Review | Mario & Luigi: Brothership

Review | Mario & Luigi: Brothership – In de loop van de voorbije decennia is Mario, de Italiaanse loodgieter met rode pet en imposante snor, uitgegroeid tot dé mascotte van Nintendo. Mario heeft in die tijd inmiddels ook al een heus cv opgebouwd: van professioneel golfer, tot dokter of partyplanner en nog veel meer! Eén van de Mario-reeksen die echter altijd een speciaal plekje in ons hart heeft veroverd, is de ‘Mario & Luigi’-franchise. Dit zijn eigenlijk RPG’s waarin Mario en zijn groene broertje Luigi op één of ander ‘wereldreddend’ avontuur vertrekken. Toen ontwikkelaar AlphaDream in 2019 de deuren moest sluiten, leek het alsof de reeks ook dood en begraven zou zijn. Wonderbaarlijk genoeg laat Nintendo ons nu (zoveel jaar later) toch genieten van een nieuw deel in de Mario & Luigi-franchise en wij zochten uit of ‘Brothership’ een waardig nieuw deel is geworden.

Groetjes uit Concordia!

Aan het begin van Mario & Luigi: Brothership worden de titulaire broertjes opgezogen in een soort mysterieus portaal dat hen naar Concordia brengt. Dit land heeft echter al betere dagen gekend: waarschijnlijk was het vroeger een ware toeristische trekpleister, maar vandaag de dag is het land helemaal verbrokkeld. De reden: één of andere slechterik heeft de zogenaamde ‘Gezameleik’ uitgeschakeld, wat een boom is met magische krachten die het land bijeen houden. Concordia is nu opgesplitst in kleine eilandjes die wat liggen rond te dobberen op de wijde oceaan. Op zich klinkt dit best gezellig, maar de ‘Concordianen’ vinden het vrij dramatisch en dus moet deze crisis zo snel mogelijk opgelost worden. Drie keer raden wie dit zal doen… juist ja!

Wat volgt is een leuk avontuur dat je naar alle hoekjes en kantjes van Concordia zal brengen, al moeten we toegeven dat we dit in het begin niet hadden verwacht. Het ‘verhaal’ in de eerste paar uurtjes is namelijk even onsamenhangend als de huidige staat van Concordia. De verhaallijnen lijken nergens naartoe te gaan en het voelt allemaal wat leeg aan. Mario & Luigi: Brothership speelt echter zijn beste kaarten pas na enkele uren uit. Op een bepaald moment wordt de slechterik geïntroduceerd en de losse verhaallijnen worden vervangen door een samenhangend geheel. Je loopt heel wat kleurrijke en vaak cartooneske personages tegen het lijf en de dialogen zijn simpel, maar lollig. Ook het brabbeltaaltje van Mario en Luigi is hier van de partij en het toverde vaak een glimlach op ons gezicht.

De piraten van Zeiland

De thuisbasis voor je missie is ‘Zeiland’, een eiland dat tegelijk ook dienst doet als schip. Op Zeiland staat er een nieuwe Gezameleik gepland en die kan de eilanden terug met elkaar verbinden. Om een eiland te binden, moeten Mario en Luigi telkens een vuurtoren activeren, die zich dan (op magische wijze) kan linken aan het licht van de Gezameleik. Nee, je hoeft er niet te veel logica achter te zoeken: accepteer gewoon dat het zo werkt in Concordia. Om de verschillende eilanden te bereiken moet je er eerst naartoe varen met Zeiland en wanneer je bestemming in zicht komt, kan je Mario en Luigi met een kanon afvuren naar het eiland. Waarom kunnen ze niet gewoon met een bootje ernaartoe varen? Opnieuw vragen we je om er niet te veel logica in te zoeken, een kanon is gewoon leuker.

Minder leuk is als je net te laat aankomt bij het kanon om jezelf af te vuren naar een eiland: dan moet je namelijk wachten tot Zeiland een extra rondje heeft gevaren vooraleer je opnieuw kan vuren. Vooral in de eerste uren van de game is dit irritant, want Zeiland vaart best traag. Op een bepaald moment speel je gelukkig de mogelijkheid vrij om sneller te varen, wat het systeem toch minder vervelend (maar niet 100% vrij van irritaties) maakt. Maar goed, eenmaal aangekomen op je locatie, moet je natuurlijk nog bij die vuurtoren zien te geraken en dat is niet altijd zo vanzelfsprekend. Elk eiland heeft een eigen identiteit en een ‘probleem’ dat je moet zien op te lossen vooraleer je de vuurtoeren kan linken.

