstandigheden van het leven beroofd heeft. Tijd voor zijn nichtje om een privédetective in te huren en ter plaatse poolshoogte te komen nemen. Wat volgt, was een zenuwslopende tocht door een landhuis vol spoken en monsters, tegen de achtergrond van een verhaal dat vlijtig knipoogde naar H.P. Lovecraft. Enfin, knipogen is nog subtiel uitgedrukt – Infogrames vroeg de getormenteerde voorvader van existentiële horror min of meer rechtstreeks ten dans. En dat is meer dan 30 jaar later eigenlijk nog niet veranderd.

In de remake heeft Jeremy Hartwood (de artiest uit het origineel) geen zelfmoord gepleegd. Hij is spoorloos verdwenen en zijn nichtje Emily – gespeeld door Jodie Comer (Killing Eve) – begint zich duchtig zorgen te maken. Ze neemt privédetective Edward Carnby – hallo daar, David Harbour (Stranger Things) – onder de arm en trekt naar Derceto Manor, een mysterieus opvangcentrum voor mensen die het mentaal niet zo gemakkelijk hebben en ook de plek waar Jeremy voor het laatst gezien is. Derceto Manor is echter niet meteen wat je zou verwachten. De plek heeft een onheilspellende voorgeschiedenis, waarin voodoorituelen en een op mysterieuze wijze in rook opgegane artiestenkolonie een louche hoofdrol spelen. Hier gebeuren dan ook dingen die het daglicht niet kunnen verdragen.

Het duurt niet lang vooraleer Edward en Emily lucht krijgen van de gruwel die achter de gesloten deuren van Derceto Manor schuilgaat. Documenten die her en der in het landhuis verspreid liggen spreken van een mysterieuze entiteit die de grenzen van ons universum tracht te doorbreken. Het duo komt te pas en te onpas bewoners van het complex tegen, die zich stuk voor stuk vreemd gedragen en iets op hun kerfstok lijken te hebben. En dan zwijgen we nog over de manier waarop de realiteit in Derceto Manor regelmatig vervaagt, zodat je abrupt in andere werelden terecht komt. Een verlaten kerkhof bijvoorbeeld. Of een olieraffinaderij waar de arbeiders vervangen zijn door… iets anders. Aan jou om erachter te komen wie of wat er precies verantwoordelijk is.

Automatische piloot

Eerlijk? Het verhaal mag er best zijn. Het plot is hevig geïnspireerd door de demonen van H.P. Lovecraft en verwijst regelmatig naar de originele trilogie, zonder dat het er ooit te vingerdik bovenop gelegd wordt. Je hoeft met andere woorden het origineel niet gespeeld te hebben om van de nieuwe Alone in the Dark te kunnen genieten. En voor liefhebbers van het betere mysterie valt er best veel te genieten, al zal je daarvoor heel wat tijd met je neus in de virtuele documenten moeten doorbrengen. Als je het volledige plaatje wil meekrijgen, dien je de game wel twee keer uit te spelen, één keer als Emily en één keer als Edward. Beide personages krijgen een iets anders in elkaar gestoken campagne voorgeschoteld, met verschillende interacties en collectibles. Meer dan de moeite waard om het niet bij één playthrough te houden dus.

Echt problemen met het verhaal zijn er dus niet. De uitvoering ervan – meer bepaald de manier waarop het aan ons gepresenteerd wordt – is helaas een ander paar mouwen. Als je met grote namen als Jodie Comer en David Harbour uitpakt, verwacht je dat die mensen – die in het verleden meermaals gedemonstreerd hebben dat ze over bovengemiddelde acteervaardigheden beschikken – de game narratief op hun schouders dragen. Beide acteurs slaapwandelen echter door het hele gebeuren, met stemmenwerk zonder enige inleving waar de verveling vanaf spat. Het lijkt wel alsof Alone in the Dark voor hen een verplicht nummertje was, een opdracht aangenomen enkel en alleen voor het loonstrookje. Zonde van het geld als je het ons vraagt.

