Gespeeld: For Honor

Gespeeld: For Honor – Op de gamescom mochten we al eventjes in het harnas kruipen van For Honor, een kennismaking die collega Matthias uitermate goed beviel. Afgelopen weekeinde hebben we – samen met veel andere spelers – ons uitgeleefd in de gesloten alpha. Na een behoorlijk aantal uren spelen, weten we een beetje hoe de vork in de steel zit. Zijn we nog steeds zo positief als op de beurs in Keulen? Dat gaan we je nu vertellen in deze hands-on preview.

Duel, Brawl & Dominion

Met de Dominion-modus waren we inmiddels al bekend, een groteske aangelegenheid waarin je met vier tegen vier op het slagveld probeert uit te maken wie de beste is. Veruit de meest interessante modus, maar in de gesloten alpha ook zeker niet de enige. Dus die laten we even voor wat het is en anders verwijzen we je graag door naar de hands-on vanop de gamescom. We maken verder kennis met Duel, een geschikte één-tegen-één modus om het aartsmoeilijke schermspelletje onder de knie te krijgen.

De tutorial is namelijk net zo kort als je duim en stelt je nog niet echt in staat om geweldige combo’s uit je mouw te schudden. Daarvoor moet je echt even een paar uurtjes oefenen. Duel laat je tegen een ridder, Viking of samoerai vechten, bestuurd door een computer of mens. Je verschuilen achter iemand anders is hier dus onmogelijk. Brawl heeft hetzelfde principe, alleen heb je dan nog iemand naast je staan. Ook deze modus is uitermate geschikt om je skills te verbeteren. Het is hier van cruciaal belang dat je goed je strijdmakker in de gaten houdt; een twee-tegen-één situatie staat meestal gelijk aan een frustrerende onthoofding of bijl die je ribbenkast in twee stukken splijt.

Oefening baart bijna altijd kunst

Zoals je al gelezen hebt – en ik ga er even vanuit dat je het vorige artikel ook hebt gelezen – is For Honor redelijk uniek in zijn ontwerp. Je focust je op een tegenstander en van daaruit is het aanvallen afslaan uit de juiste hoek, de verdediging doorbreken, zelf aanvallen en ondertussen ook nog op je omgeving letten. Gewoon button bashen is nutteloos, elke slag of elke beweging moet tactisch gepland zijn. Het valt te vergelijken met een snel schaakspelletje, waarbij je ook vooruit moet denken. De tegenstander valt links aan, blokkeren, verdediging doorbreken, rechts aanvallen. De aanvallen zijn knoppencombinaties die je het beste uit je hoofd kunt leren. Zowel licht als zware aanvallen zijn nuttig.

Ubisoft Montreal heeft in elk geval hier een goede basis voor gelegd, maar er is absoluut nog ruimte voor verbetering. Zeker in een hectische situatie wil je avatar nog wel eens niet reageren op je input of focussen op de verkeerde vijand. Je kunt je namelijk maar op één vijand tegelijk focussen en je wordt alleen geattendeerd op een aanval van een andere tegenstander door een rode straal in jouw richting.

Viking, ridder en samoerai

Zoals je misschien wel hebt gezien in eerdere video’s en dergelijke, zijn er drie volkeren die met elkaar in de clinch liggen, nadat de wereld soort van is vergaan. De Vikingen, ridders en samoerai vechten allemaal om het overgebleven land. In de alpha kregen we de beschikking over twee classes per volk – grof verdeeld in een lichte en zware aanvaller, snelheid en kracht. Mijn favoriet was de Berserker van de Vikingen, een uit de kluiten gewassen Noorman met twee bijlen. Het leuke is dat de keuzemogelijkheden hier niet stoppen. Je kunt een eigen schild ontwerpen en dat vervolgens naar hartenlust upgraden met je verdiende geld.

Alles van handvaten voor je bijl, schouderbescherming, kleuren en hoofddeksels tot complete outfits zijn naarmate je in level stijgt beschikbaar. Ondanks de slechts zes verschillende classes, maakt dit je enigszins uniek. Een kwestie van smaak vind ik persoonlijk wel dat je alles door elkaar heen hebt lopen. Vikingen, samoerai en ridders vechten allemaal door elkaar heen. Zeker door het verhaal op de achtergrond – waar we verder nog maar zeer weinig van weten – lijkt dat soms een beetje misplaatst. Het zou echter wel enige keuzemogelijkheid weghalen door die optie eruit te slopen.

Ragnar Lothbrok, Aragorn of Jon Snow

Als er iets is wat For Honor geweldig doet, dan is dat sfeer creëren. Voor iedereen die zich altijd al eens als één van de bovenstaande personages heeft willen voelen, zit je hier helemaal goed. Vooral aan het begin van een Dominion-spel, waan je jezelf zomaar ineens in een spetterende scène van Vikings, The Lord of the Rings of Game of Thrones. Samen met je drie andere strijders en voetvolk storm je op elkaar af. Het is een prachtig gezicht om onder begeleiding van de bombastische muziek twee legers in elkaar te zien knallen.

