Gespeeld: Final Fantasy X/X-2 HD – Er zijn games uit je jeugd die je altijd bij zullen blijven. Wellicht de game die ervoor zorgde dat je je in de jaren die daarop volgden een gamer mocht gaan noemen. Of misschien een game die je introduceerde aan een nieuw genre, wat sindsdien je favoriet is. In mijn geval was het Final Fantasy X, welke de PC-gamer in mij veranderde naar een consolegamer. Weken kwam ik niet van mijn kamer af, tot ik alles had en al zeker zo’n 300 uur aan speeltijd verder was. Eindelijk had ik alle ultieme wapens en de Dark Aeons lagen ook ver achter me. Dat waren nog eens games! Voor zij die toen de ware kracht van Final Fantasy niet konden appreciëren, is het natuurlijk zonde om dit te moeten mislopen. De franchise is indertijd enorm veel veranderd en van de originele insteek van de PSX versies is ondertussen niets meer overgebleven. De markt verandert en zo ook de games. Toch moet dat geen reden zijn om het dan maar achter je te laten. Oude gebeurtenissen vind je terug in geschiedenisboeken zodat deze niet worden vergeten, oude games worden gerecreëerd.

Ik wou graag dat ik jou was…

Ervanuitgaande dat de Final Fantasy X en X-2 remakes dit jaar nog op de markt zullen verschijnen, wil dat zeggen dat het tussen de 10 en 13 jaar geleden is dat deze games in hun originele vorm uitkwamen. Ondanks dat kunnen de fans zich het nog herinneren als de dag van gisteren. Het was een waar genot voor het oor en een lust voor het oog. De combinatie van muziek en kleurvolle graphics liet menig gamer al watertanden – en dan hadden ze alleen nog maar het introfilmpje gezien. Daarnaast is het niet ongewoon voor een RPG als deze, en vooral niet voor Square Enix, om een ontzettend diepgaand verhaal aangemeten te krijgen. Een verhaal dat je niet loslaat en je zonder moeite de tijd laat vergeten. Even waan je je in Spira, de fictieve wereld waarin deze games zich afspelen. En ondanks alle ellende die de inwoners van Spira te verduren kregen, zou je maar al te graag in hun schoenen staan.

Tijdens de Gamescom kregen we de mogelijkheid om in ieder geval één van deze games te mogen herbeleven en zonder enige twijfel kozen we voor het verhaal waarin we eerst kennis maken met Tidus en Yuna – Final Fantasy X. Tevens is dit de eerste game waarin de combat, aangedreven door de ATB, werd verruild voor de CTB(B). Je kunt het al raden, misschien. Waar eerder nog enige vorm van real-time elementen voor wat meer snelheid qua gameplay zorgden, is dit nu niet meer van toepassing. CTB staat namelijk voor Conditional Turn Based Battle, waarbij het uitdenken van strategiën, met zoveel tijd als je nodig hebt, ineens mogelijk wordt. Dit was destijds revolutionair en werd tevens als ‘standaard’ gezien voor menig RPG, terwijl niet alle (en sterker nog – bijna geen) RPG’s gebruik maakten van CTB’s. Hoe dan ook waren we al verkocht toen de openings-theme begon te spelen en wat we ervoor moesten doen om het einde van de game te bereiken namen we voor lief: het doel heiligt de middelen. En we hebben er geen moment spijt van gehad.

Hetzelfde gevoel, maar dan met een naschok

De demo begint waar het originele verhaal ook begint. De onbezorgde Tidus die zijn fans begroet alvorens hij begint aan een potje ‘Blitzball’, één van de minigames die Final Fantasy X rijk is. Al gauw start er een cut-scène, die aantoont hoe de stad zonder meer in rep en roer verkeert na het toeslaan van ‘Sin’, de grote boosdoener uit de game. Zonder pardon wordt alles verwoest en worden er eigenaardige wezens op de stad losgelaten. Je weet je geen houding te geven; alles gaat enorm snel. Tot er ineens een persoon verschijnt die je uit je benarde situatie helpt: Auron. Hij geeft je een wapen waarmee je je kunt weren en leert je gaandeweg hoe ermee om te gaan. Het begin van de game behoeft geen nadenken, gewoon gezond verstand. Je wilt zo snel als het kan weg uit de ruïnes van de stad, waarvan de voornaamste inwoners nu de vijanden zijn waarvan je je wilt ontdoen. Het raakt ons nog even veel als het toen deed, maar toch bemerken we dat er iets is veranderd.

Gewone visuals van nu, verslaan opgepoetste pixels van toen

De huidige technologie heeft ons verpest, zullen we maar zeggen. Waar het ons vroeger niet boeide dat we op rasterlijnen liepen en onzichtbare muren nu eenmaal een groot deel uitmaakten van de game, moeten we er nu steeds om lachen. We zijn verwend geraakt en daardoor is het wellicht moeilijker voor een nieuwkomer om de wat oudere games uit een franchise als deze te kunnen omarmen. Als je beide games naast elkaar houdt zul je heus wel de verschillen opmerken en hoeveel dit in goede zin is opgepoetst en aangepast, maar het verschil tussen de games van nu en toen blijft in negatieve zin duidelijk. De pracht en praal van weleer lijkt nergens meer te bekennen, maar het geluk van deze game is wel dat je de echte schoonheid onder de oppervlakte moet zien. Als je kritisch gaat kijken, gaat dit nooit meer het parteltje zijn dat het toen was. Het ziet er wat scherper uit en dat zie je zowel aan de omgevingen als aan de personages terug, maar dat wat Final Fantasy X zo goed maakt heeft totaal niets te maken met hoe het eruit ziet, natuurlijk.

“HA-HA-HA-HA, HAAAA-HAHA!”

Ook heeft Square Enix een ander gedeelte van de game compleet gereviseerd en dat is de audio van de game. De muziek, welteverstaan, niet de ingesproken stemmen van de hoofdpersonages uit de game. Dit resulteert niet alleen in opnames die in hogere kwaliteit worden afgespeeld tijdens de game, maar je bespeurt ook meteen enkele drastische inhoudelijke veranderingen aan de muziek. Het klinkt veel ‘elektronischer’ op een bepaalde manier, maar het blijven wel de herkenbare melodieën die letterlijk als muziek in de oren klinkt. Waar ze wellicht beter aandacht aan hadden kunnen besteden is het remasteren van de scène die ons níet als muziek in de oren klinkt: de bekende ‘altijd blijven lachen’-scène. Hierin hoor je Yuna, maar vooral Tidus, héél overdreven lachen. Misschien de meest vervelende scène uit de hele game. Pluspunten voor Square Enix als ze deze uiteindelijk toch hebben aangepast!

Voorlopige conclusie:

Zowel grafisch als audiovisueel bemerk je een wereld van verschil, maar het is nog steeds niets in vergelijking met de games van nu. Dat kan een reden zijn om de game alsnog niet te kopen, maar dan zul je jezelf als gamer tekort doen. Het is nou niet alsof je ogen gaan bloeden van het grafische vertoon en als je goed je best doet, zul je heus wel doorhebben waarom dit een decennium geleden zo goed in de smaak viel. De verhalen van de Final Fantasy franchise, aangevuld met de muziek van Nobuo Uematsu en zijn team, zullen nog jaren ongeëvenaard blijven. Het feit dat je je al snel hecht aan de personages en met ze meevoelt, dat je wilt weten wat ze te wachten staat en dat je graag de beste afloop wilt – dát is de kracht van Final Fantasy.