Review: Heavy Rain (PS4) – Wie in het verleden een aantal van mijn teksten gelezen heeft – en dan met name mijn reviews van Until Dawn en de PS4-versie van Beyond: Two Souls – heeft inmiddels wel door dat ik Heavy Rain, het interactieve drama dat David Cage in 2010 op de wereld losliet, niet bepaald de hemel in prijs. Ik zal het spel altijd respecteren voor wat het probeerde te verwezenlijken en ben de eerste om toe te geven dat Heavy Rain als ritje in een quasi-emotionele rollercoaster zijn werk zeer goed doet, maar plaats daartegenover ook altijd de beloftes die Quantic Dream niet wist in te lossen. Onmiddellijke teleurstelling – zeker na een maandenlang aanslepende hype – is echter iets gevaarlijks en naarmate de heruitgave op de PS4 dichterbij kwam, begon ik me vragen te stellen. Was ik te streng voor Heavy Rain? Projecteerde ik niet te zeer mijn eigen verlangens op een in wezen prima product? Een nieuwe speelbeurt bracht uitsluitsel.

Grim en grimmiger

Het uitgangspunt van Heavy Rain – dat in zijn betere momenten dezelfde sfeer oproept als de fantastische detectivefilm Prisoners – mag ik inmiddels wel als parate kennis voor iedere zichzelf respecterende gamer bestempelen. We volgen vier personages die elk op hun eigen manier op zoek zijn naar de Origami Killer, een seriemoordenaar die tienjarige jongetjes ontvoert om ze vervolgens te verdrinken in regenwater. Ethan Mars is de vader van het laatste slachtoffer, die door het volgen van enkele ziekelijke opdrachten nog een kleine kans heeft om zijn zoon te redden. De politie beschouwt hem echter als de hoofdverdachte en zit hem op de hielen. Ethans wanhopige kruistocht brengt hem in aanraking met Madison Paige, een journaliste met een zwaar slaaptekort die eveneens de identiteit van de Origami Killer hoopt te achterhalen en daar wel erg veel voor over heeft.

Aan de andere kant van de wet vinden we Norman Jayden terug, een FBI-agent die gelooft in Ethans onschuld, maar wiens zoektocht naar de ware moordenaar gedwarsboomd wordt door zijn verslaving aan de mysterieuze drug triptocaïne. En alsof dat nog niet genoeg is, probeert achter de schermen ook de astmatische privédetective Scott Shelby de Origami Killer bij de lurven te vatten. Het narratief van Heavy Rain schakelt voortdurend heen en weer tussen deze hoofdpersonages en geeft de speler zo langzaam maar zeker alle puzzelstukjes die hij of zij nodig heeft om het centrale mysterie op te lossen. En dat mysterie is, zeker de eerste keer dat je het speelt, interessant genoeg om je aandacht vast te houden. Het is pas bij een tweede speelbeurt dat echt duidelijk wordt dat het verhaal in Heavy Rain hier en daar met toevalligheden en plotgaten aan elkaar hangt. En dat valt tegen.

Het zit ‘m in de details

Een goede film moet meerdere kijkbeurten kunnen doorstaan. Een interactieve film – laat ons het kind bij zijn naam noemen, alstublieft – als Heavy Rain mag dan in mijn ogen ook aan dezelfde standaarden onderworpen worden. Meerdere playthroughs leggen echter de zwaktes in het verhaal bloot en dat komt de game niet echt ten goede. De vier hoofdpersonages mogen dan complexe, menselijke figuren zijn met de bijbehorende gebreken, hetzelfde kan je niet echt zeggen over de ondersteunende cast, een bonte verzameling wandelende karikaturen en stripboekpsychopaten met evenveel diepgang als het kinderbadje in het dichtstbijzijnde subtropische zwembad. De voice-acting volgt een vergelijkbaar pad: degelijk tot indrukwekkend bij de hoofdrolspelers, stevig hit-and-miss wat de rest betreft. Jammer, want de doorleefde soundtrack trekt wél met succes aan de hartspieren.