Een mooi detail is het computergestuurde voetvolk, dat met een simpele zwaai van je zwaard ter aarde stort. Het zorgt wel voor een bepaalde dichtheid op het slagveld en wanneer je je tegenstander ziet – niet te missen doordat ze een halve meter boven de rest uittorenen – hak je jezelf vervolgens door de menigte heen om bij hem of haar te komen. Het resultaat in mijn geval was een Viking die als een bezetene door de menigte hakte, door de lucht sprong en arme soldaatjes wegwierp. Een visueel indrukwekkend aanzicht.

Laat je niet afleiden

Dit alles speelt zich in uiterst sfeervolle omgevingen af. Citadel Gate, Overwatch en River Fort waren de locaties waar we mochten strijden. Citadel Gate is de map die je waarschijnlijk kent uit de eerste E3-video: een bosachtige omgeving met een groot kasteel. Overwatch is eveneens een kasteel, maar dan in Aziatische stijl. Veel rood, geel, nauwe gangetjes, veel vuur en explosies. Absoluut de meest hectische en zweethanden-veroorzakende map van dit trio is River Fort; deze map speelt zich af in de sneeuw en uiteraard, zoals de naam al doet vermoeden, in een fort. Het doet een beetje denken aan Castle Black uit Game of Thrones. Het is ook een vrij nauw level, maar in het midden is een groot open gedeelte waar ongeveer 80% van de actie zich afspeelt.

Voor de modi Duel en Brawl is dit veruit het mooiste level. De maps zijn dus niet, voor zover we gezien hebben, heel ruim. Nu zou je dit als minpunt kunnen optekenen, maar vergeet niet dat je maximaal vier-tegen-vier speelt. Door de manier waarop de maps gepresenteerd worden, krijg je het idee dat het een grote omgeving is, terwijl het ondertussen de gevechten snel en intens weet te houden. Wat ons betreft is dit een goede ontwerpkeuze, maar het enige jammere is dat de spawnpoints erg opzichtig zijn. Je ziet vaak een hele groep voetvolk verschijnen, die weer beginnen met rennen naar dezelfde verdoemenis. Een iets subtielere manier van spawnen zou de sfeer zeker verhogen.

Een Lijstje der Verbeterpunten

De versie die we gespeeld hebben is natuurlijk nog lang niet af, dus de game afrekenen op problemen van nu is nog iets te vroeg. Toch is het ook belangrijk om te kijken waar For Honor nog verbeterd kan worden. Daarom in deze preview een lijstje met verbeterpunten, al kun je sommigen natuurlijk afdoen als mierenneuken. De tutorial moet absoluut langer: deze is namelijk te kort voor wat de game aanbiedt en kan daardoor zelfs negatief voor For Honor werken. Je krijgt bijna het idee dat het een simpele hack ’n slasher is.

Tijdens onze sessies hadden we behoorlijk veel last van connectieproblemen. Verbinden duurde sowieso erg lang en als je er eenmaal in zat, gebeurde het net wat te vaak dat je de verbinding verloor. Op audiovisueel vlak is de game dik in orde, maar hier en daar zijn er nog best wel wat schoonheidsfoutjes. Vreemde animaties, vastzitten en cameraprobleempjes komen net wat te vaak voor. Niet game-breaking overigens. Een goede onthoofding wanneer je iemand verslaat, zet je er wel weer overheen. De verschillende classes hebben ook nog wat balans nodig; sommigen zijn namelijk aanzienlijk sterker dan anderen en hebben bepaalde perks die een te groot voordeel bieden.

Tot slot is er nog het grootste irritatiepunt, maar dit valt de makers niet echt te verwijten. Lafaards kunnen namelijk net wat te makkelijk wegrennen om zichzelf weer gezond te maken in een door hun overgenomen checkpoint. Of ze rennen gewoon ergens heen waar een strijdmakker zit. Daarnaast is het ook mogelijk – dit is zeker in Duel en Brawl tergend – om in bepaalde situaties spelers snel van een brug te trappen of in een gat te duwen. Wanneer je snel genoeg bent, ren je op iemand af als de game begint en druk je twee keer op vierkantje. Je trapt vervolgens de arme ziel een afgrond in, 1-0. Of het op te lossen is? Geen idee, maar het is wel irritant.

Voorlopige conclusie

Een hele lap tekst dus over een gesloten alpha. Een beetje overdreven? Niet echt, want For Honor heeft ook behoorlijk wat uitleg nodig. Het is een complexe game, maar dat is absoluut ook de kracht achter deze titel van Ubisoft Montreal. De eerste uren ga je vaker dood dan je lief is, maar als je het eenmaal onder de knie hebt, is het heel tof. De game heeft nog wel wat werk nodig, waardoor wij half februari als een prima releaseperiode zien. Vooral de balans tussen de verschillende classes en de tijd tussen een game zoeken en het daadwerkelijk spelen, kan aanzienlijk verbeterd worden. Een mooi glansmiddeltje over de audiovisuele presentatie kan ook geen kwaad, met een beetje meer bloed. Dan zou For Honor zomaar eens één van de hoogvliegers van 2017 kunnen worden. En dan hebben we nog maar bar weinig gezien van het verhaal achter de game, wat een heel nieuw segment is.