Terwijl Comer en Harbour vlijtig ‘onderacteren’ – lees: hun dialogen voorlezen alsof ze om instructies vragen in de plaatselijke supermarkt – probeert de ondersteunende cast dit te compenseren door de andere richting op te gaan. Over-the-top, dus. Het effect is misschien wel bevreemdend, maar wat ons betreft niet op de juiste manier. Toch jammer dat een game die het grotendeels van zijn boeiende plotontwikkelingen moet hebben er niet in slaagt om meer overtuigende vertolkingen uit zijn hoed te toveren. Het verdere audio design – vol onheilspellend krakende deuren en andere geluiden die beweging om je heen verraden – doet wél wat het moet doen, met als kers op de taart een prima soundtrack die op de rustige momenten teruggrijpt naar het jazzgenre uit de jaren ’20. Die stijlwisseling is soms wat abrupt, maar het zorgt wel voor een gepast naargeestig sfeertje.

Op technisch vlak hoef je geen mirakels te verwachten. Zo lijkt Derceto Manor ontworpen te zijn door een architect die pop-in hoog in het vaandel draagt. In de Performance modus speelt de game best stabiel aan 60fps, terwijl de Quality modus naar goede gewoonte op 30fps mikt, maar wel een 4K-resolutie aanbiedt. Die laatste modus raden we echter af. Door de wereld lopen wordt plots een veel stroever gebeuren, met een hakkelende framerate die de hogere grafische fideliteit op geen enkel moment verantwoordt. Performance is dan ook duidelijk de betere optie. Het leveldesign gooit wat ons betreft wél hoge ogen. Je verkent Derceto Manor en speelt gaandeweg meer gangen, kamers en verdiepingen vrij, terwijl je af en toe naar andere locaties geteleporteerd wordt. Deze voortdurende, vaak onverwachte wisseling van decor houdt je op het puntje van je stoel, terwijl elke vorm van repetitiviteit wordt tegengegaan. Sterk.

Dreiging en confrontatie

Gameplay dan. Alone in the Dark is een moderne herwerking van een klassieker uit de jaren ’90 en maakt daarvoor – naar het goede voorbeeld dat Resident Evil gesteld heeft – komaf met de vaste camerastandpunten van weleer. De camera nestelt zich behaaglijk achter de rechterschouder van Emily en Edward, terwijl zij Derceto Manor verkennen, puzzels oplossen en de snoodaards die door de gangen dwalen bekampen. Wij amuseerden ons het meest met het oplossen van de omgevingspuzzels, die nét uitdagend genoeg waren zonder ooit echt te gaan frustreren. Fans van het genre zullen het type puzzels meteen herkennen. Je zoekt voorwerpen bij elkaar waarmee je vervolgens nieuwe doorwegen kan vrijmaken en zal soms raadsels moeten oplossen om het juiste object te pakken te krijgen. Gemengd met een sfeervolle omgeving staat dat alvast garant voor fijn vertier.

Zodra de immer aanwezige dreiging echter omgezet wordt in confrontatie, gaat het plots heel wat minder vlot. Schieten verloopt erg log en mist precisie, met een crosshair die irritant traag over het scherm dwarrelt en er tegelijk nooit in lijkt te slagen om op het juiste punt terecht te komen. Mêlee is erger: je button basht erop los, terwijl Emily of Edward als een malle om zich heen mept… hopend dat je iets raakt, al lijkt succes of falen vooral van willekeur af te hangen. Ook fijn: zodra je door een vijand geraakt wordt, wankel je ter plekke en verlies je even de controle over je personage. Vervelend, zeker als je bedenkt dat je tegenstander ondertussen gewoon kan blijven aanvallen, zodat je in een vicieuze cirkel belandt die wel erg nefast is voor je virtuele gezondheid. Je kan er ook voor kiezen om voorbij vijanden te sluipen… maar de levels en plaatsing van vijanden bieden daar in feite gewoon niet genoeg ruimte voor.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S en pc.