Review: Final Fantasy XV

Review: Final Fantasy XV – Ongeveer 10 jaar geleden werd Final Fantasy XV – toen nog Final Fantasy Versus XIII – aangekondigd. De eerste opzet van de game was, aangezien het een spin-off titel zou moeten worden, een stuk anders dan wat het nu is. Daar Square Enix met haar tijd mee wilde gaan, heeft de game een groot aantal transformaties moeten doorstaan om te geraken waar het nu is. Na een lange stilte wist de game opnieuw geboren te worden en een releasedatum werd geprikt in 2016. We volgden de ontwikkelingen op de voet, maar nu een flink aantal demo’s later is het grote moment van de release daar en valt er nog te bezien of Square Enix daadwerkelijk resultaten met vooruitgang heeft weten te boeken.

De wondere wereld van Final Fantasy XV – Eos

Het verhaal volgt Noctis Lucis Caelum, de prins van Lucis en de verloofde van Lunafreya – een Orakel en prinses van Niflheim. Wat begon als een roadtrip vol deugden, met vrienden onderweg naar zijn aanstaande, ontpopt zich uiteindelijk in een nachtmerrie voor Noctis. Het huwelijk tussen de twee was bedoeld als een afleiding om zo het rijk van Lucis binnen te dringen en in een verraderlijk gevecht om zijn land te verdedigen, blaast de vader van Noctis zijn laatste adem uit. Het plot neemt hierdoor natuurlijk een dubieuze wending, maar naast wraak is Lady Lunafreya voor jongeman Noctis nog steeds de focus.

Maar om daar te geraken, moet eerst nog een lange weg afgelegd worden en op die weg bevinden zich velen avonturen. Final Fantasy XV ontwikkelt zich dan ook steeds meer als een avonturen/actiegame en minder als een daadwerkelijk traditionele RPG. De focus wordt gelegd op het concept van de roadtrip en de manier waarop je deze doormaakt is geheel aan jou. Zo kun je de verhaallijn volgen met een minimaal aantal pitstops voor zijmissies, maar je kunt je ook volledig laten gaan in de grote open wereld die gevuld is met vriend en vijand, en daarbij zijn er een groot aantal schatten te ontdekken. Welke weg je ook inslaat, er zijn een aantal dingen die de boventoon voeren in deze nieuwe vertolking van het Final Fantasy universum.

De simpele dingen in het leven

Square Enix heeft geprobeerd om de hoofdpersonages zo veel mogelijk ‘gewoon’ te houden, waardoor ze makkelijk te identificeren zijn met een ander. Zo is Noctis de populaire, maar vaak onbegrepen jongen die altijd in het gezelschap is van vrienden. Ignis is de slimme en meest volwassene van het stel. Gladiolus is een sterke bruut met een klein hartje. En dan Prompto, die in de eerste instantie overkomt als het watje met een voorliefde voor fotografie, doch hij weet zich goed te verdedigen in gevechten! Ook is er aandacht besteed aan dingen die voor een persoon heel gewoon zijn, maar vaak in games achterwege gelaten worden. Zo maak je groepsfoto’s, ga je kamperen, maak je eten en als je wilt, kun je zelfs ontspannen gaan vissen.

Het verloop hiervan zorgt voor extreem goede ‘character bonding’, aangezien je het stel steeds beter leert kennen door hun conversaties die niet standaard gebeuren wanneer je enkel de hoofdverhaallijn volgt. Aan het einde van elke dag probeer je te slapen, aangezien de vijanden ‘s nachts sterker worden en je dan alle EXP toegewezen krijgt die je tijdens de dag hebt weten te vergaren. Dan kun je ook Prompto’s kiekjes van die dag bekijken, variërend van selfies tot actiefoto’s en landschappen. De karakters worden ook steeds meer benadrukt wanneer zij hun mening uiten of anderzijds met jou of elkaar in gesprek gaan. Dit alles draagt bij aan het vertrouwd worden met de personages, waardoor je je binnen de kortste keren echt verbonden voelt met het viertal. Hoe verder hun verhaal vordert, hoe interessanter het wordt.

On the road again…

Iets wat wel wat minder interessant wordt op den duur, zijn de daadwerkelijke trips met de auto: de Regalia. Waar we eerder nog om ons heen keken om de mooie wereld te bewonderen en misschien kookingrediënten te spotten, wordt het na een tijdje wel te eentonig. Zodra de mogelijkheid voor Fast Travel er is (zodra we een specifieke plek eerder bezocht hebben), betalen we met alle plezier 10 hele Gil om snel op onze bestemming te geraken. En dat is jammer, want hoewel er soms in herhaling gevallen wordt, is de Regalia wel dé plek voor interessante gespreksstof en zelfs voor het luisteren naar de prima selectie van nummers uit voorgaande Final Fantasy games die deel uitmaken van de soundtrack. Het is natuurlijk wel handig als je even snel een snack of wat drinken naar binnen moet werken, maar dat terzijde…

Con-Kweh-Tulations!

De open wereld is wel uitnodigend genoeg om steeds weer op pad te gaan. Er is een overvloed aan zijmissies en Hunts aanwezig, die ervoor zorgen dat je zelfs op de meest verre plekken komt, waar je normaal gezien niet zomaar zou komen. Voordat je het weet, ben je een aantal uren verder, maar vooral omdat je op sommige plekken niet met de auto kunt komen. Je moet dus regelmatig te voet of per Chocobo verder. Ook deze uit de kluiten gewassen gele vogel stijgt in niveau naarmate je vaker met hem op pad gaat, waardoor je extra’s verdient, zoals sneller sprinten en hulp tijdens gevechten. En dan hebben we het nog niet gehad over de Chocobo racebaan, waarop je naar hartenlust kunt racen!