De game bevat ook enkele narratieve doodlopende paden, die meer vragen oproepen dan antwoorden. Ethans black-outs, bijvoorbeeld, worden na verloop van tijd zonder pardon in de vergeetput geduwd. Andere scènes – beeld je hier even een hevige hoestbui in waaruit je nog net het woord “klokkenmaker” kan opmaken – tarten dan weer alle wetten van de logica. Dit soort minpunten maken van Heavy Rain geen slechte game, maar ook niet het meesterwerk dat op basis van de hype verwacht werd. Het helpt uiteraard ook niet dat de identiteit van de Origami Killer echt niet zo moeilijk te achterhalen is. Opmerkelijke zielen weten halverwege de game al hoe de vork in de steel zit en dan is het gewoon een kwestie van wachten tot de personages eindelijk hun oogkleppen afzetten. Begrijp me niet verkeerd, Heavy Rain heeft zijn hoogtes, maar laat ons zeker de laagtes niet vergeten.

Welke input?

Heavy Rain is een interactieve film, wat wil zeggen dat je als speler voornamelijk naar cut-scènes kijkt met je controller in de aanslag, klaar om de knoppen in te drukken die op het scherm verschijnen. Quantic Dream doet zijn uiterste best om je vingers in de knoop te leggen, dus geloof me als ik zeg dat dit lang niet altijd even gemakkelijk is. Toch blijft de interactie in dit zelfverklaarde interactieve drama erg beperkt. Meer zelfs, rondlopen – laat staan door nauwe of dichtbevolkte ruimtes manoeuvreren – is een nachtmerrie. Gelukkig slaagt Heavy Rain erin om je enkele verdomd intense scènes voor te schotelen, waarbij creatief omgesprongen wordt met het QTE-concept. Zo worden de icoontjes tijdens een claustrofobische scène in een omgedraaid autowrak doodleuk omgedraaid en ervaar je eerstehands hoe moeilijk het is om je de juiste kleuren van de kledij van een geliefde voor de geest te halen.

Mijn grootste probleem met Heavy Rain blijft echter het gebrek aan invloed dat je als speler uitoefent op het verhaal. David Cage heeft weliswaar een aantal verschillende eindes geschreven, maar binnen de parameters van het plot kan je verdomd weinig kanten op. Slechts twee van de vier hoofdpersonages kunnen bijvoorbeeld voor het einde van de game het loodje leggen en wanneer je dat beseft, wordt Heavy Rain plots een stuk minder spannend. Het regent tijdens vechtscènes trouwens tweede kansen, waardoor zelfs een gemiste QTE na verloop van tijd op schouderophalen onthaald wordt. Ik ben recent erg verwend door Until Dawn, dat wél het lef had om de controle over het verhaal uit handen te geven, en na het spelen van die titel valt het gebrek aan daadwerkelijke input in Heavy Rain nog harder op. Dat doet echter geen afbreuk aan de spanning die je tijdens een eerste playthrough zal voelen.

Upgrade

Erg veel nieuws moet je van deze PS4-versie niet verwachten. De game blijft exact hetzelfde en Quantic Dream vond het niet nodig om de DLC ‘The Taxidermist’ aan het pakket toe te voegen, wat ik toch een beetje spijtig vind. Verder heeft de game een grafische upgrade gekregen, die deze versie een beetje boven zijn PS3-broer uittilt. De gezichtsanimaties zijn nog steeds verbluffend en ook de in-game wereld mag er best zijn, enkele vreemde fratsen als een tongloze tongzoen buiten beschouwing gelaten. Ik merkte hier en daar wel een aantal glitches op, zoals een golfclub die spoorloos verdwijnt en een persconferentie waarop plots al het geluid wegviel. Dit soort zaken zijn eerder uitzondering dan regel en doen dus weinig afbreuk aan de totaalervaring, maar het is mijn taak om erop te wijzen. Verder kan ik niet anders dan stellen dat Heavy Rain op gracieuze wijze ouder geworden is.

Conclusie

Goed. Ik heb zo’n 1100 woorden lang een klaagzang opgezet over alles wat me dwarszit aan Heavy Rain, maar hoop toch op een ietwat positieve manier te eindigen. Heavy Rain moet je namelijk een keer ervaren hebben. Het is een geregeld spannend en bij vlagen erg emotioneel verhaal met memorabele hoofdpersonages en een centraal mysterie dat – ook al stevent het uiteindelijk af op een soort van anticlimax – een hele speelduur lang weet te boeien. Ik raad mensen die de titel nog niet gespeeld hebben wel aan om het bij die ene playthrough te houden. Alleen dan ontsnap je aan de plotgaten, toevalligheden en het gebrek aan effectieve invloed op het verloop van het verhaal die Heavy Rain in mijn ogen de das omdoen. Wie de game al gespeeld heeft, mag deze versie dus best aan zich laten voorbijgaan. Er is immers amper wat veranderd en de Origami Killer is nog steeds niemand minder dan *gecensureerd*.