Wat dacht je van een eiland dat eigenlijk een groot ronddraaiend doolhof is, een stadje dat in de ban is van een mysterieuze dief, of misschien wel een eiland dat voor de helft bestaat uit lava en voor de andere helft uit ijs? De puzzels zijn leuk, het platformen werkt goed en er is zeker voldoende variatie te vinden. Ook hier moeten we wel echter opmerken dat de game pas écht goed wordt na enkele uurtjes: de latere eilanden zijn een stuk uitgebreider en interessanter én deze passen ook in het overkoepelende verhaal, terwijl de eerdere locaties niet echt invloed hebben op de grote gebeurtenissen. Naast de ‘hoofdeilanden’ kan je ook kleinere eilandjes spotten op de oceaan van Concordia. Deze zijn zeker een bezoekje waard, want je vindt hier vaak leuke uitdagingen die je belonen met handige items. Je kan ook eerder gelinkte locaties opnieuw bezoeken om hier zijmissies te voltooien. Verwacht hier niet te veel diepgang, maar de beloningen zijn wel nuttig.

Springen, kloppen en nog veel meer!

We bespraken de basis van de combat al in onze preview en we voelden ons direct thuis in het heerlijk klassieke turn-based systeem waarbij je QTE’s juist moet uitvoeren om maximaal schade aan te brengen en aanvallen te ontwijken. Het systeem is echter veel meer dan gewoon springen of met je hamer vijanden in elkaar meppen. Bijna elke vijand is uniek (met enkele reskins hier en daar) en heeft ook een eigen aanvalspatroon. Je zal dus bij elke vijand goed moeten trainen om deze patronen te herkennen, zodat je optimaal kan ontwijken. Je speelt gaandeweg ook zogenaamde ‘bros. attacks’ vrij, krachtige aanvallen waarbij beide broertjes samen moeten werken om enorme hoeveelheden schade aan te brengen. Deze zijn eerder beperkt in aantal, maar wel enorm leuk als je ze juist uitvoert. Je kan vijanden omver kegelen met een schild, ze uitschakelen met bliksem, bommen gooien en meer!

Voor meer tactische diepgang zijn er ook de zogenaamde ‘plugs’. Je kan op elk moment twee (later ook meer) van deze plugs activeren, die telkens één of ander voordeel bieden in gevechten. Zo kan je bijvoorbeeld tegenaanvallen sterker maken, extra explosies toevoegen aan je aanvallen, automatisch items laten activeren en nog veel meer. De opties zijn heel uitgebreid en bepaalde plugs met elkaar combineren zorgt ook voor interessante effecten. Plugs kan je echter maar een beperkt aantal keer gebruiken vooraleer ze opgeladen moeten worden (dit gebeurt automatisch). Het is dan aangeraden om deze te vervangen door nieuwe plugs, waardoor je echt aangemoedigd wordt om voortdurend nieuwe tactieken uit te proberen. Dit houdt de combat fris en interessant! Ook hier geldt dat je even moet wachten vooraleer je de leukste aanvallen en plugs vrijspeelt, maar dat is het dus zeker waard.

Postkaartje

Concordia is niet alleen game-technisch goed vormgegeven, maar ook visueel mogen we niet klagen. Elk eiland heeft een eigen kleurenpalet en telkens ook een uniek sfeertje. De visuele stijl is wel even wennen (het is namelijk iets helemaal anders dan wat we gewend zijn van de eerdere games), maar op zich is alles mooi vormgegeven én de animaties zijn ook leuk gemaakt. Het blijft echter een Switch-game, dus verwacht geen grafisch hoogstandje: de game heeft een dynamische 1080p resolutie (docked) of 720p (handheld), die er algemeen best goed uitziet. Hier en daar zijn de randjes van bepaalde assets wel een beetje wazig, maar heel storend is dit niet. De game heeft ten slotte een framerate van 30 fps die doorgaans prima is (met een paar niet indringende uitzonderingen). Mario & Luigi: Brothership levert dus een prima technisch rapport af, iets wat we niet over alle hedendaagse Switch-games kunnen zeggen.

Gespeeld op: Nintendo Switch.