Maar naast het verkennen en bezichtigen van de wereld, zijn er – vanzelfsprekend – ook een groot aantal vijanden die je zult moeten verslaan. Er is natuurlijk een einde gekomen aan de vrede en er moet nog meer oorlog gevoerd worden om ervoor te zorgen dat de rust en vrede wederkeert. Gelukkig zijn Noctis en consorten niet onbekend met dergelijke trucjes en – hoewel ontzettend anders dan in voorgaande Final Fantasy games – voelen hun gevechten erg familiair en vooral intuïtief aan. De opbouw van aanvallen is dermate simpel om te leren, maar is uitdagend genoeg om niet vermoeiend te worden. Ook je maatjes, gestuurd door de beruchte AI, staan je in elk gevecht goed bij.

(Kunstmatige) intelligentie op zijn best

Aanvallen doe je simpelweg door rondje ingedrukt te houden. Het ontwijken en blocken van aanvallen doe je met vierkantje en met perfecte timing ‘parry’ je de vijand door snel hierna weer op rondje te drukken. Met R1 lock je een vijand en met driehoekje voer je een ‘Warp-Strike’ uit. Houd je driehoekje ingedrukt, dan warp je naar een specifiek punt (meestal ergens hoog) en herwin je mana en health. De enige manier waarop je over magie beschikt, is door zelf spells te craften. Hiervoor kun je allerhande ingrediënten gebruiken met uiteenlopende effecten. Ze staan niet gelinkt aan mana, maar kunnen slechts een aantal keren worden gebruikt voordat je ze moet vervangen. Deze kun je ook aan je vrienden uitbesteden, maar let wel op: friendly fire staat aan op magie à la hardcore modus en kan een gevecht net zo goed begunstigen als verstoren.

Je team maakt ook nagenoeg geen slechte keuzes. Ze weten op de juiste momenten je bij te staan, zoals wanneer je al je HP kwijt bent en in de ‘Danger’-staat verkeert. Ze rennen dan naar je toe om je health terug te geven, maar je kan eventueel ook zelf vanuit het R2-menu een potion nemen om terug te keren naar het gevecht. Ook zijn er Link-strikes (na een geslaagde parry) en Blindside-strikes (val de vijand aan langs achteren) die véél meer schade aanrichten en hiervoor is één van je teamgenoten nodig. Gelukkig zijn ze (bijna) altijd op het juiste moment op de juiste plek om hieraan deel te nemen. Het is dan ook voor het eerst in een game dat we niet het idee hadden dat we tijdens gevechten gelijktijdig aan het babysitten waren. Het enige wat je voor ze moet doen, is ze opdracht geven voor specifieke Techniques, te vinden in het L1-menu.

De aard van het beestje

En Final Fantasy zou Final Fantasy niet zijn als er geen level-up menu in zat. Waar je experience alleen bijdraagt aan primaire statistieken, zoals HP, wil je natuurlijk ook de mogelijkheid krijgen om je arsenaal en dat van je vrienden uit te breiden. Dit doe je door AP, of Ascension Points, te spenderen in het menu met eenzelfde naam. Deze bestaat uit een aantal secties, waaronder Combat, Techniques en Teamwork. Elk onderdeel heeft een paar vertakkingen met Ability Nodes waaruit je keuzes kan maken en deze zorgen voor een enorme verrijking tijdens zowel combat als exploratie en meer. Jammer genoeg zijn de vertakkingen erg kort en geeft dit niet echt het idee dat het veel uitmaakt welke richting je op gaat. Uiteindelijk (vooral als je je veel met zijmissies bezighoudt), ontgrendel je met gemak alle vaardigheden en extra’s.

Door de implementatie van quick time events en méér dan alleen vechten, worden bepaalde baasgevechten net wat leuker. Gehele dialogen tussen de eindbaas en de party van Noctis zorgen voor wat extra spanning (die je wel héél nauwlettend moet volgen als je de stemmen op Japans hebt staan) en soms moet je meer doen dan alleen vechten. Zoals wegrennen of obstakels overkomen. Zodra je de mogelijkheid krijgt om Summons te gebruiken, wordt alles daadwerkelijk episch. Helaas zijn deze vaak aan verhaalmissies gebonden; Square Enix wilde het waarschijnlijk niet te nadrukkelijk in de game aanwezig hebben, aangezien ze behoorlijk overpowered zijn, dus we begrijpen hun keuze. We koesteren de momenten waarop ze zich tonen!

Final Fantasy games zijn al-tijd mooi, toch?

Het enige waardoor we toch wel enigszins teleurgesteld waren, zijn de grafische imperfecties die ook met de day one patch niet zijn verholpen. Aangezien Square Enix normaal hoogstaande graphics uit haar mouw weet te schudden, voelde deze game niet echt ‘af’. Globaal gezien ziet de wereld er wel erg goed uit, is er genoeg variatie in landschappen en kom je nagenoeg geen gerecycleerde omgevingen tegen, maar zodra je dichterbij kijkt, merk je toch dat er een afdeling is die niet goed zijn werk heeft gedaan. Dat valt direct op als je kijkt naar de monden, ogen en haren van personages, die laatsten vooral in de auto. Het ziet er onnatuurlijk en vreemd uit. Hetzelfde geldt voor de lipsync tijdens gesprekken; het klopt van geen kanten. Ook water weet geen echte indruk te maken en sommige textures laden gewoon langzaam in. Gelukkig zijn er bijna geen laadschermen in de game te vinden, maar degene die er zijn, zijn wel erg lang. Heb je een PlayStation 4 Pro? Dan heb je hier een stuk minder last van, maar blijft het alsnog ontsierend tegenover de image van de game in z’n geheel.